Ίσως και να είναι αλήθεια... ίσως όντως έχω ξεχάσει να σε ξεπεράσω. Ίσως πράγματι και να μη θέλω, να έχεις αφήσει σημάδι... ίσως και να είμαι πολύ δοσμένη σε εσένα και να ξέχασα... εμένα κάπου. Ζητάω συγγνώμη... Δεν θα το ξανακάνω. Δεν θα σε ξαναφήσω να μένεις τόσο πολύ. Με τις πρώτες ηλιαχτίδες θα σου ζητάω να φύγεις, και αν εσύ επιμένεις, θα σε διώχνω με τις κλοτσιές. Μόνο αργά τη νύχτα μπορείς να έρχεσαι και να καθόμαστε, σαν δυο γνωστοί από παλιά. Και, συνειδητοποιώ-θλίβομαι- πως δεν είσαι εσύ αυτός που έρχεται... η παρουσία της απουσίας σου είναι... η γλυκιά αυτή μελαγχολία... που μου κρατάει συντροφιά τις πιο δυσβάσταχτες ώρες....