Fleur et Miel

Είχα και εγώ μια φορά μαι ψευδαίσθηση. Εσένα. Τι όμορφα που ένιωθα όσο υπήρχε αυτή.
Αν ειναι δυνατον!Δεν υπαρχει τροπος να σου αντισταθω!Πως να κανω κατι τετοιο?Οταν εισαι στο οπτικο μου πεδιο δε μπορω να μη σε αγγιζω.οταν εισαι στον γυρω χωρο δε μπορω να στρεφω το βλεμμα μου αλλου.εισαι μαγνητης που τραβαει το κορμι μου.Σταχτη ειμαι και οταν σε βλεπω γινομαι φλωγα.Και ο χρονος δε με λυπατε καθολου.κανει τις ωρες να φανταζουν λεπτα.Ειδικα την ωρα του αποχωρισμου.δειχνει το ρολοι ακριβως και μεχρι να σε παρω μια αγκαλια να σε κρατησω να σε φιλησω να σε μυρισω το ρολοι δειχνει και μιση και το λεωφοριο φευγει….Εισαι ναρκωτικο…Εισαι η φλεβα που τροφοδωτω.Εισαι τα ματια απ τα οποια θελω να δω.Ισως καποια πραγματα να φαινονται υπερβολικα αποπνικτικα δεσμευτικα.Ισως να σε τρομαζω…Μα δεν τα οριζω τουτα εγω.
Οσο πιο πολλα γινονται τα λογια τοσο χαλαει το νοημα ολων αυτων που θελω να εκφρασω…Σωπαινω και παλι τιποτα δε βγαινει…μονο οταν σε αγγιζω οταν σε αγκαλιαζω και γατζωνομαι πανω σου….μονο τοτε νιωθω την απολυτη ισορροπιαΚαι,, όμως... Περνάω απο μέσα. Γιατί αγκαλιάζω μια σκια.

Θέλω να έρθεις. Δεν μπορώ. Νιώθω πως όλα με πνίγουν. Παντού ακούω τη φωνή σου. Βλέπω τα μάτια σου. Όχι, δεν είναι το χρώμα τους που με άφησε άφωνη.
Αλλα από την μέρα που σε γνώρισα με καταστρέφεις. Και εγώ, που σου έχω αδυνάμια, σε αφήνω.
Τα δάκρυα πλέον σώθηκαν.
Δεν μπορώ να κλάψω άλλο. Και δεν ξέρω αν αντέχω ψυχικά άλλο. Βλέπεις, για χάρη σου παίζω κρυφτό με την παράνοια. Και που θα πάει, θα με βρει.
Νιωθω μόνη, καρδιά μου.
...
Μιλάω σε μια σκιά, για μια σκιά.
...
τοκ,τοκ.
....
Σε βρήκα!
.....................................

Είσαι ακόμα εκεί;
Σιωπηλό απόσταγμα αγάπης.
Στάζει και βουρκώνει την άμμο.
Μια άμμο που ο χρόνος πέταξε.
Χαμένος.
Είσαι ακόμα εκεί;
Θυμάμαι τον θάνατο που έλεγε,
<<Θα έρθω για σένα.>>
Αλλά με ξέχασε και αυτός.
Έλιωσα.
Η θλίψη βλέπεις το κάνει αυτό.
Είσαι ακόμα εκεί;
Στην γωνιά με βρήκε μια άλλη φίλη.
Με αγκάλιασε παθιασμένα,
σκοτεινά και ασφυκτικά.
<<Τι κάνεις μοναξιά;>>
Ή μάλλον...
<<Συγγνώμη, η Παράνοια, είμαι>>
Ναι, σας μπερδεύω εσάς.
Ομοιότητες.
Διαφορές.
ΒΟΗΘΕΙΑ.
Ίσως απλά δεν έχω εξελιχθεί όσο νόμιζα. Ίσως όλες αυτές οι καταραμένες ανασφάλειες, αμφιβολίες, σκέψεις δεν εξαλείφθηκαν, αλλά έπεσαν σε ένα βαθύ πηγάδι και σιγά σιγά ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Κρίμα. Ίσως το δις εξαμαρτείν είναι αναπόφευκτο και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη

Και όλα αυτά για εσένα.

Τι ήθελα και εγώ; Μια όμορφη ιστορία αγάπης. Μια γλυκιά, απαλή σαν χάδι, ζεστή, οικεία...ιστορία αγάπης. Αλλά κατάλαβα με τον δύσκολο τρόπο πως οι ιστορίες αγάπης ειναι μόνο για τα βιβλία και άντε, αν το καταφέρει, για καποια ταινία. Δεν είσαι εδώ, καρδία μου. Ποτέ δεν ησουν.
Και τώρα το βλέπω. Το νιώθω, πιο πολύ. Χάνομαι στην παρουσία της απουσίας σου. Ξέρεις αυτή η ανάμνηση που έχει μπερδευτεί με χίλιες επιθυμίες μου και δεν μπορώ να ξεχωρίσω πια την αλήθεια από το όνειρο. Πώς το κατάφερες αυτό, μου λες; Να κολλήσεις σαν δεύτερο δέρμα πάνω μου...
Πώς σε άφησα; Πώς με άφησα να σε αφήσω; Και δεν έχω και καμία δικαιολογία. Έγω έχω την ευθύνη.
Τουλάχιστον, ξέρεις, τα όνειρα μου δεν είναι τόσο άδεια όσο η πραγματικότητά μου. Σε αυτά, δεσπόζεις εσύ. Ακόμα και με την ονειροπαγίδα πάνω από το κρεβάτι μου, καταφέρνεις να μπεις. Βρίσκεις το μυστικό πέρασμα που έχω αφήσει ανοιχτό-ίσως και λίγο επιτηδες- και τσουπ... ούτε η ονειροπαγίδα δεν σε σταματά.
Δεν σου φαίνεται κάποιες φορές ότι οι ώρες κολλούν με τις σκέψεις και οι μέρες γίνονται βαριές και άκαμπτες ενώ έξω είναι νύχτα,  και ακούγονται κρότοι που μπορεί να είναι πυροτεχνήματα ή πυροβολισμοί,  και δεν σταματάει να βρέχει,  ενώ εσύ το μόνο που θέλεις είναι μια ζεστή σοκολάτα και δυό χέρια για να καθίσουν ανάμεσα τους τα δυό σου μάγουλα ;;;
Αλλά μετά ξυπνάς και καταλαβαίνεις πόσο ψεύτικα ήταν όλα αυτά. Ή μήπως ήταν πιο πραγματικά από την πραγματικότητα;
Και κάπως έτσι κολλάω και δεν ξέρω προς τα που να πάω. Αν πρέπει να πάω;
Πρέπει;

_____________________________________________________________
No one knows what it's like
To be the bad girl
To be the sad girl
Behind blue eyes

No one knows what it's like
To be hated
To be fated
To telling only lies

But my dreams
They aren't as empty
As my conscience seems to be

I have hours, only lonely
My love is vengeance
That's never free

No one knows what it's like
To feel these feelings
Like I do
And I blame you

No one bites back as hard
On their anger
None of my pain and woe
Can show through

But my dreams
They aren't as empty
As my conscience seems to be

I have hours, only lonely
My love is vengeance
That's never free

When my fist clenches, crack it open
Before I use it and lose my cool
When I smile, tell me some bad news
Before I laugh and act like a fool

And if I swallow anything evil
Put your finger down my throat
And if I shiver, please give me a blanket
Keep me warm, let me wear your coat

No one knows what it's like
To be the bad girl
To be the sad girl
Behind blue eyes

