Όλα συνυπάρχουν, τόσο απελπιστικά απλά. Και δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο... Μόνο ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάζουμε το πόσο όμορφο είναι το σύμπαν που μας πλυμμηρίζει...Και εμείς, κουκίδα σε έναν χάρτη χωρίς αρχή και τέλος....Που μόνο εξελίσσεται...Και θα εξελίσσεται..Και είμαστε τόσο σημαντικά ασήμαντοι σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε για να τον θαυμάζουμε και να τον ζουμε. Αλλά ο ουρανός φτιάχτηκε για εμάς... και αυτές οι πανσέληνες νύχτες, μείναν χωρίς φεγγάρι πια. Και χάθηκα στα μικρά φεγγάρια μου...γιατί δεν ήθελα να δω, γιατί δεν σκέφτηκα, γιατί βούλιαξα σε μεγαλεπίβολα όνειρα που ποτέ δεν προορίζονταν για εμένα. Και ο ουρανός μου αποδείχτηκε τεράστιος και εγώ τόσο ελάχιστη...μικρό φεγγάρι κατακρεουργημένο από τους ίδιους μου τους ήλιους.
Και συνεχίζω να υποκρινομαι. Να χάνομαι για άλλους αλλά ποτέ για εμένα. Και πεθαίνω κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το νιώθω, δεν είμαι εγώ εδώ πια. Κάθε στιγμή απομακρύνομαι και δεν έχω από που να κρατηθω για να μείνω. Γιατί θέλω να μείνω, εδώ, κοντά σου. Να είμαι πάντα εδώ. Και εκεί. Και στην άλλη άκρη του κόσμου. Οπουδήποτε, αρκεί μέσα από εσένα, να βρω και εμένα. Να χαθώ μέσα σου και με βλέπω στα μάτια σου. Να νιώσω τη ζεστασια μιας σκέψης σου. Μα ξέρω πως αν κάποιος σε ρωτήσει "εκείνη ή τον κόσμο;" δεν θα διαλέξεις ποτέ εμένα.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved