16:46
Kαι κάποιοι άνθρωποι.
Πριν από 18 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να με ρωτήσουν, με έφεραν στη ζωή.
Στις 17 του Νοέμβρη το 2013 ξεκίνησα αυτό το διαμαντάκι, αυτο το μπλογκ. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, τόσες αλλαγές και τόσες καταστάσεις. Και όμως.
Η ζωή παίζει παιχνίδια. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Μην την πάρεις πολύ στα σοβαρά. Κανείς δεν βγαίνει ζωντανός ούτως ή αλλως.
Η ζωή παίζει παιχνίδια. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Μην την πάρεις πολύ στα σοβαρά. Κανείς δεν βγαίνει ζωντανός ούτως ή αλλως.
Το
μάτι της έπιασε τη μορφή του να πλησιάζει. Έστρεψε αμέσως το βλέμμα της αλλού. Τα
χέρια της άρχισαν να ιδρώνουν. Τα λόγια των φίλων της έμοιαζαν με τις φωνές των
κομπάρσων στις ταινίες. Ήξερε ότι μιλούσαν αλλά δεν μπορούσε να τους ακούσει. Η
σκέψη της ανήκε στον πρωταγωνιστή του δικού της δράματος. Όπως άλλωστε και η
καρδιά της.
Αν γυρνούσε να κοιτάξει ξανά θα αντίκριζε στα μάτια του το βλέμμα εκείνο που έκανε την καρδιά της να πονάει και τα μάτια της να δακρύζουν. Απόρριψη μόνο με μια ματιά. Δεν υποτίμησε ποτέ τη δύναμη του βλέμματος, γι' αυτό είχε μάθει να αποφεύγει την οπτική επαφή κάθε φορά που τύχαινε να τον συναντήσει. Εντάξει, ίσως δεν ήταν η τύχη πάντα που τους έφερνε στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Ίσως φρόντιζε να περνά τακτικά από τα στέκια του για να τον συναντήσει δήθεν τυχαία γνωρίζοντας, όμως, πως θα ήταν καλύτερο για εκείνη να μην τον βρει.
Από την άλλη, αν δεν γυρνούσε τώρα θα έχανε την ευκαιρία να δει μετά από τόσο καιρό το πρόσωπο του. Το χαμόγελο και τα μάτια του, τα όπλα της γοητείας του. Συνήθως δεν άφηνε χαμένη την ευκαιρία να τον χαζέψει, χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Αλλά αυτή τη φορά θα την έβλεπε κι εκείνος. Τόσο ευάλωτη. Μόνο αυτός είχε τέτοια επίδραση πάνω της. Είχε ένα τρόπο να την αποπροσανατολίζει, να της μπερδεύει το μυαλό και να την γυρίζει πίσω κάθε φορά που εκείνη νόμιζε πως είχε προχωρήσει.
Γιατί οι χαμένοι έρωτες δεν παραμένουν χαμένοι, αλλά έχουν την τάση να εμφανίζονται πάντα μπροστά σου κι εσύ είσαι αναγκασμένος να κουτουλάς συνεχώς πάνω τους, υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι ίσως σου πήρε λίγο παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε να προχωρήσεις; Ή μάλλον γιατί κυνηγάς τους χαμένους έρωτες και δεν τους αφήνεις να παραμείνουν χαμένοι κι ελπίζεις ότι θα επιστρέψουν όταν είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να συμβεί; Ή μάλλον τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένας έρωτας χάθηκε γιατί απλά τέλειωσε; Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι στην καρδιά σου για κάθε έρωτα, μεγάλο ή μικρό, τελειωμένο ή παντοτινό.
Κοίταξε για λίγο προς τα κάτω κι ύστερα σήκωσε το κεφάλι της και στράφηκε προς το μέρος του. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και αντάλλαξαν λέξεις και σκέψεις που δεν άκουσε άλλος κανείς. Χαμογέλασαν κι οι δύο. Ήταν έρωτας και τώρα έγινε μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν χάθηκε. Άλλαξε μονάχα μορφή.
Και κάτι τελευταίο... Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος μάγος. Κάνει το πιο δυνατό συναίσθημα, μια γλυκο-μελαγχολική ανάμνηση. Κανείς δεν έχει καταλάβει πως. Και δεν θέλω να το ψάξω. Θέλω να αφήσω τον χρόνο να κάνει τα μαγικά του. Αλλά μερικές φορές... κάποιοι άνθρωποι δεν γίνονται ποτέ αναμνήσεις. Γιατί είναι πάντοτε... εδώ.
Εσάς-ξέρετε εσείς ποιοι είστε-σας αγαπάω λίγο περισσότερο.
Φιλια, Αφροδίτη.
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights reserved
Αν γυρνούσε να κοιτάξει ξανά θα αντίκριζε στα μάτια του το βλέμμα εκείνο που έκανε την καρδιά της να πονάει και τα μάτια της να δακρύζουν. Απόρριψη μόνο με μια ματιά. Δεν υποτίμησε ποτέ τη δύναμη του βλέμματος, γι' αυτό είχε μάθει να αποφεύγει την οπτική επαφή κάθε φορά που τύχαινε να τον συναντήσει. Εντάξει, ίσως δεν ήταν η τύχη πάντα που τους έφερνε στο ίδιο μέρος την ίδια χρονική στιγμή. Ίσως φρόντιζε να περνά τακτικά από τα στέκια του για να τον συναντήσει δήθεν τυχαία γνωρίζοντας, όμως, πως θα ήταν καλύτερο για εκείνη να μην τον βρει.
Από την άλλη, αν δεν γυρνούσε τώρα θα έχανε την ευκαιρία να δει μετά από τόσο καιρό το πρόσωπο του. Το χαμόγελο και τα μάτια του, τα όπλα της γοητείας του. Συνήθως δεν άφηνε χαμένη την ευκαιρία να τον χαζέψει, χωρίς εκείνος να το αντιληφθεί. Αλλά αυτή τη φορά θα την έβλεπε κι εκείνος. Τόσο ευάλωτη. Μόνο αυτός είχε τέτοια επίδραση πάνω της. Είχε ένα τρόπο να την αποπροσανατολίζει, να της μπερδεύει το μυαλό και να την γυρίζει πίσω κάθε φορά που εκείνη νόμιζε πως είχε προχωρήσει.
Γιατί οι χαμένοι έρωτες δεν παραμένουν χαμένοι, αλλά έχουν την τάση να εμφανίζονται πάντα μπροστά σου κι εσύ είσαι αναγκασμένος να κουτουλάς συνεχώς πάνω τους, υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι ίσως σου πήρε λίγο παραπάνω καιρό απ'ότι έπρεπε να προχωρήσεις; Ή μάλλον γιατί κυνηγάς τους χαμένους έρωτες και δεν τους αφήνεις να παραμείνουν χαμένοι κι ελπίζεις ότι θα επιστρέψουν όταν είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να συμβεί; Ή μάλλον τι σε κάνει να πιστεύεις ότι ένας έρωτας χάθηκε γιατί απλά τέλειωσε; Υπάρχει πάντα ένα κομμάτι στην καρδιά σου για κάθε έρωτα, μεγάλο ή μικρό, τελειωμένο ή παντοτινό.
Κοίταξε για λίγο προς τα κάτω κι ύστερα σήκωσε το κεφάλι της και στράφηκε προς το μέρος του. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και αντάλλαξαν λέξεις και σκέψεις που δεν άκουσε άλλος κανείς. Χαμογέλασαν κι οι δύο. Ήταν έρωτας και τώρα έγινε μια γλυκιά ανάμνηση. Δεν χάθηκε. Άλλαξε μονάχα μορφή.
Και κάτι τελευταίο... Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος μάγος. Κάνει το πιο δυνατό συναίσθημα, μια γλυκο-μελαγχολική ανάμνηση. Κανείς δεν έχει καταλάβει πως. Και δεν θέλω να το ψάξω. Θέλω να αφήσω τον χρόνο να κάνει τα μαγικά του. Αλλά μερικές φορές... κάποιοι άνθρωποι δεν γίνονται ποτέ αναμνήσεις. Γιατί είναι πάντοτε... εδώ.
Εσάς-ξέρετε εσείς ποιοι είστε-σας αγαπάω λίγο περισσότερο.
Φιλια, Αφροδίτη.
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights reserved
0 comments