"On.
                  Ο άνθρωπος του καναπέ-καναπεδάνθρωπος-, που ώρες ατελείωτες ήταν βιδωμένος σε έναν καναπέ, με το βλέμμα καρφωμένο και απλανές στην τηλεόραση-βωμό και τα δάχτυλα στο τηλεκοντρόλ, δεν υπάρχει πια ή μάλλον γερνάει, γίνεται αναχρονιστικός, εκτός σεζόν. Τη θέση του παίρνει ο οθονάνθρωπος, ναι, αυτός ο κολλημένος στην οθόνη του υπολογιστή, του ipad, του smartphone, της ταμπλέτας, του λάπτοπ και όχι μόνο της τηλεόρασης. Και είναι παντού-ζουν ανάμεσά μας: στα τρένα, λεωφορεία και ουρές, σε συναναστροφές, σε χώρους δημόσιους και ιδιωτικούς. O oθονάνθρωπος ζει για μια οθόνη, που τον γεμίζει, τον αδειάζει, τον τρομάζει, όμως συχνά του δίνει χαρά και σημάδια αναγνώρισης-σημάδια που δεν δέχεται από την ζωή του. Επιπλέον η οθόνη έχει το πλεονέκτημα ότι αλλάζει διαρκώς και μπορεί να σκοτεινιάσει, να νεκρωθεί όποια στιγμή εμείς θελήσουμε. Θα θελήσουμε;
                  Οι παλιές τηλεοράσεις, με την καμπούρα του Κουασιμόδου στη ράχη, ένα πράγμα, κυριαρχούσαν στον χώρο, συνήθως στο σαλόνι. Όλοι μαζεύονταν γύρω τους και αποβλακώνονταν. Η τεχνολογία μάς απάλλαξε από τα χωρικά δεσμά: τώρα όλος ο κόσμος μπορεί να γίνει ένα άπειρο γραφείο ή διασκεδαστήριο-ποτέ όμως, ψυχαγωγιτήριο, αν καταλαβαίνουμε ακόμα την διαφορά- ή εξομολογητήριο, ανώνυμο σχεδόν πάντα, ενώ το σκήπτρο του τηλεκοντρόλ, είναι πια άχρηστο αφού ο καθένας γίνεται τηλεχειριστής του εαυτού του ή μάλλον των προτιμήσεών του.
                  Ο όρος «χαζοκούτι» είναι ντεμοντέ!, όμως μας είναι αδιανόητο να μιλήσουμε για χαζές οθόνες. Στην δική μας οθόνη μπορεί κανείς να βουλιάξει, αλλά και να βρει τον χάρτη για διαδρομές και επιλογές για την άλλη ζωή που δεν είναι ποτέ απούσα, δεν την ξεκάνουμε με ένα undo ή unfriend/unfollow. Η αυτοκρατορία της οθόνης είναι μόνο η ορατή κορυφή του παγόβουνου που αφήνει πολλά υποσχόμενα ένοχα μυστικά και απειλεί να γκρεμίσει τα πάντα, τις πληρωμένες με ιδρώτα, νου και αίμα κατακτήσεις του εργαζόμενου ανθρώπου που τώρα βαφτίζονται προνόμια.
                Οθονάνθρωπος είμαι και εγώ. Και εσύ. Ναι, και εσύ που διαβάζεις  τώρα αυτό το άρθρο. Οι οθονάνθρωποι πληθαίνουμε και για τον απλό λόγο ότι οι κάθε είδους οθόνη γίνεται πιο προσιτή και ανανεώνεται με τέτοια ταχύτητα-τρέμε φως-που δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια. Το κακό είναι πως ενώ όλα αυτά ανθίζουν, η πραγματική μας ζωή φτωχαίνει, υποβαθμίζεται και χτυπιέται στα βράχια σαν χταπόδι. Στην πραγματική ζωή συχνά νιώθουμε ότι είμαστε ένα τίποτα, πως τίποτα δεν μπορεί να μας συμβεί καλό και είμαστε λίγο-πολύ καταδικασμένοι. Όμως στο οθονικό σύμπαν όλα τα σύνορα είναι ανοιχτά, όλες οι πιθανότητες δυνατές. Μπορώ να "μπω" στο πάντα αλλά σε ένα πάντα που βρίσκεται πολύ κοντά στο τίποτα.
               Μας έφαγε η τεχνολογία, το κατάλαβες; Μπήκε στις ζωές μας ως ένας άλλος Δούρειος Ίππος και εμείς μυρωδιά δεν πήραμε. Μάλλον, πήραμε. Είδαμε τον κατακτητή σαν απελευθερωτή, μεγαλόκαρδο και γενναιόδωρο. Και δεν μπορώ να παραπονεθώ και πιο πολύ, γιατί είναι μπροστά μου μια οθόνη και θα τα ξεράσει όλα στον κατακτητή. Καταντήσαμε δούλοι των ίδιων μας των δημιιουργημάτων.
                  Το πιο θλιβερό όμως, είναι πως η τεχνολογία, αυτή η αναθεματισμένη η οθόνη, δεν έχει βούληση. Εμείς υποτίθεται την ελέγχουμε. Ή μήπως μας ελέγχει ολοκληρωτικά εκείνη;  Φίλοι μου, δυστυχώς επτωχεύσαμεν, ξοφλίσαμεν και αποτύχαμεν ως νοήμονα όντα. Τα μόνα όντα που ξέρω, είτε σκοτώνουν το ένα το άλλο είτε αφανίζονται στο χάος της οθόνης τους.
Off. "





To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα”. Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved