Είχα και εγώ μια φορά μαι ψευδαίσθηση. Εσένα. Τι όμορφα που ένιωθα όσο υπήρχε αυτή.
Αν ειναι δυνατον!Δεν υπαρχει τροπος να σου αντισταθω!Πως να κανω κατι τετοιο?Οταν εισαι στο οπτικο μου πεδιο δε μπορω να μη σε αγγιζω.οταν εισαι στον γυρω χωρο δε μπορω να στρεφω το βλεμμα μου αλλου.εισαι μαγνητης που τραβαει το κορμι μου.Σταχτη ειμαι και οταν σε βλεπω γινομαι φλωγα.Και ο χρονος δε με λυπατε καθολου.κανει τις ωρες να φανταζουν λεπτα.Ειδικα την ωρα του αποχωρισμου.δειχνει το ρολοι ακριβως και μεχρι να σε παρω μια αγκαλια να σε κρατησω να σε φιλησω να σε μυρισω το ρολοι δειχνει και μιση και το λεωφοριο φευγει….Εισαι ναρκωτικο…Εισαι η φλεβα που τροφοδωτω.Εισαι τα ματια απ τα οποια θελω να δω.Ισως καποια πραγματα να φαινονται υπερβολικα αποπνικτικα δεσμευτικα.Ισως να σε τρομαζω…Μα δεν τα οριζω τουτα εγω.
Οσο πιο πολλα γινονται τα λογια τοσο χαλαει το νοημα ολων αυτων που θελω να εκφρασω…Σωπαινω και παλι τιποτα δε βγαινει…μονο οταν σε αγγιζω οταν σε αγκαλιαζω και γατζωνομαι πανω σου….μονο τοτε νιωθω την απολυτη ισορροπιαΚαι,, όμως... Περνάω απο μέσα. Γιατί αγκαλιάζω μια σκια.

Θέλω να έρθεις. Δεν μπορώ. Νιώθω πως όλα με πνίγουν. Παντού ακούω τη φωνή σου. Βλέπω τα μάτια σου. Όχι, δεν είναι το χρώμα τους που με άφησε άφωνη.
Αλλα από την μέρα που σε γνώρισα με καταστρέφεις. Και εγώ, που σου έχω αδυνάμια, σε αφήνω.
Τα δάκρυα πλέον σώθηκαν.
Δεν μπορώ να κλάψω άλλο. Και δεν ξέρω αν αντέχω ψυχικά άλλο. Βλέπεις, για χάρη σου παίζω κρυφτό με την παράνοια. Και που θα πάει, θα με βρει.
Νιωθω μόνη, καρδιά μου.
...
Μιλάω σε μια σκιά, για μια σκιά.
...
τοκ,τοκ.
....
Σε βρήκα!
.....................................

Είσαι ακόμα εκεί;
Σιωπηλό απόσταγμα αγάπης.
Στάζει και βουρκώνει την άμμο.
Μια άμμο που ο χρόνος πέταξε.
Χαμένος.
Είσαι ακόμα εκεί;
Θυμάμαι τον θάνατο που έλεγε,
<<Θα έρθω για σένα.>>
Αλλά με ξέχασε και αυτός.
Έλιωσα.
Η θλίψη βλέπεις το κάνει αυτό.
Είσαι ακόμα εκεί;
Στην γωνιά με βρήκε μια άλλη φίλη.
Με αγκάλιασε παθιασμένα,
σκοτεινά και ασφυκτικά.
<<Τι κάνεις μοναξιά;>>
Ή μάλλον...
<<Συγγνώμη, η Παράνοια, είμαι>>
Ναι, σας μπερδεύω εσάς.
Ομοιότητες.
Διαφορές.
ΒΟΗΘΕΙΑ.
Ίσως απλά δεν έχω εξελιχθεί όσο νόμιζα. Ίσως όλες αυτές οι καταραμένες ανασφάλειες, αμφιβολίες, σκέψεις δεν εξαλείφθηκαν, αλλά έπεσαν σε ένα βαθύ πηγάδι και σιγά σιγά ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Κρίμα. Ίσως το δις εξαμαρτείν είναι αναπόφευκτο και ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη

Και όλα αυτά για εσένα.