19:14
Ποτέ δεν πίστευα σε παραμύθια.
Από πολύ μικρή η ζωή μου είχε δείξει πως όποιος ακολουθούσε την καρδία του... δεν είχε και αίσιο τέλος. Και τότε έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. Και ίσως, τότε να την εννοούσα με όλη μου την ψυχή. Είπα πως δεν θα ονειροπολώ και δεν θα φαντάζομαι τίποτα. Είπα πως θα κρατούσα τη ζωή μου σε τάξη και δεν θα ξεστράτιζα. Είπα... πολλά. Και τώρα, τώρα...όλα αυτά τα «είπα», καταρρέουν. Το τείχος γκρεμίζεται. Και δεν έδωσα ποτέ την άδεια. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί μου έδειξε έναν καινούριο κόσμο που διέλυσε κάθε άμυνα που ήταν τόσο προσεκτικά χτισμένη. Έναν κόσμο, αόρατο για πολλούς. Ίσως και για όλους.
Ελευθέρωσα την ανάσα που τόσην ώρα δεν είχα καταλάβει πως κρατούσα μέσα μου.
«Κρυώνεις;», με ρώτησε απομακρύνοντάς με από όποια φευγαλέα σκιά περνούσε από το μυαλό μου.
«Όχι», απάντησα με μια δόση άπιαστης μελαγχολίας. Με είχε πείσει πως αν έβλεπα ό,τι είχε δει και εκείνος θα μπορούσα να καταλάβω τα λόγια του. «Όλοι οι μύθοι και όλα τα παραμύθια που έχεις ακούσει... είναι αληθινά», είχε πει. Ποια παραμύθια; Και ποιοι μύθοι;
Και ξαφνικά, παρατήρησα το τοπίο γύρω μου. Ένα σκοτεινό δάσος εκτεινώταν μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά μου. Δέντρα κάθε είδους... Και... μικρές λάμψεις. Τόσο μικροσκοπικές που νόμισα πως έκανα λάθος. Και, όμως.
«Κάτω από όλους τους θορύβους και τις σκιές... εκεί. Θα βρεις, τον κόσμο που θα σε αλλάξει. Θα δεις τον κόσμο με τελείως διαφορετική οπτική. Και τότε θα μάθεις... με πόσα συναισθήματα πάλευες καθημερινά, ώστε να τα κρατάς έξω από τη ζωή σου», ψιθύριζε μια λεπτή και σχεδόν έτοιμη να εξαφανιστεί φωνούλα. Κάπου στο πιο απόμακρο μέρος του εαυτού μου, ήξερα πως είχε δίκιο. Ήξερα πως το να κρατάω την τάξη στη ζωή μου, χωρίς να μπορώ να την επιβάλλω και στη ψυχή μου, ήταν μάταιο.
Και τότε, σαν να άνοιξε ένα φως, ένα εσωτερικό «μάτι», είδα. Είδα για πρώτη φορά. Συμβαίνει κάποια στιγμή στη ζωή μας να βρισκόμαστε αντικριστά με το Απόλυτο, είναι εκείνη η φορά που οι φόβοι και οι αντιστάσεις μας βγαίνουν στη πρώτη γραμμή και μάχονται με τα 'θέλω' και τα 'πρέπει' που για χρόνια καταπιέζαμε. Όσες προφάσεις και αν προβάλλουμε για να μη το ζήσουμε -με κύριο φόβο το να μην είναι αυτο που δείχνει- όσο και αν προσπαθήσουμε να διώξουμε τις στιγμές που το μυαλό μας δεν αντέχει άλλο, αν είναι πραγματικά το Απόλυτο, τότε απλά πολεμάμε τον ίδιο μας τον εαυτό και στη πραγματικότητα μονάχα ο χρόνος είναι εκείνος που θα μπορέσει να μας δείξει αν θα βρεθούμε σε μια αληθινή ζωή ή στο απόλυτο κενό..
«Ναθ; Ναθ, είσαι καλά;», άκουσα τον Σεμπάστιαν να με ρωτάει. Ή μάλλον, όχι. Να ρωτάει την κοπέλα που στεκόταν δίπλα του. Γιατί εγώ, ταξιδεύω. Στον καινούριο κόσμο.
Μπροστά μου δεν απλωνώταν πια το δάσος που ήταν πολύ σκοτεινό για να δεις το οτιδήποτε. Μπροστά μου βρισκόταν ένα ξέφωτο, σαν και αυτά που ζουν οι νεράιδες.
Αυτό "ήρθε" όταν έκανα άλγεβρα. Ναι τόσο πολύ με εμπνέει το μάθημα. Ίσως να υπάρξει συνέχεια. Ίσως όχι.Ο καιρός θα δείξει.
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η
μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την
αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights
reserved
0 comments