Καλή αρχή παιδιά της τρίτης λυκείου!
Ξέρω, είναι η πιο απαίσια χρονιά. Μαθήματα, σχολείο, διάβασμα, φορντιστήριο και πάλι διάβασμα.
Ξέρω, άγχος, πίεση, αγωνία, κόπος.
Ξέρεις;
Είναι όμως και η τελευταία χρονιά. Τώρα, αν το διαβάζεις, θα λες"αυτό περιμένω. Να τελειώσει να ησυχάσω". Και εγώ ετσι την πάτησα.
Δίνω μια συμβουλή που αν θες την ακούς.
Να κάνεις αναμνήσεις που θα διαρκέσουν για πάντα.
Να πας πενταήμερη. Αν είναι και Θεσσαλλλονικη, δεν το διαπραγματευόμαστε.
Να φας Τερκενλή-δεν κάνω διαφήμιση, στο ορικίζομαι.
Να βγαίνει το Σάββατο το βράδυ.
Να σταματάς που και που, και να κοιτάς γύρω σου. Το σχολείο, τους συμμαθητές σου, τα βιβλία. Ξέρεις, δεν θα τα ξαναδείς. Ποτέ.
Να βάλεις όρια. Στους καθηγητές, στους γονείς σου. Στην κοινωνία και στον εαυτό σου.
Να δεχθείς τον εαυτό σου. Εγώ για παράδειγμα, είχα δεχθεί και αποδεχθεί πως δεν μπορούσα με τίποτα να μάθω γραμματική λατινικών. Εσύ, μπορεί να μην μπορείς να μάθεις να κάνεις μετάφραση. Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Ξέρω, το φροντιστήριο θα λέει πως δεν διαβάζεις αρκετά. Γάμα τους. Εαν εσύ ξέρεις πως κάνεις το μάξιμουμ που μπορείς και δεν λέει να αποδώσει, τέλος. Μην τους ακούσεις ποτέ ξανά. Και βάλε τους κανόνες. Μην νομίζεις, και αυτοί θέλουν κανόνες.
Να καταλάβεις πως δεν είναι για όλους μας τα μαθήματα και οι εξετάσεις. Ναι, γαμώ την κοινωνία μου... η πίεση των εξετάσεων έρχεται από παντού. Τις θεοποιήσαμε. Βλέπεις είναι τροφή για τα νέα. Και πώς θα πουν πως υπάρχει κάτι καινούριο; Πώς θα δουλέψει η παραπαιδεία;
Όσο όμως και να προσπαθούμε μερικές φορές δεν πρόκειται να κάνουμε αυτό που νομίζουμε καλό. Γιατί δεν υπάρχει καλό. Υπάρχει κατάλληλο. Και ίσως να μην είναι το κατάλληλο μέρος για εμάς.
Να ζήσεις. Μην ξεχάσεις πως έχεις και μια ζωή. Ναι και όμως. Να ζήσεις.
ΚΑΙ
Να το χαρείς. Ξέρεις κάτι; Όλα αυτά τα χρόνια είναι σαν ένα fun park- κάτι σαν ένα allou!- και όπως περνάς από τάξη σε τάξη, φτάνεις στο τελευταίο και ωραιότερο παιχνίδι. Είναι ένα τρενάκι. Ένα roller-coster. Που σε τρομάζει και μπορεί να ευχεθείς να τελειώσει. Αλλά θυμησου... δεν έχει δεύτερη βόλτα. Μόνο μία για κάθε έναν. Μετά πρέπει να φύγεις από το λούνα πάρκ. Και μετά... είναι κλειστό για εσένα. Δεν ανοίγει ποτέ ξάνα. Οπότε φρόντισε να το ευχαριστηθείς, όσο μπορείς, τώρα. Πριν να είναι αργά.
Μπορεί τώρα με λες τρελή ή να με μην με καταλαβαίνεις. Ένα είναι σίγουρο.
Ποτέ δεν κατανοούμε την αξία ενός ανθρώπου-αντικειμένου-γεγονότος, πριν το χάσουμε για πάντα...


To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα”. Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved