19:04



Και ούτε πρόκειται....

  Σου λένε κάνε υπομονή. Δεν καταλαβαίνεις στην αρχή. Είναι δύσκολο να μην μπορείς να θυμώσεις. Έτσι θυμώνεις. Σε συμβουλεύουν να επαναλαμβάνεις μέσα σου πως είναι η αρρώστια, είναι άρρωστη. Να αποστασιωπιείσαι για να μπορείς να την βοηθάς καλύτερα. Να θυμάσαι πως φοβούνται. Έτσι είναι άμα δεν καταλαβαίνουν φοβούνται. Για ό,τι δεν καταλαβαίνεις φοβάσαι. Μπροστά είναι η απώλεια, από πίσω το εγώ σου κι έπειτα εσύ. Μαθαίνεις εντέλει, πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αντιστρέψεις την κατάσταση.

Και μετά έρχεται η εικόνα σου. όχι εσύ βέβαια... εσύ έχεις προπολού φύγει. Η αναμνήσεις σου όμως όχι. Δεν το ήξερες αγάπη μου; Πως ζω με αναμνήσεις?
Με γαληνεύεις. Είσαι το μοναδικό σωστό μου στην όαση από λάθη.
Είσαι... όχι, βασικά ήσουν το μοναδικό όνειρο της ψυχής μου... να ξέρεις σε αγάπησα πολύ. Πάρα  πολύ. Πιο πολύ από ό,τι έπρεπε. Πιο πολύ από ό,τι άντεχα. Και τώρα που έφυγες, εγώ τι θα κάνω; Πως θα μπορέσω να συνεχίσω, καρδιά μου; Γιατί έφυγες; Γιατί ποτέ σου δεν έμαθες πόσο πολύ ήμουν δική σου; Γιατί ποτέ δεν βρήκαμε το θάρρος να μιλήσοουμε; Γιατί;
Μοιάζαμε τόσο καλή ιδέα... Τώρα το μόνο που είμαστε... είναι  ά-γ-ν-ω-σ-τ-ο-ι.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

16:04

Μόλις τελειώσαμε τις Εξετάσεις...
Τρίτη Λυκείου σου ερχόμαστε.....Και εγω επιστρέφω εδώω :) <3 Εδώ που ανήκωω :)


Αν υπάρχει αιώνιο φιλί,

κλείσε τα μάτια και άσε τον άνεμο να σε οδηγήσει κοντά του. 

Πέρασε μέσα απ'τις εποχές, 

κράτα τον ήλιο στην αγκαλιά σου

και άσε το νερό της βροχής να δροσίσει την ψυχή σου.

Στο τέλος αυτής της πορείας θα δεις

πως ότι πραγματικά άξιζε ήταν το ταξίδι

για το άγγιγμα μιας ανάσας..

που μπορεί να σου χαριστεί 

αλλά μπορεί και να κλέψει τη δική σου

ανάσα για πάντα...

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

12:18

Καλό μήνα και από εμένα... Συγγνώμη που δεν γράφω... αλλά σοβαρά δεν προλαβαίνω... Έχω εξετάσεις και ΚΑ-ΜΠΟΥΜ... Όχι πως δεν διάβαζα όλη τη χρονιά και τώρα πρέπει να κάθομαι με τις ώρες... αλλά εντάξει, δεν θα πω ' αα, οκ. Ναι. Δεν διαβάζω'. :/ Ειδικά εφόσον δεύτερο μάθημα γράφω Αρχαία Κατεύθυνσης...
 Τέλος Πάντων....



                                                              3 ΜΕΛΑΝΑ ΣΗΜΕΙΑ

«
Το όνομά μου είναι Ταΐκα. Είμαι από την Αφρική. Με την οικογένειά μου, ήρθαμε στη χώρα πριν από οχτώ χρόνια. Τώρα είμαι  16 και νιώθω Ελληνίδα. Βέβαια, κανένας άλλος δεν το βλέπει. Στο σχολείο κανείς δεν μου μιλάει. Δεν με πλησιάζουν καν σαν να είμαι αρρώστια. Τώρα, όμως εύχομαι να μην με είχαν πλησιάσει ποτέ. Κάθε πρωί που πρέπει να παώ σχολείο σκέφτομαι τι άλλο μπορεί να πάθω.
Σήμερα δεν θα το έκανα. Δεν θα ξαναπερνούσα τα ίδια... Δεν θα πήγαινα σχολείο. Και πλεόν δεν με “άγγιζε”. Οι εκφράσεις τους είναι απάνθρωπες, χαιρέκακες. Βλέπουν τι γίνεται και όμως, δεν μιλάνε, δεν κάνουν κάτι να σταματήσει.
Ακόμα και όταν μας έβαλαν να γράψουμε για το ρατσισμό, ενώ έγραφαν τα καλύτερα, έπρατταν τα χειρότερα. Κάθε φορά  που προσπαθούσα με  λογική να μιλήσω σε κάποιον για αυτό, πάντα έβρισκα τον μπελά μου. Ποτέ δεν θα καταλάβουν πόσο πονάει. Δεν είναι καν στο χέρι μου να αλλάξω. Τι να κάνω να βγάλω το δέρμα μου, επειδή είναι μαύρο; Τι;
«Είναι αδιέξοδο», σκέφτηκα. Όλοι μιλάνει για ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος που θα δίδασκε τους κατοίκους του να σέβονται τη διαφορετικότητα . Αλλά όλοι προσποιούνται. Αλήθεια είναι.  Στην αρχή αρνούμον να το πιστέψω. Έλεγα πως είναι λίγοι αυτοί που εκδηλώνουν τέτοιου είδους ρατσισμό. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα... Και ενώ θεωρώ πως πρέπει ο αλαζώνας στο τέλος να τιμωρείται, δεν το βλέπω.
Θέλω να γυρίσω πίσω στη χώρα μου. Εκεί που με δέχονται. Εκεί που το χρώμα μου δεν θεωρείται καν πρόβλημα. Εκεί που οι άνθρωποι από όπου και αν είσαι, σε καλοδέχονται, σε εντάσουν στην κοινωνία τους. Ας γίνει κάτι. Κάτι... γιατί δεν θα αντέξω άλλο.
«Ταΐκα! Δεν θα το πιστέψεις. Μου προσέφερα τη θέση που ήθελα στην χώρα μας! Γυρίζουμε πίσω».
Αχ. Ανακούφηση.







Με λένε Ελένη. 17 χρονών. Και έχω προβλήματα. Ο κόσμος τα βλέπει και με κρίνει. Μάλλον με κατακρίνει. Και πονάει. Ιδιαίτερα αυτοί που είναι μπροστά μου άγιοι και πίσω από τητν πλάτη μου με βρίζουν.  Ας το πιάσω από την αρχή.
Από πάντα, ήμουν πιο παχύ παιδάκι. Όσο ήμουν μικρό, αυτό ήταν γλυκό.  Μετά άρχισα να μεγαλώνω... και να αντιμετωπίζω την πραγματικότητα. Έμαθα πως για τα κιλά μου, δεν ευθυνόμουν εγώ. Το κληρονομικό χάρισμα. Βέβαια, κανείς δεν γνωρίζει το παραμικρό. Ούτε την περίπτωση να πεθάνω.
Οι άνθρωπο κρίνουν από αυτό που βλέπουν. Ή μάλλον, από αυτά που καταλαβαίνουν. Και πάντα είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Δεν γνωρίζουν πως είναι να σμην σε κάνουν παρέα, να μην γίνεσαι αποδεκτός  εξαιτίας της εμφάνησής σου. Πόσο δύσκολο είναι να περπατάς και να βλέπεις την απέχθια ζωγραφισμένη σε όλο της το μεγαλείο. Να προσπαθείς -χωρίς επιτυχία- να πείσεις την οικογένειά σου πως είσαι καλά, να διαβάζεις και να κοιμηθείς. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να κοιμάσαι; Α! Και πάνω από όλα να μην αναρωτηθείς γιατί ζεις ακόμα. Έτσι και περάσει αυτή η σκέψη... μονόδρομος. Γιατί να αναγκάζεσαι να υποφέρεις ενώ υπάρχει μια λύση... τόσο γαλήνια;
Δεν θα το αρνηθώ. Έχω κοπεί. Πολλές φορές. Ξέρω, είμαι σημάδι τρέλας. Αλλά ήθελα... βασικά, ο πόνος δεν αντέχεται και... το να εξωτερικεύεις όλο αυτό είναι...
Και τα παιδιά εξακολουθούν να κατακρίνοουν, να κοροΐδεύουν... να συνεχίζουν τον τραμπουκοσμό. Ναι, ξέρουν το όνομά μου, όχι , όμως, την ιστορία μου. Μπροστά μου βρισκόταν ένα δίλημμα. Να πονάω; Ή όχι;
Άνοιξα το παράθυρό μου. Όγδοος όροφος. Έκλεισα τα μάτια μου. Σκέφτηκα την οικογένειά μου. Τους αγαπούσα και αυτό θα τους άφηνε μια ανιώνια πληγή. Εγώ, όμως, πονάω. Και δεν αντέχω άλλο.
«Θα αποκτήσετε έναν φύλακα», ψιθύρισα.
Βγήκα στο περβάζι. Ένα δάκρυ έπεσε στο δρόμο, οχτώ ορόφους κάτω.
Το ακολούθησα και εγω.
Μαύρο.




