Η πρωτη φορα που σε ειχα δει ηταν πριν πολλα χρονια, πηγαινα ακομα δημοτικο εσυ γυμνασιο,ησουν ερωτας για πολλα κοριτσια τοτε θυμαμαι.Τα χρονια περασαν,μεγαλωσαμε, δεν σε ειδα απο τοτε, μεχρι εκεινη την ημέρα σε μια άκυρη κατάσταση.Σε κοιταξα.Δεν ειχα σκοπο να ερωτευτω.Σε κοιταξα γιατι καθοσουν απεναντι μου.Πραγματικα πρωτη φορα ενιωσα ετσι.Στην αρχη δεν ενιωσα σημασια γιατι ηξερα πως δεν γινεται να συμβει κατι μεταξυ μας.To ηξερα. Ολοι μου ελεγαν πως δεν εισαι καλος, πως δεν θα γινει κατι μεταξυ μας, πως δεν αξιζει να ασχολουμαι, πως περιμενω πολλα, πως εισαι αλλη φαση. Η αληθεια ειναι πως το ηξερα.Αλλα οταν σε βλεπω, η καρδια μου χτυπαει σαν τρελη.Δεν μπορω να το σταματησω.Αχ και να ηξερες ποσο χαλια ειμαι μακρια σου.Και εσυ το μονο που κανεις ειναι να με κοιτας με αυτο το βλεμμα και να τα καταστρεφεις ολα μεσα μου, καθε βημα που κανω παραδεχοντας πως σε ξεχναω.Κοιτας και με σκοτωνεις.Και οταν καταφερνω να σε ξεχασω για λιγο, ερχεσαι και με κοιτας.Το ειχες καταλαβει απο την πρωτη στιγμη.Και εγω ματαια προσπαθω να το διωξω ακομα και τωρα.Εννέα χρονια εχουν περασει.Μακαρι να ειχα την δυναμη να σου πω πως μετα απο ολα αυτα τα χρονια νιωθω ακομα το ιδιο.

Εγώ όμως κόλλησα στα μάτια. Μη φανταστείςμ δεν ήταν ούτε μπλέ, ούτε γκρί... ήταν έξυπνα, μελαγχολικά και βαθιά.

Γενικά, δεν μου έχεςι περάσει. Και δεν νομίζω πως θα μου περάσεις και ποτέ.