19:40



     Έρχεσαι αντιμέτωπος. Κάποτε έρχεσαι. Με ό,τι περικλείεις. Δεν είναι κακό, είναι αναγκαίο. Είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, μια νίκη. Τίποτα πιο δελεαστικό απ’ την αποφυγή. Μα έχει και το ένα τη σημασία του και του άλλο τη σημασία του. Και το να το αποφεύγεις και το να το αντιμετωπίζεις· κάποτε θα συναντηθούν, σε μια γιορτή. Σ’ αυτή τη ζωή θα κλείσουν τα τεφτέρια. Σ’ αυτή τη ζωή θα κλείσει ο κύκλος, τα κάτω θα έρθουν πάνω και τα πάνω κάτω, θα κοιταχτούν, θα αναγνωριστούν, τα κρυμμένα θα χαμογελάσουν. Αυτό που πονάει είναι ένα πυκνό, στέρεο χαμόγελο, να λυθεί. Κάποτε θα συναντηθούν και θα μονομαχήσουν τα λευκά με τα μαύρα, και θα διαπρέψει το διάφανο. Κάποτε θα διαχωριστούν τα χρώματα, θα ξεχωρίσουν, άνθρωπος θα γίνει συγκεκριμένος, θα γίνει σαφής. Όλοι οι ψίθυροι θα πάρουν έναν ορισμό, δεν θα εννοούμε άλλο, θα υπάρξει συνεννόηση και το δέντρο θα γίνει ξανά δέντρο. Μετά από μια περιπλάνηση, μετά από μια περιπέτεια, μετά από έναν κύκλο που τον ανοίξαμε θα συντομεύσουν τα πράγματα, θα γίνουν πιο περιεκτικά, πιο ουσιώδη. Η σημασία θα βρει τη σημασία, το νόημα των πραγμάτων θα καθαγιαστεί, άνθρωπος θα λάμψει, θα φέρει φτερούγες πάνω απ’ τα αρμυρά δάκρυα του χαμού. Θα ζευγαρώσουν τα πράγματα, θα βρουν ένα άλλο όμοιό τους, αφού η παλιά ομοιότητα διαμελισθεί· η χαρά με χαρά θα συναντιέται. Και η λύπη με την λύπη. Και η απώλεια με την απώλεια. Και ο πόνος με τον πόνο.
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

21:33




«Οι μυρωδιές εκείνης της μέρας... Υπάρχουν φορές που η μυρωδιά, η αναπάντεχη μυρωδιά μπορεί να ξυπνήσει αναμνήσεις από στιγμές...από αγαπημένες στιγμές...καθόλου λησμονημένες...Να ζωντανέψει εικόνες...να ξεθάψει τα μικρά, ταπεινά, τρυφερά όνειρά μας..
Τ' αγάπησα αυτό το άρωμα...γι’ αυτό και κράτησα...χωρίς ντροπή λίγες σταγόνες  απόσταγμα πορτοκαλανθών..χαμομηλιού.. και κόκκινου τριαντάφυλλου!», μου έλεγε εκείνη και εγώ ανάσαινα το άρωμά της. Το μαμαδίστικο άρωμά της.  Προσπαθούσα να κρατηθώ από αυτή την ανάμνηση, γνωρίζοντας πως δεν θα την ξαναέβλεπα ποτέ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πικρία από το να θυμάται κανείς τον ευτυχισμένο του καιρό, όταν, πια είναι δυστυχισμένος είχε πει ο Δάντης. Ναι, τώρα καταλαβαίνω όλα αυτά που τότε έβρισκα αστεία. Τώρα βλέπω τον πόνο που κυριαρχεί στις ταραγμένες ψυχές. Εξάλλου, το παρελθόν είναι φάρος, όχι λιμάνι. Και εμείς είμαστε σαν τα πλοία. Ναι, είμαστε ασφαλείς στο λιμάνι, καμία φουρτούνα δεν μας πιάνει. Όμως, τα πλοία ταξιδεύουν, ανοίγονται στις επτά θάλασσες και γλιστράνε πάνω στο γαλάζιο μανδύα... Απομακρύνονται από τα γνωστό και ασφαλές. Έτσι, και εμείς πρέπει να κάνουμε αυτό που μας φωνάζει η ψυχή μας. Και ναι, όποιος ξεχνάει, χάνεται. Ραγίζει, όμως όποιος θυμάται. Το βλέμμα της μητέρας μου, έλεγε πως ήξερε. Πως θα με αγαπούσε για πάντα, επειδή ήμουν το παιδί της και πως δεν θα έχει σημασία να εγώ γίνω κακοποιός ή αν αποκτήσω έδρα στο Πανεπιστήμιο. Μου το έλεγε συχνά-πυκνά αυτό. Τώρα, με την ευκαιρία που μου δινόταν να την αντικρίσω ξανά, ήθελα να της πω να μην με ξεχάσει. Γνωρίζω, όμως, πως και βέβαια, αυτό θα ήταν μια παραίσθηση και αυταπάτη. Κάποτε κάποιος μου είχε πει πως, είτε πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά είτε γλεντήσουμε, κανείς μας δεν θα βγει ζωντανός από αυτό το παιχνίδι, άρα απόλαυσε το ταξίδι. Είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Και τώρα αρχίζω και το καταλαβαίνω. Γιατί η μοίρα μου, όσο και αν δεν ήθελα να το πιστέψω, ήταν ήδη γραμμένη. Όλων, δηλαδή. Ήθελα να μείνω με την μητέρα μου για λίγο ακόμα, γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει περίπτωση να την δω ξανά. Το άρωμα που αναδύει η κάθε ψυχή είναι η ανάμνηση. Τότε...
Η μητέρα μου με φίλησε στο μέτωπο.
«Είναι ώρα να ξυπνήσεις», είπε απαλά. Όλος ο κόσμος διαλύθηκε. Τελευταία εικόνα ήταν τα μάτια της. Αυτά που μου είχαν δώσει ζωή.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

14:38



Όλα συνυπάρχουν, τόσο απελπιστικά απλά. Και δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο... Μόνο ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάζουμε το πόσο όμορφο είναι το σύμπαν που μας πλυμμηρίζει...Και εμείς, κουκίδα σε έναν χάρτη χωρίς αρχή και τέλος....Που μόνο εξελίσσεται...Και θα εξελίσσεται..Και είμαστε τόσο σημαντικά ασήμαντοι σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε για να τον θαυμάζουμε και να τον ζουμε. Αλλά ο ουρανός φτιάχτηκε για εμάς... και αυτές οι πανσέληνες νύχτες, μείναν χωρίς φεγγάρι πια. Και χάθηκα στα μικρά φεγγάρια μου...γιατί δεν ήθελα να δω, γιατί δεν σκέφτηκα, γιατί βούλιαξα σε μεγαλεπίβολα όνειρα που ποτέ δεν προορίζονταν για εμένα. Και ο ουρανός μου αποδείχτηκε τεράστιος και εγώ τόσο ελάχιστη...μικρό φεγγάρι κατακρεουργημένο από τους ίδιους μου τους ήλιους.
Και συνεχίζω να υποκρινομαι. Να χάνομαι για άλλους αλλά ποτέ για εμένα. Και πεθαίνω κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το νιώθω, δεν είμαι εγώ εδώ πια. Κάθε στιγμή απομακρύνομαι και δεν έχω από που να κρατηθω για να μείνω. Γιατί θέλω να μείνω, εδώ, κοντά σου. Να είμαι πάντα εδώ. Και εκεί. Και στην άλλη άκρη του κόσμου. Οπουδήποτε, αρκεί μέσα από εσένα, να βρω και εμένα. Να χαθώ μέσα σου και με βλέπω στα μάτια σου. Να νιώσω τη ζεστασια μιας σκέψης σου. Μα ξέρω πως αν κάποιος σε ρωτήσει "εκείνη ή τον κόσμο;" δεν θα διαλέξεις ποτέ εμένα.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

16:46

Kαι κάποιοι άνθρωποι.

Πριν από 18 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να με ρωτήσουν, με έφεραν στη ζωή.
Στις 17 του Νοέμβρη το 2013 ξεκίνησα αυτό το διαμαντάκι, αυτο το μπλογκ. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, τόσες αλλαγές και τόσες καταστάσεις. Και όμως.
Η ζωή παίζει παιχνίδια. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Μην την πάρεις πολύ στα σοβαρά. Κανείς δεν βγαίνει ζωντανός ούτως ή αλλως.
Το μάτι της έπιασε τη μορφή του να πλησιάζει. Έστρεψε αμέσως το βλέμμα της αλλού. Τα χέρια της άρχισαν να ιδρώνουν. Τα λόγια των φίλων της έμοιαζαν με τις φωνές των κομπάρσων στις ταινίες. Ήξερε ότι μιλούσαν αλλά δεν μπορούσε να τους ακούσει. Η σκέψη της ανήκε στον πρωταγωνιστή του δικού της δράματος. Όπως άλλωστε και η καρδιά της.
   Αν γυρνούσε να κοιτάξει ξανά θα αντίκριζε στα μάτια του το βλέμμα εκείνο που έκανε την καρδιά της να πονάει και τα μάτια της να δακρύζουν. Απόρριψη μόνο με μια ματιά. Δεν υποτίμησε ποτέ τη δύναμη του βλέμματος, γι' αυτό είχε μάθει να αποφεύγει την οπτική επαφή κάθε φορά που τύχαινε να τον συναντήσει. Εντάξει, ίσως δεν ήταν η τύχη πάντα που τους έφερνε στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Ίσως φρόντιζε να περνά τακτικά από τα στέκια του για να τον συναντήσει δήθεν τυχαία γνωρίζοντας, όμως, πως θα ήταν καλύτερο για εκείνη να μην τον βρει.
   Από την άλλη, αν δεν γυρνούσε τώρα θα έχανε την ευκαιρία να δει μετά από τόσο καιρό το πρόσωπο του. Το χαμόγελο και τα μάτια του, τα όπλα της γοητείας του. Συνήθως δεν άφηνε χαμένη την ευκαιρία να τον χαζέψει, χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Αλλά αυτή τη φορά θα την έβλεπε κι εκείνος. Τόσο ευάλωτη. Μόνο αυτός είχε τέτοια επίδραση πάνω της. Είχε ένα τρόπο να την αποπροσανατολίζει, να της μπερδεύει το μυαλό και να την γυρίζει πίσω κάθε φορά που εκείνη νόμιζε πως είχε προχωρήσει.  
Γιατί οι χαμένοι έρωτες δεν παραμένουν χαμένοι, αλλά έχουν την τάση να εμφανίζονται πάντα μπροστά σου κι εσύ είσαι αναγκασμένος να κουτουλάς συνεχώς πάνω τους, υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι ίσως σου πήρε λίγο παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε να προχωρήσεις; Ή μάλλον γιατί κυνηγάς τους χαμένους έρωτες και δεν τους αφήνεις να παραμείνουν χαμένοι κι ελπίζεις ότι θα επιστρέψουν όταν είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να συμβεί; Ή μάλλον τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένας έρωτας χάθηκε γιατί απλά τέλειωσε; Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι στην καρδιά σου για κάθε έρωτα, μεγάλο ή μικρό, τελειωμένο ή παντοτινό.
  Κοίταξε για λίγο προς τα κάτω κι ύστερα σήκωσε το κεφάλι της και στράφηκε προς το μέρος του. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και αντάλλαξαν λέξεις και σκέψεις που δεν άκουσε άλλος κανείς. Χαμογέλασαν κι οι δύο. Ήταν έρωτας και τώρα έγινε μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν χάθηκε. Άλλαξε μονάχα μορφή.


Και κάτι τελευταίο... Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος μάγος. Κάνει το πιο δυνατό συναίσθημα, μια γλυκο-μελαγχολική ανάμνηση. Κανείς δεν έχει καταλάβει πως. Και δεν θέλω να το ψάξω. Θέλω να αφήσω τον χρόνο να κάνει τα μαγικά του. Αλλά μερικές φορές... κάποιοι άνθρωποι δεν γίνονται ποτέ αναμνήσεις. Γιατί είναι πάντοτε... εδώ.
Εσάς-ξέρετε εσείς ποιοι είστε-σας αγαπάω λίγο περισσότερο.
Φιλια, Αφροδίτη.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved