Fleur et Miel

Από το πρωί, η ημέρα έχει μια γλυκιά μελαγχολία...

Έτσι, μόνο μια λύση μπορούσα να σκεφτώ...

Βήμα 1ο... Κεριά... Πολλά ρεσώ. Τα συγκεκριμένα είχαν μια περίεργη μυρωδιά.Κάτι σαν βροχή.
Βήμα 2ο... Μια ζεστή πλούσια σοκολάτα σε μια παραγεμισμένη κούπα.


Βήμα 4ο... Ένα υπέροχο βιβλίο. Τι και αν οι εξετάσεις είναι just around the bend?? Έχοντας διαβάσει όλο το Πάσχα, μπορώ να απολαύσω μια μέρα με συννεφιά...


KΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ;)

 Συνέχειααα :) της πρότελευταίας ανάρτησης <3




Η Λαέντα δεν κατευθύνθηκε προς τα εκεί, όμως. Προφανώς πολλά πράγματα είχαν αλλάξει από τότε που είχα να έρθω.
Η ροή των γεγονότων δεν μπορεί να παγώσει γιατί κάποιοι ίσως να μην είμαστε σε θέση να  ακολουθήσουμε την πορεία της και την εξέλιξή της. Η ζωή... τρέχει. Και για μια Βασίλισσα τρέχει ακόμα περισσότερο... Μια Βασίλισσα έχει χιλιάδες εχθρούς. Κοιμόμαστε με το άγχος αν θα ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα και δούμε τον ήλιο να ανατέλει. Πόσες φορές με είχαν προειδοποιήσει για εχθροπραξείες; Βέβαια, όταν ήμουν μικρότερη δεν καταλάβαινα και πολλά. Τώρα, ξέρω πως το καλό δεν είναι υποχρωτικά το φως...
«Τα δωμάτιά σου», ανακοίνωσε η Λαέντα. Πως είχαμε πάει... ούτε ιδέα! Προσπάθησα να διατηρίσω την ετοιμόρροπη ψυχραιμία μου. Της χαμογέλασα συγκαταβατικά.
«Σας ευχαριστώ Υψηλοτάτη». ΝΑΙ! Έκανε μια επιτόπου μεταβολή και πήγε να φύγει. Στάθηκε. Γύρισε.
«Σήμερα, λόγω της αφίξεώς σου, ο Κρις επέμενε να σου ετοιμάσουμε μια δεξιώση. Να είσαι ευπρεπώς ντυμένη. Και όχι όπως τώρα που νομίζει κανείς πως βλέπει μια δούλα», είπε και έφυγε.
Είχα μείνει εμβρόντητη. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν με ήθελε εδώ. Τέλεια. Η Βασίλισσα της Ντορένια... εναντίον μου. Και τα ρούχα μου είναι αξιοπρεπέστατα! Ένα μαύρο απλό φόρεμα με μια μπορντό ζώνη σε σχήμα φιδιού, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια από λευκόχρυσο, μαύρα παπούτσια που από το τακούνι τους είχα αρχίσει να πονάω και μια μπορντό κάπα. Δεν ξέρω αν κάποια δούλα-όπως τις χαρακτήρισε- θα μπορούσε να φοράει λευκόχρυσο και να κοσμεί τα χέρια της με διαμαντένια δαχτυλίδια και ένα βραχιόλι από ρουμπίνια. Λούμινα, συγκρατήσου. Για χάρη της Αμεντάλιον.
«Είχες την χαρά να μιλήσεις με την Λαέντα», είπε μια φωνή σε έναν εύθυμο-ειρωνικό τόνο, φιλικό κατά τα άλλα. Γύρισα. Αν δεν είχα μάθει να συγκρατώ το τι νιώθω και να μη δείχνω την έκπληξή μου, θα είχα εκτεθεί και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον μου. Μια Βασίλισσα έπρεπε να σκέφτεται τα πάντα. Αλλά η Βασίλισσα είχε φύγει από μέσα μου αυτή τη στιγμή. Ψήλος, σκούρα καστανά μαλλιά που έπεφταν με μύτες στα γαλάζια του μάτια. Αδύνατος αλλά μυώδης. Γοητευτικός. Λούμινα!
Χαμογέλασα πάρα την αμηχανία μου. Η παρουσία του μου θυμίζει κάτι. Αλλά είναι τόσο αχνά αποτυπωμένο...
«Καλώς ήλθες Λου» είπε. Εξεπλάγην. Λου; Είδε την αμηχανία μου σε όλο το μεγαλίο της.
«Πρέπει να είσαι ο πρώτος άνθρωπος που μου το λέει. Σε ευχαριστώ, αν και κρίνοντας από την στάση της... κάτι μου λέει πως δεν θα είναι και ρόδινη η περίοδος διαμονής μου», είπα. Βασικά, με είχε πιάσει κάτι και δεν μπορούσα να βάλω τελεία. Μάλλον επειδή τα μάτια του ήταν τόσο αφοπλιστικά και το μυαλό μου σε συνεργασία με το στόμα μου, χωρίς να έχουν βέβαια την άδειά μου, απλά έτρεχαν... Πολύ.
Χαμογέλασε.

