ΌΝΕΙΡΑ

«Καλύτερα να πάω στο δωμάτιό μου. Νομίζω πως νυστάζω», είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα. Δεν ήταν πως νύσταζα, απλά πολλές φορές ένιωθα την ανάγκη να σκεφτώ. Να ψάξω μέσα μου.
«Οκ! Τα λέμε αύριο! Καληνύχτα ζουζούνι μου». Ναι, ζουζούνι. Έτσι με φώναζαν από τότε που μπορώ να με θυμηθώ.
Τους χαιρέτησα και έφυγα. Κατευθύνθηκα προς το δωμάτιο μου. Ήθελα το καταφύγιό μου, ένα μέρος μόνο δικό μου.
Από την ημέρα που έφυγε δεν είχα πια την δύναμη ούτε να γελάσω. Η απώλεια του μου είχε στοιχίσει πολύ.
Μπήκα στο δωμάτιο μου και χτύπησα την πόρτα πίσω μου, κλείνοντάς την. Πήγα στο παράθυρο, είχε πανσέληνο απόψε. Άλλη μια μέρα πέρασε και εσύ δεν ήσουν μέσα της. Ο ουρανός σε θυμίζει. Γι’ αυτό και εγώ…
Ψάχνω το φεγγάρι απόψε... Για άλλη μια φορά βυθισμένη στη γλυκιά μελωδία του ονείρου. Μόνο εκεί βρίσκω πια γαλήνη...στα σενάρια του αποκοιμισμένου μου εαυτού. Τι κι αν έφυγες μακριά; Για μένα πάντα μακριά ήσουν. Τι κι αν σε έψαξα; Τι κι αν χάθηκες; Τι κι αν δεν υπήρξες ποτέ. Η μοναξιά είναι η ίδια. Το ίδιο σκληρή...το ίδιο απόλυτη. Διακρίνω την παρουσία της και στην πλάνη του ονείρου. Κι όμως συνεχίζω να αγνοώ το κάλεσμα της. Αρνούμαι να ξυπνήσω σ’ ένα κόσμο χωρίς φεγγάρι...
Ήθελα να σου πω πολλά...παρά πολλά... Δεν τo έκανα όμως..όχι από εγωισμό.. από φόβο ίσως. Μερικές φορές ο χρόνος μοιάζει να είναι πολύ μικρός... όλα χάνονται πολύ γρήγορα...το ρολόι της ζωής τρέχει και οι ευκαιρίες να μιλήσουμε σε ανθρώπους που αγαπάμε φεύγουν σαν το νερό.. και αν ακόμη μας δοθεί
μια τελευταία ευκαιρία να μιλήσουμε, ακόμη και αν ξέρουμε ότι ο χρόνος μας τελειώνει...από φόβο δεν μιλάμε ,γιατί δεν ξέρουμε τι είναι σωστό και τι λάθος.
Οπότε η κλεψύδρα της ζωής αδειάζει και μαζί της απομακρύνεται και η ευκαιρία. Έτσι μια σελίδα στο βιβλίο της ζωής κλείνει, μέσα στη σιωπή...Βρεγμένη ίσως από δάκρυα, μα παντοτινά δική σου. Κάτι χάσαμε από αυτό...Αλλά μάθαμε σίγουρα πως... τέσσερα πράγματα στην ζωή δεν γυρίζουν πίσω. Οι στιγμές που ζήσαμε, οι πράξεις που κάναμε, οι λέξεις που είπαμε και οι ευκαιρίες που χάσαμε.
Μακάρι να μπορούσα να σε δω, μια τελευταία φορά. Υπάρχουν τόσα όμορφα, αγνά και ανεκτίμητα πράγματα στον κόσμο, αλλά δεν ξέρω τι να σου προσφέρω απόψε… Μήπως μια ζεστή αγκαλιά για να αντέξεις το κρύο των ανθρώπων; Μήπως τις σκέψεις μου για να τυλίξεις και να προστατεύσεις τα όνειρά σου; Ένα φιλί για να σημαδέψεις γλυκά το αύριο; Ένα "σ’αγαπώ" για να μη χαθείς στο λαβύρινθο της μοναξιάς; Μήπως να σου χαρίσω την ψυχή μου ώστε να πιστέψεις στην ανιδιοτελή αγάπη; Υπάρχουν τόσα όμορφα, αγνά και ανεκτίμητα πράγματα στον κόσμο, αλλά δεν ξέρω τι να σου προσφέρω απόψε...
Ακόμη ένα βράδυ, σαν χάδι απλώνεται και με τυλίγει και εγώ περιμένω ...χωρίς να ξέρω ποιόν. Σε μονοπάτια μοναχικού γέλιου αντανάκλαση θλίψης και χαμένης χαράς. Αναμνήσεις παλεύουν με σύννεφα μοναξιάς. Και καρδιά σε υπόγειο υγρό κελί, φυλακισμένη στον πόνο του χθες. Γυρίζουν μέσα μου, σαν τρελές, σκέψεις που δεν θέλω. Τυφλωμένη από αυταπάτες του μυαλού σε ράγες σπασμένες τρέχω την άκρη να βρω, μοιάζει να είναι πια αργά για να σωθώ. Και η παρουσία της απουσίας σου, μου τσακίζει τα φτερά! Θυμάμαι λέξεις… λόγια τρυφερά. Μα εσύ δεν είσαι εδώ. Είμαι μόνη μου. Εγώ και ο χρόνος. Νιώθω πως τα αστέρια είναι τα μόνα που με καταλαβαίνουν. Γι’ αυτό και εγώ σε εκείνα μιλώ. Εκεί απευθύνομαι πια… αφού εσύ αστέρι μου είσαι μακριά…
Έκλεισα το παράθυρο γρήγορα γιατί ο βελούδινος μανδύας του ουρανού σε θύμιζε. Το ίδιο υπέροχος και απόμακρος. Στα λαμπερά αστέρια, τα μάτια σου έβλεπα.
Έπεσα στο κρεβάτι μου. Θέλω να σου πω μόνο δυο λέξεις μα κι αυτές έχουν χαθεί πια καθώς το όνειρο και η πραγματικότητα δεν πάνε ποτέ μαζί. Θέλω να σου μιλήσω με πράξεις αλλά, είναι πλέον αργά για να με δεις ξανά γιατί ο δρόμος είναι μακρύς και η λογική πάντα συγκρούεται με όσα αισθάνεται η ψυχή. Κι η νύχτα συνεχίζει να κυλά ήσυχα και απαλά όσο όμορφα ήρθε η σκέψη σου πάλι στο μυαλό μου. Τι κρίμα όμως, είσαι και θα παραμείνεις μια ακόμη σκέψη μα δεν πειράζει γιατί ακόμη κι έτσι πάντα θα έχεις την καλύτερη θέση μέσα στην ψυχή μου.
Ένιωσα τον ύπνο να με τυλίγει στο μανδύα του. Όνειρα με περίμεναν. Όνειρα φωτεινά, χρωματιστά. Όνειρα με την δική σου τη μορφή. Το μέλλον είναι για όσους πιστεύουν στα όνειρά τους. Και εγώ πιστεύω. Απλά φαντάζομαι την ελπίδα αθάνατη.

Καληνύχτα.