Εδώ είμαι. Ξαγρυπνη, άρρωστη, με το τσαγακι μου γουλια γουλια στο μπαλκόνι για να δω την ανατολή. Απο τις 6 είμαι εδώ. Και παρακολουθώ πως αλλάζουν τα χρώματα, η ωρα, οι μέρες, τα χρόνια.
Και ναι. Μου λείπει το σχολείο. Όχι δεν μου λείπουν τα μαθήματα -ποτέ.
Με ξενίζει που δεν θα ξεκινησω 11 Σεπτεμβρίου, που δεν θα μαζευτουμε όλοι στο προαύλιο, που δεν θα περπατησω τους ίδιους γνωστούς διαδρόμους και δεν θα ξανά μπω στις ίδιες τάξεις. Είναι περίεργο το συναίσθημα.
Εύχομαι να μην έτρεχα. Ειδικά στο λύκειο. Να μην βιαζομουν τοσο. Θέλω να θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια ακόμα και την παραμικρή ρωγμή ή το μικρότερο χαλικακι στο μικρό προαύλιο.
Και το χειρότερο δεν είναι πως θα μου λείψει το κτήριο. Αυτό πάω και το βλέπω.
Αυτά που ένιωθα εκεί. Αυτά θα μου λείψουν. Ενιωσα... εμαθα, πληγώθηκα, ερωτεύθηκα, εκανα φιλίες, προδόθηκα... όλα όσα έγιναν...με διαμόρφωσαν.
Όσα έγιναν εκεί, εμειναν μαζί μου αλλά και εκεί.
Είμαι τρελη; Μάλλον. Αλλά θα θελα να πήγαινα ενα χρόνο ακόμα σχολείο. Χωρίς τις πανελλήνιες και το άγχος, το διάβασμα και το τρέξιμο,αυτή τη φορά. Γιατί? Γιατί θέλω να δω τα πάντα.
Θέλω να κάνω τα παντα ξανά. Τα ίδια λάθη, τα ίδια σωστα. Να χαρώ κάθε στιγμή. Να τα ζήσω όπως δεν τα έζησα όχι μονο 3 χρόνια αλλά 12.

Και τώρα πάω να φτιάξω λίγο ακόμη τσάι. Να με συγχωρέσετε...

Τo άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved