Αυτο που γραφω εδω ειναι για σενα. Δεν μπορω να σου το πω. Δεν θα το μαθεις ποτε. Ομως, σαν ζωντανος οργανισμος , μεσα μου , κοντευει να σκασει γιατι χρειαζεται αερα για να αναπνευσει. Εχει μερες που το σφιγγω μεσα στην καρδια μου, που γυριζει ανελεητα πισω απο τα ματια μου, μα δεν εισαι εδω για να σε κοιταξω και να βρει ευκαιρια να ξεφυγει. Εχει μερες που χτυπαει εναν εναν τους νευρωνες του μυαλου μου αλλα δεν εισαι εδω για να το καταλαβεις απο τις ανεπαισθητες κινησεις μου.

Με βασανιζει, οπως βασανιζεται κι αυτο. Το σωμα μου φτανει στο τερμα της αντοχης του, στο τελος της υπομονης του και θελει λυτρωση και ηδονη. Θελω να σε νιωσω διπλα μου, μπροστα μου, απεναντι  μου, να με κοιτας και να εξανεμιζεται καθε κύτταρό μου. Θελω να μου μιλησεις και να με πιασει η γλυκια ζαλη της ηδονης και της αισθησης πως δεν υπαρχει αυριο, πως δεν υπαρχει χρονος, πως δεν υπηρξε ποτε αλλη στιγμη ζωης , και ολα ηταν απλα μια προβα.

Ενα βραδυ θελω μονο, ενα βραδυ δροσερο , με λιγα φωτα , απο διπλα μας να τρεμουν και εσενα να μου πεις πως δεν ειναι ψεμμα, αυτο που νιωθω,πως δεν ειναι ψεμα αυτο που τα ματια μου ομολογουνε αδιαντροπα, πως δεν ειναι ψεμα πως εγω κι εσυ , εσυ κι εγω , πρεπει να τελειωσουμε αυτο που αρχισε χωρις εμας , για μας, το πεπρωμενο.

Θελω τοσο πολυ να νιωσω την αποσταση μεταξυ μας να μικραινει που να γινεται σχεδον στερεη , ενα βημα πριν ενωθουν τα χειλια μας και ζουμερα θα σταξουν τα φιλια μας απο το ενα στομα στο αλλο, δινοντας πια αποδραση και ικανοποιηση σαυτο το ατερμονο περπατημα μεσα στα φυλλοκαρδια της καρδιας μας, μεσα στα απεραντα μονοπατια της φαντασιας μας.

Θελω να γινουμε ενα.Θελω τα χειλια μας να αρχισουν τον χορο που θα συνεχισουν τα χερια μας, που θα γεννησουν την θερμοτητα αναμεσα μας και τον ηλεκτρισμο για να σε παρω. Θελω να σε κοιταω μεσα στα ματια και να σε χαιδευω στο προσωπο που θα φιλαω και θα προσπαθω να παρω μαζι μου στην μνημη μου για παντα. Θελω να σε νιωσω σε καθε πορο του σωματος μου που θα ξυπνησει απο τον ληθαργο που κοιμαται τωρα χρονια για να σε απολαυσει.

Θελω να σε νιωσω τοσο πολυ μεσα μου, παντου για να σε παρω μαζι μου για παντα. Θελω τα βαθια και ατελειωτα μονοπατια της φαντασιας μου να πατηθουν απο τις γερες στιγμες της πραγματικοτητας που θα ζησουμε μαζι, οι δυο μας, μονο οι δυο μας, σε αυτο τον κοσμο που θα φτιαξουμε για μας, μονο για μας, που μονο εμεις χωραμε μαυτον τον τροπο.

Θελω να μου πεις οτι ο ποθος σου δεν τελειωνει, και οι σταγονες που θα σταζει το σωμα σου, το στομα σου, το ειναι σου να με ποτισουν για να μου δωσουν νεα ζωη. Ενα ξεραμενο δεντρο ειναι το ειναι μου και περιμενει την βροχη σου. Ενα βαθυ πηγαδι ειναι το ειναι μου και περιμενει το φεγγαρι να ανατειλλει και να βγει απο την απολυτη σκοτεινια που ζουσε ως τωρα. Ενας κοκκος αμμου ειναι το σωμα μου και εσυ εισαι ο αερας που λυσσομαναει μεσα σε ενα ξεραμενο τοπιο.

Δεν με νοιαζει για το χτες. Δεν με νοιαζει για το αυριο. Δεν με νοιαζει για κανεναν. Δεν με νοιαζει πια για μενα. Αυτο που νιωθω ειναι απο τα βαθη του ειναι μου βγαλμενο και με προσπερναει. Προσπερναει και εμπαιζει την λογικη μου, κοροιδευει ανελεητα τον εγωισμου μου, τρυπαει σαν βελονα ολα τα ευαισθητα σημεια του κορμιου μου., συνεχεια, ατελειωτα, καθε ωρα και στιγμη που εισαι μακρια και δεν μπορω να σε εχω.

Δεν με τρομαζει αυτο που νιωθω. Δεν με πειραζει που νιωθω σαν να εσκαψε καποιος μια τρυπα μεσα μου και να ακουω το κενο να κυματιζει ατελειωτα στην καρδια μου. Δεν μπορω να σου μιλησω, ξερεις, δεν γινεται, κι αυτο κανει τα παντα επανω μου να επαναστατουν.

Ξερω πως ολα αυτα που ζηταω και θελω, δεν θα γινουν. Ισως γιατι ειναι μονο μεσα στο μυαλο μου, ισως γιατι καμια τοσο δυνατη ιστορια δεν εχει δει το φως της μερας. Ισως γιατι οι συνεπειες ηταν , ειναι και θα ειναι καταστροφικες.

Μα ειναι αληθεια, πως και να καταστραφω, πια δεν με νοιαζει. Καταστραφηκε , κατακαηκε η ψυχη μου οταν ενιωσα οτι εισαι ενα ονειρο που θα μεινει ονειρο. Δεν μπορω να μιλησω. Ξερω πως θα αρνηθεις τα παντα. Ξερω πως ισως για σενα τα πραγματα ειναι πολυ πιο απλα και εγω μοιρολατρης ενος αρχαιου συναισθηματος κουτρουβαλαω μεσα στο σκοταδι, και δεν το καταλαβαινεις.

Ισως για σενα τα πραγματα να ειναι απλα, ισως να μην ειναι αμοιβαια. Αυτο παρολο που το φοβαμαι, οφειλω να το παραδεχτω, γιατι ειναι τετοιος ο φοβος που προσπαθω απο τωρα να το χωνεψω, μπας και μικρυνει μεσα μου αυτο που νιωθω.

Σιγουρα τα πραγματα δεν ειναι αμοιβαια. Και γιατι να ειναι αλλωστε? οτι μαγευει εμενα, θα πρεπει να με ικανοποιει κιολας? ποιος θεος το δηλωσε αυτο και γιατι? να που ειναι λοιπον η απελπισια! να γιατι δεν θα ανοιξω ποτε το στομα μου να πω. ελπιζω να μην σε δω ποτε , να μην προδωσουνε τα ματια μου, αυτο που νιωθω.