Και ξέρεις τι ειναι πιο περίεργο;
Όχι, πως ποτέ δεν σε ξεπέρασα. Όχι. Αυτό το περίμενα. Το καταλάβαινα.
Όχι πως όποιον και να δω, θα δω ένα κομμάτι σου. 'Οχι.
Όχι πως άθελά μου, έχεις γίνει μέτρο σύγκρισης. Ούτε.
Αλλά γιατί ενώ θέλω να στο πω, να ησυχάσω πια από αυτή την ζαλάδα που έχει το όνομά σου... δεν θέλω. Ταυτόχρονα. Και το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Κάθε δευτερόλεπτο είναι σαν μαρτύριο. Και δεν μπορώ να φύγω... Να σωθώ, στην ουσία. Γιατί είσαι ναρκωτικό. Ίσως ακόμα και χειρότερο. Γιατί; Είναι πάρα πολύ απλό.
Εθισμός.
Εξάρτηση.
Σε θέλω.
...
Υπάρχουν ένα εκατομμύρια λόγοι που μου λένε να σε ξεχάσω αλλά ξέρεις κάτι;
Δεν μπορώ να αναγκάσω εμένα... να μην σε θέλει. Δυστυχώς, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να κοντρολάρω και να οριοθετώ.
Είχα σκεφτεί και ένα 'σχέδιο'.
Θα ερχόμουν κοντά σου κάπου μέσα στα Χριστούγεννα και θα σου έλεγα τα πάντα.
Όχι, όμως. Κατέρευσε.
Και κατέρευσα και εγώ. Όλο μου το είναι, καρδιά μου.
Ξέρεις, είναι μερικά πράγματα, συναισθήματα που δεν μπορείς να σταματήσεις.
Δεν είναι παραμύθι για να έχω το ευτυχισμένο τέλος μου. Όχι. Ειναι ζωή. Και είναι δύσκολη. Και οι έρωτες στην ζωή δεν έχουν happy ending. Γιατι, τι έχει;
Αυτό το 'για παντα' δεν ισχύει ούτε στο ελάχιστο. Δεν μπορεί να ισχύσει. Γιατί εμείς δεν είμαστε για πάντα εδώ. Ναι, η αιωνιότητα υπάρχει. Υπάρχει σε μια στιγμή. Εκεί μπορείς ακόμα και να την αγγίξεις. Σε μια όμορφη στιγμή.
Αυτό ήθελα και εγώ μαζί σου. Μια στιγμή. Να κοιτάξω στα μάτια σου και να δω πως με κοιτάς και εσύ. Αυτό. Το όνειρό μου.
Αλλά ξύπνησα. Και το όνειρο σταμάτησε.
...

Στην βραχύβια βιωτή μας, υπάρχουν εκείνοι οι ελάχιστοι άνθρωποι... Άλλοτε φωτίζουν ως μικροί ήλιοι τα σκοτάδια που χύνονται στο μονοπάτι μας, άλλοτε η λάμψη τους τρεμοπαίζει, σαν την πεταλούδα που κουνά άρρυθμα κι ακαθόριστα τα φτερά της.. Αυτοί οι άνθρωποι, δεν μπορούν παρά να είναι ένας, δύο, τρεις, στον κύκλο της ζωής μας. Γιατί θ' αγαπήσουμε πολλούς, φίλους, συγγενείς, συντρόφους, μα οι άνθρωποι - αστέρια στη ζωή μας είναι ένα δώρο που χαρίζεται φειδωλά κι εκλεκτά, κι όταν χαριστεί δεν επιστρέφεται.
Σε αυτούς τους ανθρώπους δε θα μπορέσεις να βάλεις ταμπέλα, δε θα μπορέσεις να βαφτίσεις τη σχέση σου μαζί τους δίνοντας απτούς ορισμούς και φόρμες, ό,τι αισθάνεσαι γι' αυτούς πάντα θα ξεπερνάει τα όρια του ανθρώπινου λόγου και τα μέτρα του χώρου και χρόνου που ενίοτε χωρίζει και διαιρείται.
Κι όσο κι αν το θελήσεις να λησμονήσεις, εκείνοι  θα συντροφεύουν πεισματικά, ανυποχώρητα κάθε σου στιγμή. Κι όπου κι αν στραφείς, πάντοτε μαζί τους θα ζητάς να μοιραστείς της ψυχής σου το ''ξεροκόμματο''.. Κι όσο η φυσική τους απουσία από τη ζωή σου απαιτεί την σιωπή, τόσο εκκωφαντικά η ψυχή του ανθρώπου, που κάποτε ονομάτισες ''δικό σου άνθρωπο'', ''συγγενή της ψυχής σου'', θα φλυαρεί αδιάκοπα στης καρδιάς σου το δώμα, το τόσο μικρό, το τόσο ταπεινό, που χωρά ελάχιστους, που χωρά τους ''ακριβούς'' σου.
Ένα νήμα συνεχές, περασμένο στις δυο άκρες του ουρανού, που μας ενώνει με τους συγγενείς της ψυχής μας, ακόμη κι αν είναι μακρυά μας. Ένα νήμα που τροφοδοτεί την καρδιά με την ζέστη της θαλπωρής και της ανεξήγητης έγνοιας, σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μία ζεστή αγκαλιά, τόσο απέραντη, που διαπερνά θάλασσες, βουνά, κοιλάδες... Αυτοί οι άνθρωποι, όσα χρόνια κι αν περάσουν μακριά τους, θα μας συντροφεύουν, ως το τέλος της ζωής μας, νοερά, αγκιστρωμένοι στης ψυχής μας το κατάρτι, αιώνιοι συγγενείς, συγγενείς της ψυχής μας...