18:01
Μπήκα
μέσα στο δωμάτιό μου. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ευχήθηκα να μην είχε
φύγει. Πέταξα τα ρούχα μου κάτω και πήγα στο μπάνιο. Καμιά φορά θέλω να
πω, μην με εμπιστεύεστε, έχω επιθυμίες που ίσως σας ανησυχούσαν στο
μυαλό μου... κι όταν με ρωτάτε το γιατί
και το πως μακάρι να μπορούσα να ομολογήσω απλά την αλήθεια... Άφησα το νερό να
τρέχει πάνω μου. Σκέφτηκα τι είχα μόλις κάνει. Εντάξει, ναι ήταν το ωραιότερο
πράγμα που είχε συμβεί. Αλλά γιατί; Μην σκέφτεσαι έτσι, εξάλλου εκείνος σε
φίλησε. Είναι εκείνη η ροζ γραμμή που ζυγίζεις τι από όλα αυτά είναι στη
φαντασία και τι στην πραγματικότητα... εκεί που στερείσαι από τη μια κι από την
άλλη ξεχειλίζεις κι εκεί που αναρωτιέσαι αν η επόμενη μέρα θα είναι τόσο καλή
όσο η προηγούμενη ενώ τα πάντα κυλούν ανεξέλεγκτα.. χωρίς να ερωτηθείς.. αναρωτιέσαι που είναι το δικό σου ναι ή το
δικό σου όχι κι ανακαλύπτεις πως απλά συμβαδίζεις με μια αλήθεια που ποτέ δεν
αποδέχτηκες. Και τώρα, γιατί; Γιατί κάνω τέτοιες σκέψεις; Αφού εκείνες οι
στιγμές ήταν σταθερές σαν εκείνη τη ώρα λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα μια μέρα
γκρίζα και βροχερή, την ασημένια ομίχλη
και τα φώτα που δειλά δειλά επιμένουν να ενοχλούν όμορφα το μάτι
τσιρτσιρίζοντας πάνω από μια πόλη που σιγοφλέγεται στα μυστικά. Πίσω μου, σκάει πάντα ένα χρυσαφί, άλλοτε ροδοκόκκινο,
μα πάντα το ίδιο μαγευτικό αψηφώντας τις οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες! Έτσι
με έκαναν να νιώθω και εκείνες οι στιγμές. Όμορφα και καλά. Γιατί λοιπόν, να το
παιδεύουμε; Βγήκα από το μπάνιο τυλιγμένη σε μια τεραστίων διαστάσεων πετσέτα
και ευχόμενη να ξεχάσω το μισό από τη μέρα που περνούσε. Εννοώντας το πρωί.
Η νύχτα που πέρασα ήταν τόσο αιθέρια. Ο ουρανός ήταν τόσο καθαρός και τα άστρα τρεμόσβηναν. Έμοιαζε σαν να παίζεται ένα τραγούδι με νότες αστεριών που όσο και αν προσπαθούσα να ακούσω, δεν μπορούσα, μα έτσι και αλλιώς με είχε συνεπάρει. Πήγε η ψυχή μου να σκαρώσει δυο τρεις στίχους, μα δίχως μελωδία μπερδεύονταν. Δεν πειράζει η νύχτα όπως και να ‘χει ήταν μαγική.
Η νύχτα που πέρασα ήταν τόσο αιθέρια. Ο ουρανός ήταν τόσο καθαρός και τα άστρα τρεμόσβηναν. Έμοιαζε σαν να παίζεται ένα τραγούδι με νότες αστεριών που όσο και αν προσπαθούσα να ακούσω, δεν μπορούσα, μα έτσι και αλλιώς με είχε συνεπάρει. Πήγε η ψυχή μου να σκαρώσει δυο τρεις στίχους, μα δίχως μελωδία μπερδεύονταν. Δεν πειράζει η νύχτα όπως και να ‘χει ήταν μαγική.
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog
“Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η
μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της
πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights reserved
0 comments