19:52
Κοίταξε μια τελευταία φορά τον ορίζοντα και συνέχισε τον δρόμο της. Ήταν μακριά, ξένη ανάμεσα σε ξένους. Δεν ήταν το σπίτι της εδώ. Ποτέ δεν θα ήταν. Τι ιδέα και αυτή, αναρωτήθηκε σιγανά.
"Τι έκανα στο όνομα του έρωτα;" ψιθύρησε. Τι έκανε όντως; Έφυγε μακριά από όλους και από όλα, ακόμα και από τον ίδιο της τον εαυτό. Και τώρα ψάχνει ένα σημάδι για να επιστρέψει, μα όλα τα τρένα έφυγαν χωρίς εκείνη. Η ζωή προχώρησε δίχως εκείνη. Γιατί; Γιατί να φεύγουν οι άνρθωποι; Γιατί να μένεις μόνος σου; Γιατί;
Πονούσε καθώς συνειδητοποιούσε πως είχε μείνει μόνη της. Μόνη της. Χτυπάει τόσο ηχυρά αυτή η λέξη στην πληγωμένη της ψυχή.
"Μα εσύ το διάλεξες" άκουγε τη φωνή μέσα της να λέει. Να τη μαλώνει. Εκείνη το είχε διαλέξει; Ναι; Και τότε γιατί δεν το θυμάται; Α, ναι ήταν ερωτευμένη. Οχι, όχι... όχι με άνθρωπο. Με Ιδέα. Την ιδέα της δικής της ζωής. Αλλά... πόσο μακρία από αυτή είχε βρεθεί, τώρα το βλέπει.
"Που έκανα λάθος αστέρια μου; Που;" απευθύνθηκε στα άστρα του ουρανού. Εκείνα, σαν μικρά διαμάντια, φεγγοβόλησαν επάνω της. Αντί να νιώσει καλύτερα, βυθίστηκε σε μια απέραντη μελαγχολία. Δεν είχε κανέναν.
Ξένη. Παντάξενη. Μόνη. Ολομόναχη.
Εκείνη.
Τo άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights reserved
0 comments