Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις. Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι. Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει προκλητικά το τσιγαράκι της.
«Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;»
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.
Και είναι και εκείνο το βλέμμα σου, που με κάνει να μην ξέρω ούτε πως νιώθω. Και είναι και εκείνο το χαμόγελο σου που με λιώνει. Και ενώ θέλω να σου ουρλιάξω μέσα στο πρόσωπο "Σε μισώ"... Αυτό που τελικά καταφέρνω είναι να ψιθυρίζω "σε θέλω..." Και όλο και κρύβομαι από αυτό που νιώθω... όπως και όταν φοβάται κάποιος τα ύψη, τα αποφεύγει και όλα καλά... όταν τα αντικρύζει ξανά; Τι γίνεται; Φοβάμαι πως μπορεί να νιώθω για εσένα... Φοβάμαι τη δύναμη των δικών μου συναισθημάτων... Φοβάμαι την καταστρεπτική τους ικανότητα....
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η
μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την
αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights
reserved