Έχει περάσει ο καιρός και ούτε που το κατάλαβα. Έχουν γίνει, έχουν ξεγίνει γεγονότα, έχουν έρθει, έχουν φύγει άτομα. Έχει αλλάξει κάθε στιγμή.
Πλέον δεν με εντυπωσιάζει όταν κάποιος φεύγει. Με σοκάρει όταν κάποιος αποφασίζει να μείνει. Πια, δεν με νοιάζει τι συμβαίνει πίσω από την σκηνή. Βλέπω μόνο ό,τι επιλέγω. Πλέον κουράστικα. Πλέον, ζω για εμένα και άφησα τα παράσιτα να ζήσουν μόνα τους. Ή μάλλον να επιβιώσουν.
Ασχολήθηκα πάρα πολύ με ανούσιες ιστορίες και χωρίς βάθος ανθρώπους που ξέχασα για μια στιγμή την ουσία.Με τράβηξαν στον πάτο μαζί τους και χάθηκα. Για λίγο.
Μέχρι που έδωσα ένα τέλος.
Τέλος,  το παρελθόν. Έχω ένα μέλλον να φτιάξω. Και θα το φτιάξω τόσο λαμπρό που θα φοράμε γυαλιά ηλίου για να το δούμε.
Τέλος οι τοξικοί άνθρωποι.
Τέλος η συγκαταβατική πλευρα μου. Όχι, δεν είναι εντάξει, αν με γράφεις. όχι, δεν δέχομαι την δικαιολογία σου. όχι. ΟΧΙ.
Τέλος το hide and seek! Δεν παίζω άλλο με κούκλες. Δεν είμαι πέντε. Δεν έχω ανάγκη οδηγίες.
Τις δημιουργώ.
Αντίο.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved