Ξέρεις ποιος είσαι;
Ξέρεις τι σε κάνει αυτό που  είσαι;
Ξέρεις;
Γιατί να πρέπει να ταιριάζουμε σε κατηγορίες; Γιατί θα πρέπει να μοιάζουμε μεταξύ μας; Γιατι θα πρέπει να είμαστε ένα πράγμα, καλός ή ευγενικός ή θαραλέος ή δυνατός ή έξυπνος ή το ένα ή το άλλο;
Γιατί; Ξέρεις γιατί;
Γιατί σε φοβούνται. Εσένα που θα τολμήσεις να κοιτάξεις τον ουρανό και να ονειρευτείς, εσένα που θα σκεφησεις διαφορετικά, εσένα που θα θελήσεις να είσαι όλα αυτά μαζί. Σε φοβούνται και σε ζηλεύουν γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να γίνουν σαν εσένα.
Φοβούνται.
Κρύβονται.
Σε κυνηγάνε.
Σε κάνουν όμοιο.
Και τελικά, πάνω που θεωρούν πως το τακτοποίησαν, έρχεται και άλλος ένας.
Και μετά πάλι τα ίδια.
Και άλλος ένας
Ποτέ δεν θα σταματήσει ο κύκλος.
Πάντα θα υπάρχουν και αυτοί που θα θελήσουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Αλλά ο κόσμος έτσι όπως είναι τώρα, δεν μπορεί να αλλάξει. Μας κρατάνε ομήρους. Νομίζουν πως έτσι θα καταφέρουν κάτι.... Ναι, θα καταφέρουν... Να δυσκολεύει όλο και περισσότερο η θέση τους. Όσο πιο πολύ πιέζεις κάποιον για την τάξη τόσο πιο πολλή αταξία θα επικρατεί στον κόσμο σου.
Πάθημα.
Μάθημα;
Όχι.
Απλά δεν πρέπει να το υπομείνουμε άλλο.
Τελείωσε, ας φωνάξουμε και ας ακούσουμε τη δική μας φωνή.
Να ακούσουμε και να διαλέξουμε εμείς τι είμαστε.
Να ακούσουμε και να αποφασίσουμε εμείς τι θέλουμε να γίνουμε.
Να ακούσουμε και να καταλάβουμε τι έχουμε έρθει να φέρουμε εις πέρας, ποιον σκοπό.
Να ακούσουμε και να ζήσουμε.
Να ζήσουμε τη ζωή.
Τη στιγμή.
Την ανάμνηση.
Την ενέργεια.
Την ανάγκη.
Την αγάπη.
Το πάθος.
Τον φόβο.
Την αγωνία.
Τον πόνο.
Να ζήσουμε.
Να ακούσουμε και να ΞΥΠΝΉΣΟΥΜΕ.
Να τολμήσουμε.
Να τολμήσουμε να σκεφτούμαι
Να τολμήσουμε να ονειρευτούμε.
Να τολμήσουμε να φανταστούμε.
Να τολμήσουμε να πράξουμε.
Να τολμήσουμε να αγωνιστούμε.
Να τολμήσουμε να δείξουμε ΕΜΑΣ.
Να τολμήσουμε να πέσουμε. Και να σηκωθούμε.
Να τολμήσουμε να αισθανθούμε.
Να τολμήσουμε να δώσουμε κομμάτι μας σε κάποιον άλλο.
Να τολμήσουμε να αναπνεύσουμε.
Να είμαστε εμείς σε όλη μας τη ζωή. Και αν υπάρχει κάτι πέρα από αυτή εδώ, να είμαστε εμείς και εκεί......