«Ω! Που πήγαν οι καλοί μου τρόποι; Ονομάζομαι Γκέιμπριελ, Μεγαλιοτάτη» είπε κάνοντας μια ιπποτική υπόκλιση. Χαμογέλασα. Πώς γίνεται μερικοί άνθρωποι να σου αλλάζουν τη διάθεση τόσο πολύ;
Και μετά μου ήρθε... Ο Γκέιμπ είναι ο νόθος γιος του Ερίκου και της Ίλια. Είναι ο λόγος που η Λαέντα θέλει να σκοτώσει την Ίλια. Εντάξει, και τους δύο, αλλά ναι...
Όταν ήμασταν μικρά και παίζαμε σαν να μην υπήρχε αύριο, γιατί δεν υπήρχαν σχέδια για το πως να κάνουμε την κατάλληλη συμφωνία, η Λαέντα ποτέ δεν είχε αφήσει τον Γκέιμπ να μας πλησιάσει. Αν και πιστεύω πως φοβόταν μήπως και «μολύνει» κατά κάποιο τρόπο τον δικό της γιο. Του απαγόρευε να παίζει μαζί μας, να μας μιλάει, ακόμα και να μας κοιτάει από τα παράθυρα. Αυτός ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου, μπορεί να έδειχνε γεμάτος από ζωή και χαρά, ήταν τόσο στερημένος από αγάπη που με τρομοκρατούσε. Τι μπορεί να έκανε ένα παιδάκι; Σε αντίθεση με την τωρινή μου ηλικία, τότε το μόνο που σκεφτόμουν, και λογικά όλα τα παιδάκια του κόσμου, ήταν τι άλλο παιχνίδι θα σκαρφιστούμε για να μην βαρεθούμε ποτέ.
«Είσαι καλά;» με ρώτησε. Προφανώς είχα εξωτευρικεύσει τα σκοτεινά συναισθήματά μου. Κάτι που δεν θα έπρεπε να ξανασυμβεί. Ποτέ. Αμέσως αποτίναξα όλες τις σκέψεις μου.
«Ναι, σε ευχαριστώ» αποκρίθηκα. Έπρεπε να θυμάμαι πως το μέλλον της χώρας μου βρίσκεται στα χέρια μου. Και συνεπώς δεν μου επιτρεπόταν κανένα παράπτωμα. Ούτε ένα μικρούλι. Τίποτα. Αλλιώς η χώρα μου θα δεχόταν επίθεση και θα σφαγιάζονταν οι κάτοικοί της. Η συμμαχία με την Ντορένια ήταν ανάγκη. Όπως ο αέρας για εμάς.
«Ωραία λοιπόν. Θα σε δω στην δεξίωση. Ξεκουράσου, όμως, τώρα» είπε με έναν πιο μετριοπαθή τόνο. Έκανε μια υποτυπώδη υπόκλιση και έφυγε. Έπρεπε να επιστρατεύσω όλη τη δύναμή μου για να μπω μέσα στο δωμάτιο.

Μην εγκλωβιστείς σε κλουβιά σκέψεων... Think out of the box, που λέει και η διαφήμιση.

