17:33
Και ο ήλιος σιγά σιγά θα χαθεί πίσω από το ασβεστωμένο φεγγάρι..Ένα χρυσό δαχτυλίδι θα ξεπροβάλλει στον ουρανό και θα βασιλέψει μόνο για λίγες στιγμές.. Και μετά θα χαθεί και αυτό..και ο χρυσός σου θαυμασμός θα μείνει μετέωρος να ακονίζει τα σακατεμένα δόντια σου για όσα δεν κατάφερες να πεις ή να κάνεις..Θα χαθεί τόσο γρήγορα που δεν θα το καταλάβεις..Και το βρεγμένο χαρτομάντηλο που κρατάς ..πλυμμηρισμένο από μαρμαρένια δάκρυα..θα πεταχτεί άψυχο σε έναν κάδο..χωρίς να έχεις καταλάβει πόση αξία τελικά έχει μαζέψει..Και έτσι τόσο βαρυά ελαφρύ θα πέσει με ένα βουβό ουρλιαχτό στον πάτο..Μαζί με όλα τα άλλα σκουπίδια που έχεις πετάξει..πετσοκόβοντας τον εαυτό σου..Μαζεύεις τα λάθη σου τα βάζεις σε μία στοίβα σαν τραπουλόχαρτα και τα ονομάζεις "ποτέ δεν θα τα ξανακάνω" και την άλλη μέρα εκλιπαρείς να γυρίσεις πίσω τον χρόνο...Εκεί όπου το νέο φεγγάρι θα πάρει την θέση που του αξίζει...Και η έκλειψη δεν θα αργήσει να έρθει..Για λίγες στιγμές θα νοιώσεις την ομορφιά σου να κατρακυλάει στις γδαρμένες φλέβες σου..Ο ουρανός σκοτεινιάζει..Οι λέξεις σου πηγαινοέρχονται τόσο γρήγορα..που τα δάκτυλα σου χάνονται πάνω στα πλήκτρα..Τα μάτια βουλιάζουν στην οθόνη και εσύ κλαίγεσαι γιατί είσαι ένας πύργος από τραπουλόχαρτα που τόσο εύκολα γκρεμίζεσαι..Μισείς το να μισείς τόσο πολύ....Αλλά όχι δεν ζητάς βοήθεια..Και πολεμάς σε μία καταδικασμένη μάχη..σε έναν μάταιο πόλεμο.Αλλά και ποιος πόλεμος δεν ήταν μάταιος?? Κοιτάς τα αστέρια...Ψάχνεις τα αστέρια..Αλλά όλα σβησμένα όλα θολά..Εκεί όπου το λυκόφως κυριαρχεί..Μέσα στο φως σκοτάδι..Μέσα στο σκοτάδι φως..Το φεγγάρι αντικρυστά με τον ήλιο..ειρωνεύονται τρυφερά μεταξύ τους ότι ο ένας δεν μπορεί να ζει όσο ζει ο άλλος..Αλλά υπάρχει και εκείνη η στιγμή που όλα γαληνεύουν..Όλα συνυπάρχουν..τόσο απελπιστικά απλά..Και εσύ δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο..Μόνο ένα ζευγάρι μάτια να κοιτάζουν το πόσο όμορφο είναι το σύμπαν που σε πλυμμηρίζει...Και εσύ κουκίδα σε έναν χάρτη χωρίς αρχή και τέλος....Που μόνο εξελίσσεται...Και θα εξελίσσεται..Και είσαι τόσο σημαντικά ασήμαντος σε έναν κόσμο που φτιάχτηκε για να τον θαυμάζεις και να τον ζεις..Τίποτα άλλο απλά να τον ζεις..Βουτώντας σε γαλαξίες από μπετόν...σπάζεις τις ελπίδες σου..Αλλά ο ουρανός φτιάχτηκε για σένα..και αυτές οι πανσέληνες νύχτες..μείναν χωρίς φεγγάρι πια..
Και χάθηκα στα μικρά φεγγάρια μου..λιμοκτονώντας...γιατί δεν ήθελα να
δω..γιατί δεν σκέφτηκα..γιατί βούλιαξα σε μεγαλεπίβολα όνειρα..που ποτέ
δεν προορίζονταν για μένα..Και ο ουρανός μου αποδείχτηκε τεράστιος και
εγώ τόσο ελάχιστη...μικρό φεγγάρι κατακρεουργημένο από τους ίδιους μου
τους ήλιους..
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η
μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την
αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights
reserved
0 comments