Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.

Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.

Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.

Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.

Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να ξυπνήσεις μια μέρα σαν τη σημερινή και να μην είσαι παιδί. Με άδειο το στήθος από βάρη, με γαλότσες στα πόδια για παιχνίδι με τις λάσπες! Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρετό από το να έχεις την ομπρέλα από πριν στο χέρι και να μη σε κυνηγάει η μάνα σου να την πάρεις! Ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει η βροχή. Με τι να την έχουν συνδέσει άραγε; Για μένα, η βροχή είναι παιδικά χρόνια. Είναι υγρασία και μύτες να τρέχουν. Είναι γιαγιά να απλώνει την μπλε Nivea στα χέρια της και μ’ αυτή να τρίβει και τα δικά μου. Είναι οι φωνές του παππού «Κλείστε την τηλεόραση μη μας χτυπήσει κεραυνός». Είναι τα διαλλείματα που αναγκαζόσουν να μείνεις μέσα στην αίθουσα και να χάσεις την ευκαιρία να δεις το αγόρι που σ’ άρεσε κι ήταν σε άλλο τμήμα. Είναι γκρίνια το Σαββατόβραδο που δεν μπορούσες να βάλεις τακούνια. Η βροχή είναι πιάνο να παίζει, καυτή κούπα καφέ και μελαγχολία. Κάπου διάβασα ότι η μελαγχολία είναι η ευτυχία του να είσαι λυπημένος. Πόσο σωστό. Αν υπάρχει κάτι καλύτερο από τη βροχή, αυτό είναι η μυρωδιά μετά. Το χώμα που σου ‘ρχεται να πάρεις ένα κουτάλι και να το φας. Τα φύλλα που λαμποκοπάνε. Το οξυγόνο που αναπνέεις. Αυτό το άρωμα που όμοιό του δεν υπάρχει. Και τα πρόσωπα! Οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι μούσκεμα τελικά. Αφτιασίδωτοι, με τα νεύρα τους ή και χωρίς αυτά. Αθεράπευτα ρομαντική θα με πείτε αλλά ποια είναι η εναλλακτική λύση; Τι έγινε και μας νευριάζει η βροχή ξαφνικά λες και είναι κάτι παράταιρο; Γιατί θέλουμε να την παρατηρούμε και όχι να την ζούμε; Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε γαμώτο. Κάποια στιγμή ανοίξαμε την πόρτα μας και μπήκε το μέλλον. Ας αφήσουμε όμως ένα παράθυρο ανοιχτό στο παρελθόν. Ένα παράθυρο σ’ αυτό που θέλαμε να γίνουμε κι ας τα ‘φεραν οι καιροί αλλιώς. Όλα ανοιχτά κι ας βγούμε να περπατήσουμε στη βροχή. - See more at: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/#sthash.6dSKelPA.dpuf

Διαβάστε περισσότερα: http://maga.gr/2011/10/10/h-broxh-filouse-yperoxa/

Copyright © maga.gr

Συμβουλευτείτε τους όρους χρήσης πριν την αναπαραγωγή του άρθρου.

ΠΡΟΣΟΧΗ: δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή άνω του ενός τρίτου του κειμένου. Παρακαλούμε, τοποθετήστε ενεργό link.