Τέτοιες μέρες πριν από δύο χρόνια, έτρεχα σαν παλαβή στουυς διαδρόμους του σχολείου για να μην μου βάλει απουσία ένας συγκεκριμένος καθηγητης, ενώ σκεφτόμουν τι θα γίνει τον Ιούνιο.
Τέτοιες μέρες πριν από ένα χρόνο, έτρεχα σαν παλαβή να προλάβω την γραμματεία της σχολής και να κάνω και επίσημα την εγγραφή μου, ενώ σκεφτόμουν τι είχε γίνει λίγες μέρες πριν.
Σήμερα, έχοντας τελειώσει την εξεταστική, ετοιμάζομαι με το πάσο μου να πάω στο ραντεβού που έκλεισα ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΆ! στον οδοντιάτρο, ενώ σκέφτομαι"αχ,ας τελειώσουμε μια και έξω", γιατι προφανώς κότεψα...
Είναι απίστευτο πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος... πως αυτά που θεωρείς τη μια στιγμή βουνό και μεγάλη δυστυχία, την άλλη δεν είναι τίποτα παραπάνω από μακρινές αναμνήσεις-αν τα θυμάσαι κιολας.
Είναι απίστευτο πόσο πολύ αλλάζουμε. Κοιτόντας πίσω και αντικρίζοντας εμένα- ή ό,τι ήμουν εγώ τότε-κάποιες φορές, δυσκολεύομαι να με αναγνωρίσω... Ευτυχώς.
Έτσι και εγώ, επείδη ήθελα να πετάξω, άφησα πίσω μου όλα όσα με σταματούσαν.
Ουπς..πάλι θα τρέχω σαν παλαβή να προλάβω το ραντεβου.
Μερικά πράγματα ίσως και να μην αλλάζουν...