Γεια. Είμαι ο Νίκος. Είμαι 15. Καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς. Βασανίζω την οικογένειά μου. Όχι. Δεν το είπα σωστά. Βασικά τους σπάω τα νεύρα και μου φωνάζουν. Δεν τα θέλω. Αλλά γίνεται. Αγαπάω πολύ την οικογένεια μου. Και το ξέρω ότι το ξέρουν. Και με αγαπάνε και εκείνοι. Και έτσι δεν θέλω να τους στεναχωρώ. Για αυτό και δεν μιλάω για όλα τα θέματα.
Τα παιδία στο σχολείο λένε πως είμαι χαζό. Δεν με κάνουν παρέα και ούτε που κάθεται κανένας μαζί μου στο θρανίο. Οι καθηγητές λένε πως δεν παρακολουθώ. Μα εγώ εκεί είμαι. Παρακολουθώ. Απλά δεν τα καταλαβαίνω. Και κανείς δεν μπορούν δει.  Με βρίζουν και με κοροΐδεύουν. Γιατί να ασχοληθώ;
«Δεν θα διαβάσω», είπα στη μητέρα μου. Γιατί και να δάβαζα... πάλι τίποτα δεν θα μείνει.
«Και να σου πω να διαβάσεις πάλι θα κάνεις αυτό που θες» μου είπε. Ήθελα να της πω πως δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω. Απλά έτσι μου βγαίνει.
Πήγα στο δωμάτιό μου και έβαλα μουσική. Αλλά δεν ήταν αρκετή για να καλύψω τη φωνή της μαμάς μου να μιλάει με την αδερφή μου. Άφησα τη μουσική να παίζει και πήγα να ακούσω. Ψιθύριζαν.
«Αφού ρε μαμά—» άρχισε η αδερφή μου.
«Άκουσέ με. Ο αδερφός σου έχει προβλήματα. Ξέρεις. Το μυαλό του δεν είναι... αρκετό. Και κάνω υπερπροσπάθεια. Και δεν βοηθάς». Ήξερα πως ήμουν πιο κάτω απόν ντους άλλους σε αυτόν τον τομέα.
Θέλω να αλλάξω.
Μπήκα στο δωμάτιο. Είχαν δίκιο υα παιδιά. Ήμουν χαζόν. Αλλά θα κάνω όσα μπορώ για να το αλλάξω.
«Νίκο, πήγαινε μέσα», είπε ψύχραιμα η αδερφή μου.
«Όχι» απάντησα « Βοηθήστε με  να έχω αρκετό μυαλό. Θέλω να αλλάξω μαμά! Συγγνώμη».
Ένιωσα χαρα.
»
Γεια, είμαι η Άρια. Είμαι 17 χρονών. Και τόλμησα να κοιτάξω γύρω μου. Δεν είναι όλα ρόδινα. Άνρθωποι πεθαίνουν για μια γαμημένη εικόνα. Και για όλα φταίει η κοινωνία. Μια άκαρδη, σκληρή, επικριτική, βασανιστική, ειρωνική, απαίσια κοινωνια.
Μας είχατε βάλει μια εργασία για τη ζωή, Κυρία Αθασάνου. Ορίστε. Η ζωή. Πιο αληθινήμ δεν θα βρείτε. Δεν ξέρω τι θα σας γράψουν οι άλλοι... αλλά μαντεύω. "Η ζωή είναι ένα δώρο..." μπλα μπλα...
Η ζωή δεν έχει ένα πρόσωπο... Και δυστυχώς το άσχημο πρόσωπο βλέπουμε συχνότερα.
Ναι. Είμαι η Άρια και δεν θα ξαναβάλω παροπίδες. Ποτέ.ΞΥΠΝΉΣΤΕ ΡΕ!
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτό ήθελα πάρα πολύ να το δώσω σε έναν διαγωνισμό. όχι για να κερδίσω... Δεν με απασχολεί αυτό. ήθελα  να ουρλιάξω το πρόβλημα... κάποιος να ενδιαφερθει. Παρόλα αυτά. άλλο πήγε εκεί. Δεν έχει σημασία γιατί εδώ ελπίζω να το δείτε και να το διατυμπανήσετε... Όχι να το κλεψετε... αλλα να το διαδωσετε... Ξέρω πως μπορείτε να το κάνετε και ξέρω πόσο παίζει να θέλετε...Ξέρω πως είστε καταπληκτικοί....  :) 


To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved