Κάτω απ' τα φώτα που μας τυφλώνουν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε το πραγματικό, το όμορφο, το αληθινό από το άσχημο και το ψεύτικο πρόσωπο των ανθρώπων. Όταν όμως όλα τα φώτα σβήσουν, μένει πίσω το φως των κεριών της ψυχής μας. Τότε βλέπουμε πόσο αξίζει κάποιος. Όσο πιο φωτεινό είναι το φως του, τόση περισσότερη αγάπη έχει να δώσει. Κάποιες φορές μας θαμπώνει το πιο λαμπερό που πιστεύουμε αλλά δεν είναι όμορφο και πραγματικό. Το μόνο που έχει να σου δώσει είναι δάκρυα και πόνο. Ενώ το άλλο μένει πάντα αναμμένο δίπλα σου ακόμα κι όταν τρεμοσβήνει κάποιες φόρες μένει εκεί, αναμμένο μέχρι το τέλος. Ενώ το άλλο σβήνει και τελειώνει πριν ακόμη ανάψει…