Η Conchita και η Conchita...ΕΛΕΟΣ! Από την ώρα που βγήκε δεν έχω ακούσει κάτι καλό. Που είναι η ανεκτικότητα; Που είναι η προοδευτική μας κοινωνία; Όταν εσύ κάνεις 700 τατουάζ και αλλά τόσα πίρσινγκ, λες
" Επιλογή μου είναι. Μου αρέσει. Θέλω να με αποδέχονται για αυτό που είμα!" Τώρα τι; Έτσι όπως εσύ θες να γίνεσαι μια χαρά αποδεκτός από όλους, έτσι και οι υπόλοιποι. Δεν μπορείς να ασκείς κριτική και να απαιτείς ταυτόχρονα να γίνεσαι αποδεκτός. Δράση- Αντίδραση. Ασκείς κριτική; Θα πρέπει να είσαι και ετοιμος να δεχτεις. Έτσι πάνε αυτά. Και εκτός τηw εμφάνισης... τι, σκατά; Τόσο χάλια ήταν το τραγούδι; Συγγνωμη που σας το λεω, αλλά και οι στίχοι, η μουσική και η φωνή του ήταν υπέροχα. Γιατί δεν μπαίνετε στον κόπο να ακούσετε το τραγούσι χωρίς να βλέπετε τον Tom- την Conchita ??? Τόσο ψευτιά, ρε φίλε... Εντάξει, δεν λέω... στην αρχή σοκάρεσαι. Λογικό. Αλλά κάποια στιγμή, το ξεπερνάς. Και πόσο μάλλον, όταν και εσύ απαιτείς από την κοινωνία να σε δέχεται όπως είσαι, όπως θέλεις να είσαι-οπως και να είναι αυτό. Δεν μπορούμε να στερούμε από κανέναν το δικαίωμα να είναι ελεύθερος. Σε όλους τους τομείς. Και δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον λάθος. Η φύση δεν κάνει λάθη. Διαφοροποιήσεις κάνει. Και πρέπει να είμαστε σε θέση να εκτιμίσουμε το ταλέντο, ασχέτως την εξωτερική εμφάνιση. Αυτος είναι και μπράβο του που μπόρεσε να υποστηρίξει τα θέλω του. Γιατί είναι πολύ δύσκολο στην κοινωνία μας που ενώ ονομάζεται δίκαια... είναι πολύ άκαρδη.
-Μην ξεχνάτε πως η Conchita είναι περσόνα.
Και όποιος θέλει ας με μισήσει... 

  
 Ξεκίνησα να γράφω κάτι νέο... Ελπίζω να σας αρέσει!!


    Το τρίξιμο της βαριάς, σιδερένιας καγκελόπορτας που φρουρούσε την αυλή του κάστρου... τα αδιάκριτα βλέμματα των κατοίκων του... η ταραχή μου... και μια φευγαλέα αίσθηση μιας παρουσίας από το παρελθόν. Ναι, είχα επιστρέψει.Το καθήκον μου ήταν προς την πατρίδα μου. Έπρεπε να...
«Λούμινα, Βασίλισσα της  Αμεντάλιον», ανακοίνωσε κάποιος υπέρλαμπρα ντυμένος άντρας.
Δεν θα άφηνα τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου να φανούν. Δεν επιτρέπεται. Μια βασίλισσα βάζει την πατρίδα πάνω από όλα. Δίεσχισα, λοιπόν, το μονοπάτι που είχαν σχηματίσει οι υπηρέτες, που τώρα είχαν χαμηλώσει τα κεφάλια τους. Ένδειξη σεβασμού, λένε οι κανόνες. Δουλοπρεπής και πέρα για πέρα ψεύτικη συμπεριφορά, λέω εγώ. Εγώ ως Λου. Γιατί η Βασίλισσα Λούμινα ... λέει άλλα. Προσπάθησα με όλη μου την καρδιά να διατηρίσω το αγέρωχο ύφος. Μέσα μου φοβόμουν, όπως κάποιος που οδηγήται στην καταδίκη του. Ο Βασιλιάς Ερίκος και η Βασίλισσα Λαέντα βρίσκονταν μπροστά μου. Τους θυμάμαι. Πρίν από δέκα χρόνια που είχα μεταφερθεί εδώ, με είχαν φροντήσει σαν να ήμουν δικό τους παιδί. Τώρα, όμως, τα πρόσωπά τους φανέρωναν μίσος, απέχθια, εχθρότητα.
Υποκλήθηκα, μέ κάθε επισιμότητα και το ίδιο έκαναν και εκείνοι. Πίσω τους η επίσημη ερωμένη του Ερίκου, Ίλια. Που είχα μπλέξει; Ξαφνικά, με κυρίευσε τρόμος. Σε ένα παλάτι με τόσες διχόνιες και μίση, εγώ απλώς θα τα αναζοπύρωνα. Η Λαέντα ποτέ δεν είχε αναγνωρίσει το γιο του Ερίκου και της Ίλια. Ποτέ δεν τον άφηνε να πλησιάζει τον δικό της. Ήταν αδέρφια. Όχι, ήταν αίμα. Αίμα που αν μπορούσε θα ήθελε πάρα πολύ να χίσει. Ποτέ δεν τον είχε αφήσει να παίξει σαν παιδί μαζί μας.
«Λούμινα... Έχεις αλλάξει», είπε κάποιος. Έστρεψα το βλέμμα μου. Για λίγο, το κρύο συναίσθημα έλιωσε μέσα μου και μεταμορφώθηκε σε μια γλυκιά ανάμνηση. Παίζαμε, γελάγαμε. Δεν μας απασχολούσε τίποτα. Ο Κρις...
Χαμογέλασα, μη μπορώντας να μιλήσω. Το ψιλόλιγνο παρουσιαστικό του, τα ξανθά του μαλλιά και τα ζεστά καστανά του μάτια, βέβαια, περίμεναν μια απάντηση.
«Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για εσένα» του είπα χαμογελαστά.
«Έλα. Θα πρέπει να είσαι κουρασμένη από το ταξίδι. Ακολούθησέ με», είπε ψυχρά η Λαέντα, αλλάζοντας κάθε συναίσθημά μου. Την ακολούθησα πιστά.
Άνοιξε την πόρτα που οδηγούσε στο κάστρο. Η πόρτα ήταν παλιά. Μπορούσα να το πω με σιγουριά, μόνο και μόνο κοιτώντας την. Δεν τη θυμώμουν, όμως , με γρατζουνιές και μελανά σημεία. Ήταν λες και ο πόλεμος είχε προσπαθήσει να μπει μέσα...
Με το που εισήλθα... κατακλύστηκα από τόσες πολλές αναμνήσεις. Ο χώρος από μόνος του ήταν μια ανάμνηση...Τεράστιος. Οι τοίχοι, σκαλισμένοι με μοτίβα λουλουδιών. Στεκόμουν στο κέντρο. Δεξιά και αριστερά, ισαπέχουσες, δύο σκάλες ξύλινες, βαριές και προκλητικές. Ήθελες να ανέβεις. Σχεδόν τις άκουγες να σου ψιθυρίζουν «Ανέβα, εξερεύνησε και τους πάνω ορόφους»...Το είχα κάνει. Όντας παιδί. Τώρα, στα δεκαεφτά μου χρόνια, ο μοναδικός στόχος μου ως Βασίλισσα είναι να παντρευτώ τον μέλλοντα Βασιλιά της Ντορένια για να εξασφαλίσω την ευδαιμονία και στρατιωτική υπεροχή της χώρας μου και των κατοίκων της. Με λίγα λόγια, έπρεπε να παντρευτώ τον Κρις. Πάση θυσία. Χωρίς να έχουν σημασία, ούτε τα δικά μου συναισθήματα, ούτε τα δικά του. Είμαστε προορισμένοι για αυτό. Από νήπια είμαστε αρραβωνιασμένα. Κάποια στιγμή, κάπου κοντά, θα συνέβαινε.
Η Λαέντα εκδήλωνε την ανυπομονισία της με το να χτυπάει το πόδι της στο δάπεδο, με αποτέλεσμα να ακούγεται παντού μέσα στο παλάτι. Δεν χρειάστηκε να μεταφράσει το μήνυμα. Την ακολούθησα με βαριά καρδιά. Ανεβήκαμε στον επάνω όροφο, στον οποίο το θέμα που τον διακοσμούσε δεν ήταν πλέον φυτικό. Ήταν... καταθλιπτικό. Δεν το θυμάμαι καθόλου έτσι. Το ξύλο είναι σκουρότερο από τότε, η υπερφορτομένη ταπετσαρία με την μπαρόκ σύνθεση δείχνει πλέον ξεθωριασμένη και... μόνη. Όσο παράξενο και αν αυτό φαντάζει. Πάντοτε μου άρεσε αυτό το μέρος του παλατιού περισσότερο. Ναι, μπορεί να ήταν μουντό αλλά ήταν και πιο ήσυχο, δίχως την αλαζονία και την ψεύτικη συμπεριφορά των όλων όσων περιστασιακά παρεβρίσκονταν εδώ. Ήταν... πιο σπίτι. Μάλλον γιατί ήταν τα υπνοδωμάτια. Βασικά, γενικά σε αυτόν τον όροφο βρίσκονταν δωμάτια που κατά κύριο λόγο χρησίμευαν ώς ξενώνες ή κάτι τέτοιο. Στο τέλος του διαδρόμου, υπήρχε η σκάλα που ο Κρις είχε χαράξει τα αρχικά μας. Χαμογέλασα στη θύμηση. Αυτή οδηγούσε σε μερικά από τα  βασιλικά διαμερίσματα. Για παράδειγμα, εδώ ήταν το δωμάτιο του Κρις. Τότε.
.................................................................................................................................................................................................................