Συνέχειααα :) της πρότελευταίας ανάρτησης <3




Η Λαέντα δεν κατευθύνθηκε προς τα εκεί, όμως. Προφανώς πολλά πράγματα είχαν αλλάξει από τότε που είχα να έρθω.
Η ροή των γεγονότων δεν μπορεί να παγώσει γιατί κάποιοι ίσως να μην είμαστε σε θέση να  ακολουθήσουμε την πορεία της και την εξέλιξή της. Η ζωή... τρέχει. Και για μια Βασίλισσα τρέχει ακόμα περισσότερο... Μια Βασίλισσα έχει χιλιάδες εχθρούς. Κοιμόμαστε με το άγχος αν θα ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα και δούμε τον ήλιο να ανατέλει. Πόσες φορές με είχαν προειδοποιήσει για εχθροπραξείες; Βέβαια, όταν ήμουν μικρότερη δεν καταλάβαινα και πολλά. Τώρα, ξέρω πως το καλό δεν είναι υποχρωτικά το φως...
«Τα δωμάτιά σου», ανακοίνωσε η Λαέντα. Πως είχαμε πάει... ούτε ιδέα! Προσπάθησα να διατηρίσω την ετοιμόρροπη ψυχραιμία μου. Της χαμογέλασα συγκαταβατικά.
«Σας ευχαριστώ Υψηλοτάτη». ΝΑΙ! Έκανε μια επιτόπου μεταβολή και πήγε να φύγει. Στάθηκε. Γύρισε.
«Σήμερα, λόγω της αφίξεώς σου, ο Κρις επέμενε να σου ετοιμάσουμε μια δεξιώση. Να είσαι ευπρεπώς ντυμένη. Και όχι όπως τώρα που νομίζει κανείς πως βλέπει μια δούλα», είπε και έφυγε.
Είχα μείνει εμβρόντητη. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν με ήθελε εδώ. Τέλεια. Η Βασίλισσα της Ντορένια... εναντίον μου. Και τα ρούχα μου είναι αξιοπρεπέστατα! Ένα μαύρο απλό φόρεμα με μια μπορντό ζώνη σε σχήμα φιδιού, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από λευκόχρυσο, μαύρα παπούτσια που από το τακούνι τους είχα αρχίσει να πονάω και μια μπορντό κάπα. Δεν ξέρω αν κάποια δούλα-όπως τις χαρακτήρισε- θα μπορούσε να φοράει λευκόχρυσο και να κοσμεί τα χέρια της με διαμαντένια δαχτυλίδια και ένα βραχιόλι από ρουμπίνια. Λούμινα, συγκρατήσου. Για χάρη της Αμεντάλιον.
«Είχες την χαρά να μιλήσεις με την Λαέντα», είπε μια φωνή σε έναν εύθυμο-ειρωνικό τόνο, φιλικό κατά τα άλλα. Γύρισα. Αν δεν είχα μάθει να συγκρατώ το τι νιώθω και να μη δείχνω την έκπληξή μου, θα είχα εκτεθεί και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου. Μια Βασίλισσα έπρεπε να σκέφτεται τα πάντα. Αλλά η Βασίλισσα είχε φύγει από μέσα μου αυτή τη στιγμή. Ψήλος, σκούρα καστανά μαλλιά που έπεφταν με μύτες στα γαλάζια του μάτια. Αδύνατος αλλά μυώδης. Γοητευτικός. Λούμινα!
Χαμογέλασα πάρα την αμηχανία μου. Η παρουσία του μου θυμίζει κάτι. Αλλά είναι τόσο αχνά αποτυπωμένο...
«Καλώς ήλθες Λου» είπε. Εξεπλάγην. Λου; Είδε την αμηχανία μου σε όλο το μεγαλίο της.
«Πρέπει να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου το λέει. Σε ευχαριστώ, αν και κρίνοντας από την στάση της... κάτι μου λέει πως δεν θα είναι και ρόδινη η περίοδος διαμονής μου», είπα. Βασικά, με είχε πιάσει κάτι και δεν μπορούσα να βάλω τελεία. Μάλλον επειδή τα μάτια του ήταν τόσο αφοπλιστικά και το μυαλό μου σε συνεργασία με το στόμα μου, χωρίς να έχουν βέβαια την άδειά μου, απλά έτρεχαν... Πολύ.
Χαμογέλασε.

«Ω! Που πήγαν οι καλοί μου τρόποι; Ονομάζομαι Γκέιμπριελ, Μεγαλιοτάτη» είπε κάνοντας μια ιπποτική υπόκλιση. Χαμογέλασα. Πώς γίνεται μερικοί άνθρωποι να σου αλλάζουν τη διάθεση τόσο πολύ;
Και μετά μου ήρθε... Ο Γκέιμπ είναι ο νόθος γιος του Ερίκου και της Ίλια. Είναι ο λόγος που η Λαέντα θέλει να σκοτώσει την Ίλια. Εντάξει, και τους δύο, αλλά ναι...
Όταν ήμασταν μικρά και παίζαμε σαν να μην υπήρχε αύριο, γιατί δεν υπήρχαν σχέδια για το πως να κάνουμε την κατάλληλη συμφωνία, η Λαέντα ποτέ δεν είχε αφήσει τον Γκέιμπ να μας πλησιάσει. Αν και πιστεύω πως φοβόταν μήπως και «μολύνει» κατά κάποιο τρόπο τον δικό της γιο. Του απαγόρευε να παίζει μαζί μας, να μας μιλάει, ακόμα και να μας κοιτάει από τα παράθυρα. Αυτός ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου, μπορεί να έδειχνε γεμάτος από ζωή και χαρά, ήταν τόσο στερημένος από αγάπη που με τρομοκρατούσε. Τι μπορεί να έκανε ένα παιδάκι; Σε αντίθεση με την τωρινή μου ηλικία, τότε το μόνο που σκεφτόμουν, και λογικά όλα τα παιδάκια του κόσμου, ήταν τι άλλο παιχνίδι θα σκαρφιστούμε για να μην βαρεθούμε ποτέ.
«Είσαι καλά;» με ρώτησε. Προφανώς είχα εξωτευρικεύσει τα σκοτεινά συναισθήματά μου. Κάτι που δεν θα έπρεπε να ξανασυμβεί. Ποτέ. Αμέσως αποτίναξα όλες τις σκέψεις μου.
«Ναι, σε ευχαριστώ» αποκρίθηκα. Έπρεπε να θυμάμαι πως το μέλλον της χώρας μου βρίσκεται στα χέρια μου. Και συνεπώς δεν μου επιτρεπόταν κανένα παράπτωμα. Ούτε ένα μικρούλι. Τίποτα. Αλλιώς η χώρα μου θα δεχόταν επίθεση και θα σφαγιάζονταν οι κάτοικοί της. Η συμμαχία με την Ντορένια ήταν ανάγκη. Όπως ο αέρας για εμάς.
«Ωραία λοιπόν. Θα σε δω στην δεξίωση. Ξεκουράσου, όμως, τώρα» είπε με έναν πιο μετριοπαθή τόνο. Έκανε μια υποτυπώδη υπόκλιση και έφυγε. Έπρεπε να επιστρατεύσω όλη τη δύναμή μου για να μπω μέσα στο δωμάτιο.