HUMAN BEING AND BEING HUMAN ARE NOT THE SAME ANYMORE... WE HAVE TO DO SOMETHING
WE, SUPPOSEDLY, ARE CALLED PEOPLE, BUT PEOPLE ARE FEW.
PEOPLE ARE THOSE WHO ACT LIKE IT

EVERYTHING ELSE IS JUST PATHETIC.

MAYBE WE CAN'T AFFORD GIVING 100$. WHAT ABOUT 1$ ???
WAKE UP! HELP.

IF YOU WANT TO SEE CHANGES, YOU HAVE TO START THEM.
WOULD YOU LIKE TO BE IN THEIR SHOES?
NO? OKAY. THEN DO SOMETHING

PLEASE, SHARE.

-Aphrodite

Είμαστε τα παιδιά που ζητούν να γυρίσουν τον κόσμο να ζήσουν
Είμαστε τα παιδιά που στη νέα γενιά την αγάπη θα δείξουμε
Είμαστε χέρι χέρι η ζωή ότι φέρει θα έχω πάντα αστέρι εσένα
Είμαστε τρελαμένοι η νύχτα το ξέρει και η μέρα ζηλεύει
Όσοι στη βροχή έχουν μάθει πως να χορεύουν
ζούνε τη στιγμή τα όνειρα τους δεν τους τα κλέβουν
και δεν μας σταματά κανένας
και η ζωή μπροστά δικιά μας
βάζουμε μια φωτιά μπροστά μας
Απλά αξίζουμε τα καλύτερα
1 2 3 Είμαστε ελεύθεροι όλοι
1 2 3 Είμαστε ξέφρενοι πολλοί
Σε μια μέρα μπορεί να άλλαξε ο κόσμος όλος μα η καρδιά μας χτυπάει ακόμα
η καρδιά είναι ελεύθερη κοίτα πετάει η καρδιά, αγαπάει
Δεν μασάμε, δεν ψάχνουμε λόγους είναι έμφυτη η τρέλα μας άστο
είναι ο έρωτας, ο ήλιος, η ζωή, με αμμος η φιλία μας κάστρο
Όσοι έχουν βρει
νόημα στη λέξη αγάπη
ξέρουν πως μπορεί
να υπάρχει χαρά σε ένα δάκρυ
Τελικά μια μικρή αγκαλιά γλυκιά λίγα φιλιά λίγα λόγια ζεστά
λίγο η ακρογιαλιά λίγο τα αστέρια, ε.. αυτή είναι η βραδιά ρε
λίγο ποτό λίγο χορό λίγο αγκαλιά στο νερό να σου πω
λίγο θέλει μαζί σου αφτό το μικρό με κρατάει ζωντανό
και δεν μας σταματά κανένας
και η ζωή μπροστά δικιά μας
βάζουμε μια φωτιά μπροστά μας
Απλά αξίζουμε τα καλύτερα

Αυτό δεν είναι το καλοκαίρι, εξάλλου; Αυτό δεν θα έπρεπε να είναι;
Ένα καλοκαίρι που να μένει όλο το χρόνο, να καεί σαν τον ήλιο μέσα μας.
Ένα καλοκαίρι που φέρνει την ευτυχία.
Και στο κάτω-κάτω... τι είναι η ευτυχία; Στιγμές!
ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ <3

Για όλες τις στιγμές μου, για όλες τις ενοχές μου, για όσα έζησα και τώρα νοσταλγώ. Για τα απομεσήμερα με τη πυρωμένη άσφαλτο να αχνίζει και τη σιγή των δρόμων να τρυπάει τα αυτιά μου. Για τις παλιές τις θύμησες και για τη θάλασσα που κυλούσε νωχελικά ανάμεσα στα βράχια. Για τη θέα από ένα φάρο ξεχασμένο. Γι' αυτά που όταν κλείνω τα μάτια με ταξιδεύουν, για τα όνειρα που ποτέ τους δεν πεθάναν και για όλα όσα έκαναν ένα διάλειμμα λίγο πριν ξαναρχίσουν.
Για τις μέρες εκείνες που ταξίδευα στου ουρανού τ' αστέρια μα και για τις νύχτες εκείνες που δεν θέλω να ξαναρθούν. Για τις βόλτες στα πλακόστρωτα αρχαία σοκάκια και για τους πεζόδρομους που στο μυαλό μου ακόμα χαραγμένοι περιμένουν να περπατηθούν. Για όσα με τα μάτια μου είδα και για τ' ακόμα περισσότερα που να 'ρθουν καρτερούν. Για τα βουνά και τα ποτάμια, τα κτίρια και τις πλατείες, για τους ανθρώπους! για τους χιλιάδες ανθρώπους ακόμα και γι' αυτούς που μιλήσαμε μονάχα με δυο ματιές.Για τα σχήματα που τα σύννεφα παίρνουν, για τις ώρες που αδιάκοπα κυλούν, για τα αεροπλάνα, τα τρένα και τα πλοία για όσα στα όνειρα μου πιο κοντά να βρεθώ με βοηθούν.
Μα αν χαθεί το όνειρο τότε τι θα υπάρχει; Γιατί στ' αλήθεια θ' αξίζει να ζεις; Και όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει και με ζαρωμένα μάγουλα θα γλείφω απ' τα χείλη μου την αλμύρα της θάλασσας, τότε  τα μισόκλειστα μου μάτια αλήθεια
θα κλαίνε ή θα γελούν;

Θα γελούν...

Ξέρεις ποιος είσαι;
Ξέρεις τι σε κάνει αυτό που  είσαι;
Ξέρεις;
Γιατί να πρέπει να ταιριάζουμε σε κατηγορίες; Γιατί θα πρέπει να μοιάζουμε μεταξύ μας; Γιατι θα πρέπει να είμαστε ένα πράγμα, καλός ή ευγενικός ή θαραλέος ή δυνατός ή έξυπνος ή το ένα ή το άλλο;
Γιατί; Ξέρεις γιατί;
Γιατί σε φοβούνται. Εσένα που θα τολμήσεις να κοιτάξεις τον ουρανό και να ονειρευτείς, εσένα που θα σκεφησεις διαφορετικά, εσένα που θα θελήσεις να είσαι όλα αυτά μαζί. Σε φοβούνται και σε ζηλεύουν γιατί εκείνοι δεν μπόρεσαν να γίνουν σαν εσένα.
Φοβούνται.
Κρύβονται.
Σε κυνηγάνε.
Σε κάνουν όμοιο.
Και τελικά, πάνω που θεωρούν πως το τακτοποίησαν, έρχεται και άλλος ένας.
Και μετά πάλι τα ίδια.
Και άλλος ένας
Ποτέ δεν θα σταματήσει ο κύκλος.
Πάντα θα υπάρχουν και αυτοί που θα θελήσουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Αλλά ο κόσμος έτσι όπως είναι τώρα, δεν μπορεί να αλλάξει. Μας κρατάνε ομήρους. Νομίζουν πως έτσι θα καταφέρουν κάτι.... Ναι, θα καταφέρουν... Να δυσκολεύει όλο και περισσότερο η θέση τους. Όσο πιο πολύ πιέζεις κάποιον για την τάξη τόσο πιο πολλή αταξία θα επικρατεί στον κόσμο σου.
Πάθημα.
Μάθημα;
Όχι.
Απλά δεν πρέπει να το υπομείνουμε άλλο.
Τελείωσε, ας φωνάξουμε και ας ακούσουμε τη δική μας φωνή.
Να ακούσουμε και να διαλέξουμε εμείς τι είμαστε.
Να ακούσουμε και να αποφασίσουμε εμείς τι θέλουμε να γίνουμε.
Να ακούσουμε και να καταλάβουμε τι έχουμε έρθει να φέρουμε εις πέρας, ποιον σκοπό.
Να ακούσουμε και να ζήσουμε.
Να ζήσουμε τη ζωή.
Τη στιγμή.
Την ανάμνηση.
Την ενέργεια.
Την ανάγκη.
Την αγάπη.
Το πάθος.
Τον φόβο.
Την αγωνία.
Τον πόνο.
Να ζήσουμε.
Να ακούσουμε και να ΞΥΠΝΉΣΟΥΜΕ.
Να τολμήσουμε.
Να τολμήσουμε να σκεφτούμαι
Να τολμήσουμε να ονειρευτούμε.
Να τολμήσουμε να φανταστούμε.
Να τολμήσουμε να πράξουμε.
Να τολμήσουμε να αγωνιστούμε.
Να τολμήσουμε να δείξουμε ΕΜΑΣ.
Να τολμήσουμε να πέσουμε. Και να σηκωθούμε.
Να τολμήσουμε να αισθανθούμε.
Να τολμήσουμε να δώσουμε κομμάτι μας σε κάποιον άλλο.
Να τολμήσουμε να αναπνεύσουμε.
Να είμαστε εμείς σε όλη μας τη ζωή. Και αν υπάρχει κάτι πέρα από αυτή εδώ, να είμαστε εμείς και εκεί......