12:31


Για τίποτα δεν πρέπει να μετανιώνεις σε αυτή την ζωή.
Ούτε για τα καλά, ούτε για τα άσχημα.
Ούτε για τις λάθος αποφάσεις, ούτε για τις σωστές.
Όσα έζησες μέχρι τώρα, όσα σου έφεραν απέραντη χαρά ή σε έκαναν να νιώσεις λύπη...
Για τους ανθρώπους που έβαλες ή που έβγαλες από την ζωή σου...
Για αυτά που κέρδισες ή έχασες...
Για τις αναμνήσεις που σε κάνουν να χαμογελάς
αλλά και για εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις ένα κόμπο στο στομάχι...
Όλα αυτά σε έμαθαν πολλά και σε έκαναν αυτό που είσαι τώρα.
Η κάθε επιλογή σου, η κάθε απόφαση που πήρες, ήταν πάντα ένας δρόμος.
Ένας δρόμος που σε οδηγεί κάθε μέρα όλο και πιο πολύ σε αυτό που θες
και σε αυτό που μπορείς να γίνεις. 
Ένας δρόμος που σε περνάει μέσα από την ζωή, 
είτε από πιο εύκολα είτε από πιο δύσβατα μονοπάτια κάθε φορά
-ανάλογα με τις αποφάσεις που παίρνεις-
Πάντα όμως όταν τα περνάς, κάτι μαθαίνεις.
Γιατί όλα τα μονοπάτια, ακόμα κι αν καμιά φορά νομίζεις ότι χάνεις τον δρόμο σου,
σε οδηγούν στον προορισμό σου. Και ο σκοπός τους απλά είναι να σε κάνουν πιο ώριμο.
Να σε μάθουν να ζεις. 
Να ζεις σαν να μην υπάρχει αύριο.
Να ζεις και να νιώθεις ελεύθερος.

~Το ήξερες ότι μια πεταλούδα ζει κατά μέσο όρο λιγότερο από μια βδομάδα?
Κι όμως, σε όσο χρόνο έχουν δεν κάθονται ποτέ σε ένα μέρος. 
Πετάνε όσο πιο πολύ μπορούν για να νιώθουν ελεύθερες.~






To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

13:53


η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή
μην την αφήνεις να ενωθεί σε μια υγρή υποταγή.
να παραφυλάς.
υπάρχουν έξοδοι.

υπάρχει ένα φως κάπου.
μπορεί να μην είναι πολύ φωτεινό αλλά
διώχνει το σκοτάδι.

να παραφυλάς.

οι θεοί θα σου προσφέρουν ευκαιρίες.
να τις μάθεις.
να τις αρπάξεις.

δεν μπορείς να νικήσεις το θάνατο αλλά
μπορείς να νικήσεις το θάνατο στη ζωή, μερικές φορές.

και όσο πιο συχνά μάθεις να το κάνεις,
τόσο περισσότερο φως θα υπάρχει.

η ζωή σου είναι η δικιά σου ζωή
μάθε την όσο την έχεις.

είσαι υπέροχος
οι θεοί περιμένουν να πάρουν μεγάλη ευχαρίστηση
από εσένα.

~C. Bukowski

16:20

 
 

Τα μάτια είναι οι καθρέπτες της ψυχής <3 Και τα δικά σου μάτια είναι άστρα. Όχι ήλιοι. Ο ήλιος δύει. Τα άστρα είναι πάντα εκεί. Απλά μερικές φορές μας θαμπώνουν φώτα που στο τέλος αποδεικνύονται τόσο ψεύτικα…


To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

12:28

Strange what thought can jump into your mind when you are doing absolutely nothing.... 

Take me down to the paradise city, where the grass is green and (-the girls- ) people are pretty...
Take me home <3 που λέει και το τραγούδι. Που πήγε η ομορφιά των ανθρώπων; Που η φύση; Γιατί χαθήκαμε; Που έμεινε η αγάπη να περιμένει μόνη της; Γιατί την αφήσαμε να περιμένει; Πότε είπαμε μια φορά την αλήθεια επειδή θέλαμε να προστατεύσουμε κάποιον, και όχι επειδή θέλαμε να τον πληγώσουμε; Τι μαλακίες έχουμε κάνει; Πόσα κιλά από δαύτη μπορεί να υπάρχει σε ένα άτομο;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που αναρωτηθήκαμε 'γιατί να υπάρχει πόνος σε έναν κόσμο αγάπης'; Γιατί άραγε; Βέβαια, κάποιοι θα βιαστούν να πουν πως η αγάπη είναι πόνος, έτσι και αλλιώς. Μα εγώ δεν εννοώ αυτό. Εγώ αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν επειδή δεν έχουν φαγητό... Ενώ υπάρχουν κάποιοι-οι γνωστοι άγνωστοι αυτής τηε κοινωνίας- που τρώνε με χρυσά πιρούνια και αν δεν είναι του 500ρικου το φαγητό, ξινίζουν τα μούτρα τους. Έλα τώρα! Δεν χρειάζεται να κρύβεστε! Μεταξύ μας είμαστε... Διπρόσωποι, εγωιστές! Γιατί να πεθαίνει κόσμος, όταν τόσοοοι άλλοι κάνουν διακοπές; Και μήπως σταματάμε καμιά φορά για να σκεφτούμε όλα αυτά τα τραγικά, ή μάλλον δραματικά γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας; όχι, που χρόνος για να νοιαστούμε για κάποιον άλλο πέρα από τον εαυτό μας. Βέβαια, ο πολυάσχολος Ευρωπαίος. Ή ακόμα σωστότερα, ο πολυάσχολος ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

 Γιατί να υπάρχουν παιδία-συγγνώμη δεν είσαι παιδί 17 χρονών γομάρι- που να μην καταλαβαίνουν πως η μόρφωση δεν είναι 'ευκόλως εννοουμένη'; Πως οι γονείς τους στερούνται, κάνουν θυσίες και αγωνίζονται, ωστε το παιδί τους να πάει φροντιστήριο; Πως θα ήταν πολύ καλύτερα αν έστρωναν τον απ'αυτόν τους κάτω και διάβαζαν; Πως όλα όσα λέγονται στα φροντιστήρια επί πληρωμής, μπορούν να απαιτηθούν από το σχολείο δωρεάν; Πως αν θες πραγματικά να μάθεις, δεν σε περιορίζει η πιθανή οικονομική στενότητα της οικογένειας; Έχεις INTERNET, for Goodness Sake! Προσωπική πείρα! Όλοι μου οι φίλοι, μα από εδώ μα από εκεί, μάθημα κάνουν. Είτε είναι ιδιαίτερα είτε φροντιστήριο. Και κάθονται και κλαίγονται πως δεν έχουν χρήματα. Το μότο της Ελλάδας είναι αυτό. Ναι, οκ. Οι γονείς- να'ναι καλά οι άνθρωποι- έχουν δουλειά και εσύ επειδή δεν μπορείς να πειθαρχηθείς και να κάνεις το αδύνατο, δυνατό κάνεις μαλακίες. Εγώ ξέρω πως όποιος ΘΕΛΕΙ, ΜΑΘΑΙΝΕΙ. Γιατί η οικογένειά μου είναι πλούσια; Μπουχαχαχαχα. Ούτε καν. Είμαστε μια μονογονεϊκή οικογένεια, με χαααααμηλό εισόδημα-από αυτά που σέρνονται στα πατώματα- και με ένα πολύ τραγικό background. Δεν κάνω κανένα μάθημα, έχω από τους πιο δύσκολους καθηγητές-απο το δημοτικό βασικά με ακολουθεί αυτό που άλλοι θα ονόμαζαν γκαντεμιά, εγώ λέω τύχη- και βγάζω 18+ πάντα. ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ; Δεν είμαι παιδί-θαύμα. Απλά έχω συναίσθηση μερικών καταστάσεων και εκτιμώ, σέβομαι και υπεραγαπάω την μητέρα μου. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που παιδί διαβάζει-ξεσκίζεται στο διάβασμα- οικιοθελώς και η μάνα του λέει να σταματήσει. 


Και τώρα έχω αποκτήσει ένα σωρό εχθρούς. GOOD. Γιατί αυτό σημαίνει πως υποστήριξα την άποψή  μου στο έπακρο. Και όλοι θα αρχίσουν να λένε ' μα στο φορντ. μας μαθαίνουμε πράγματα που δεν τα έχει το βιβλίο'. Hello? Δεν τα έχει ΕΝΑ βιβλίο. Έψαξες κιαλλα και δεν είδες τίποτα; Πήγες μέχρι το βιβλιοπωλείο να ψαξεις για ένα βοήθημα, και όχι δεν λεω για αυτά που έχουν τις λύσεις μέσα. Ένα που έχει π.χ. όλη τη γραμματική, μα όλη, στα αρχαία. Και αν πάλι βάλουν το επιχείρημα ' Μα δεν ξέρω πως να τα διδάξω στον εαυτό μου, πρέπει κάποιος να σου εξηγεί π.χ. τις δευτερεύουσες' . Κάτσε στον υπολογιστή -γιατί εσύ που πας φροντ, έχεις και υπολογιστή- και ψάξε. Εκμεταλλεύσουν τον καθηγητή στο σχολείο. Τι σκατά, τόσο αχρηστία πια; Δεν το πιστεύω. Πιστεύω πως απλά βαριέστε. Ναι, όσο και αν δεν το νομίζεται εσείς. Βαριέστε να χαραμίσετε την ώρα στον υπολογιστή ως μια ώρα μάθησης. Βαριέστε. Θέλετε την έτοιμη γνώση.


Και μετά αναρωτιόμαστε, πως στο καλό καταντησαμε εδώ που μας ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ.
Γιατί έναν λαό που προτιμά την έτοιμη τροφή, τον καθοδηγούν. Ένας λαό που έχει την ικανότητα της κριτικής, της κρίσης και της γνώμης, καθοδηγεί. Ορίστε η πηγή του προβλήματός μας.
Θέλετε κι άλλα; Just LOOK AROUND YOU, for once.
 
Cause you HOLD your FUTURE.
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved


11:11

Χριστός Ανέστη!!!
It was a break for me!  ΧΟΧΟΧΟ <3
Αλλά επέστρεψα  <3



Ώπου και να κρυφτείς κάποια πράγματα είναι πίσω σου από τη μέρα που ένιωσες τον εαυτό σου.  Συνήθως στρουθοκαμηλίζουμε ή παραμυθιαζόμαστε και κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε και τα προσπερνάμε,  κι άλλες φορές τα βρίσκουμε μπροστά μας και παλεύουμε μ΄αυτά.  Δεν σταματάει ποτέ αυτό το πήγαινε - έλα..  μόνο ηρεμεί για να ξαναεμφανιστεί σύντομα...


To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

13:43




Το να αγαπάς είναι σαν τα ναρκωτικά...
Στην αρχή, έχεις μια αίσθηση ευφορίας, απόλυτης εγκατάλειψης.
Σου άρεσε η αίσθηση και πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, να είσαι εσύ ο κύριος της κατάστασης.
Σκέφτεσαι το αγαπημένο πλάσμα 3 λεπτά και το ξεχνάς 3 ώρες. Σιγά-σιγά όμως..αρχίζεις και εθίζεσαι σε αυτό το πλάσμα και γίνεσαι απόλυτα εξαρτημένος. Το σκέφτεσαι 3 ώρες και το ξεχνάς 3 λεπτά.
Τότε έχεις την ίδια αίσθηση με τοξικομανή σε φάση στέρησης.
Και όπως και αυτοί κλέβουν και ταπεινώνονται για να αποκτήσουν αυτό που έχουν ανάγκη, έτσι και εσύ είσαι έτοιμος να κάνεις οτιδήποτε για την αγάπη."

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

12:58


Φοβόμαστε τα πάντα. Φοβόμαστε τους ανθρώπους. Το παρόν, το μέλλον μας. Το παρελθόν φοβόμαστε. Τα σκεφτόμαστε και φοβόμαστε. Για μας. Για το πώς μας βλέπουν. Φοβόμαστε για το τι θα συμβεί. Οτι δεν θα τα καταφέρουμε. Οτι δεν μας αγαπούν. Οτι δεν είμαστε άξιοι. Όλο φοβίες. Κι έρχεται μια λέξη και τα σβήνει όλα: ΑΓΑΠΗ. Αγαπηθείτε ρε!!!





To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

19:13


 Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε....



To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.
Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.
Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.
Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.
Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.
Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.

18:51


Όταν όλα στο μυαλό μας γίνονται κουβάρι, ευθύνες, ενοχές, λάθη, πίκρες, αναμονές κι αβεβαιότητες, η καρδιά μας μοιάζει τρικυμισμένη θάλασσα, πολύβουη, μας ζαλίζει, μας εξαντλεί..
Εκείνες τις στιγμές, η λογική ιεράρχηση του φορτίου μας είναι συχνά περίπλοκη και μας κουράζει ακόμη περισσότερο..
Ίσως, τότε, έρχεται η ώρα να μιλήσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους με όρους συναισθημάτων..
''Αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να σου πω με όρους λογικούς και σαφείς αυτό που με προβληματίζει. Μπορώ όμως να σου πω τί αισθάνομαι..''
Με αυτή τη φράση, με αυτή τη δίοδο, μπορούμε να κοινωνήσουμε στον άλλο, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό, τον καρπό της ψυχής μας και όσων έχουμε μέσα μας, με σαφήνεια, με ουσία, με καρδιά καθαρή. Γιατί αυτό που αισθάνομαι, ποτέ δεν μπορεί να είναι ψεύτικο. Υπάρχει, βιώνεται, ρέει μέσα μου ανεπιτήδευτο και ανόθευτο. Ενώ η οποιαδήποτε λογική ανάλυση κρύβει μέσα της άμυνες, ψέματα και λανθασμένες οπτικές..
Όταν δεν ξέρω τί είναι αυτό που γεννά τρικυμίες μέσα μου, μη ρωτάς να μάθεις τί συμβαίνει ή ποιές είναι οι αιτίες...
Ρώτα να μάθεις τί νοιώθω..!


To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

18:55

 
 
Αγαπάω...

Photobucket❤ Τα παραμύθια, γιατί από μικρή όταν τα άκουγα, ακόμα κ αν δεν είχαν ευτυχισμένο τέλος,στο μυαλό μου έφτιαχνα πάντα το δικό μου happy end... Γιατί το τέλος στο παραμύθι μας το επιλέγουμε εμείς. Μόνο εμείς.


Photobucket❤ Τα όνειρα, γιατί χωρίς αυτά θα ήμασταν όλοι δυστυχισμένοι. Γιατί είναι αυτά που πρέπει να κυνηγάμε πάντα, ακόμα κ όταν έχουμε χάσει όλες τις ελπίδες μας. Τα όνειρα είμαστε εμείς.Αν τα πιστέψεις, θα πιστέψουν κ αυτά σ'εσένα.


Photobucket❤ Τις φίλες μου, γιατί στα μάτια τους βλέπω τον εαυτό μου. Γιατί ήταν πάντα εκεί και γι'αυτό συμπληρώνουν τις πιο όμορφες κ τις πιο άσχημες αναμνήσεις μου ταυτόχρονα. Γιατί αν έφτιαχνα ένα παζλ με την ζωή μου,αυτές θα ήταν τα κομμάτια στις τρεις βασικές του γωνίες.


Photobucket❤ Την οικογένειά μου, γιατί είναι το στήριγμά μου. Γιατί αυτή θα ήταν το τέταρτο και πιο βασικό κομμάτι μου κ θα έκανα τα πάντα γι'αυτούς. Γιατί θα είμαι πάντα το κοριτσάκι του μπαμπά μου κ αυτή που σπάει τα νεύρα στον αδερφό μου. Γιατί η μαμά μου θα είναι πάντα η δύναμή μου, ο άνθρωπός που έχει το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς μου.


Photobucket❤ Την γιαγιά μου, γιατί θα είναι για πάντα η μεγάλη αδυναμία μου. Ο πιο αληθινός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Γιατί είναι αυτή που με μεγάλωσε και τα βράδια που φοβόμουν μου έλεγε παραμύθια κ μου κρατούσε το χέρι μέχρι να κοιμηθώ. Γιατί ακόμα και τώρα μου λέει ιστορίες που αν και τις έχω ξανακούσει,κάθομαι κ τις ακούω ξανά κ ξανά. Γιατί έχει το πιο ζεστό γέλιο κ την πιο μεγάλη καρδιά, και θα είναι για πάντα η "μικρούλα μου".


Photobucket❤ Τον έρωτα, γιατί μέσα από αυτόν μεταμορφωνόμαστε όλοι.
Αφήνουμε στην άκρη εγωισμούς κ μικροπράγματα κ γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Γιατί είναι αυτός που μας αποδεικνύει συνεχώς ότι στη ζωή όλα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένουμε...

Photobucket❤ Τις πεταλούδες, γιατί παρόλο που ζουν δυο βδομάδες,απολαμβάνουν το κάθε δευτερόλεπτο. Γιατί μου θυμίζουν τις όμορφες στιγμές, που μπορεί να διαρκούν λίγο αλλά αξίζουν όσο μια ολόκληρη ζωή! Γιατί για'μένα οι πεταλούδες είναι οι ψυχές.Οι ψυχές των ανθρώπων που δεν έφυγαν ποτέ από κοντά μας.


Photobucket❤ Το φεγγάρι, γιατί φωτίζει τις πιο σκοτεινές νύχτες μου. Γιατί όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ μου κάνει παρέα,χρόνια τώρα... Γιατί ακούει πάντα τις πιο κρυφές μου σκέψεις. Γιατί άμα το κοιτάξεις καλά,θα δεις ότι σου χαμογελάει. Γιατί ξέρω ότι από όποια μεριά κ αν το δω, θα φαίνεται πάντα το ίδιο. Γιατί ενώνει τους ερωτευμένους και είναι ωραίο να ξέρεις ότι όσο μακρυά κ αν είστε,όταν κοιτάτε τον ουρανό βλέπετε την ίδια εικόνα. Το αγαπώ τόσο πολύ το φεγγάρι!



Photobucket❤ Την μουσική, γιατί με εκφράζει σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Γιατί πολλές φορές ήταν το κουράγιο μου. Γιατί με ταξιδεύει. Γιατί μιλάει για'μένα όταν τα λόγια δεν είναι αρκετά. Γιατί η μουσική είναι η ψυχή μας γραμμένη αναμέσα σε δυο γραμμές με στίχους και δύο νότες.Γιατί είναι παντού και ξεκινάει πρώτα από μέσα μας.

Και τέλος, αγαπάω...

Photobucket❤ Την αγάπη, γιατί είναι αυτή που κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Γιατί μπροστά της όλα φαίνονται τόσο μικρά. Γιατί βάζει στην άκρη του εγωισμούς και τις μικροπρέπειες. Γιατί η αγάπη είναι ζωή και χωρίς αυτή μέσα μας, είμαστε ήδη νεκροί. Γιατί μπορεί να κάνει θαύματα. Αλήθεια, εσείς πιστεύετε στα θαύματα?











To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

17:16




Είναι πράγματα που γίνονται για να σου δείχνουν
αυτό τον δρόμο που πάντα φοβόσουν να πάρεις...
Αρκεί να το καταλάβεις.
 
 
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

18:20



Να 'μουν μόνο μια σταγόνα
στου κορμιού σου την κρυψώνα.
Διάφανη, υγρή και κρύα
σε μια ευθύγραμμη πορεία,
σαν το ίχνος ενός παγου.
Και σαν ξόρκι κάποιου μάγου
τις πληγές σου όλες να κλείσω
και γλυκά να σε μεθύσω.
Στ' όνειρό σου ιχνηλάτης,
βρέχει τ'άσπρα δάχτυλά της
της ζωής μου η ουσία,
έρμαιο στη φαντασία
που μαζί σου αιωρείται
σαν φωτάκι που κινείται
μες στ' αστέρια τ' ουρανού.
Ξεδιπλώνει απ' το νου
καθετί κρυφό δικό μου,
σα να σ' έχω άνθρωπό μου
κι ας γνωρίζω τόσα λίγα.
Έχω όμως μιαν ελπίδα:
πως στο φως των αστεριών,
σαν παραμύθι των παιδιών,
κάθε όνειρο που κάνω
να ξεδιπλώνεται επάνω
στου κορμιού σου την αφή
κι η ζωή σαν προσευχή
στων ανθρώπων τους θεούς:
Να 'χει δύναμη ο νους
να ορίζει συναρτήσεις
που μαζί μου θα τις λύσεις.




To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved