Όσο έχω ζήσει γνώρισα αρκετούς ανθρώπους. Όλοι έφυγαν . Δεν πονάει τόσο η απώλεια όσο οι ελπίδες που είχες, όταν κάποιος φεύγει βλέπεις δεν τις παίρνει μαζί του. Σε αφήνει με αυτές να καίγονται σιγά σιγά μέσα σου τσουρουφλίζοντας τα σωθικά σου , σε αφήνει να αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος και η ζωή πάντα σε πληρώνει με πόνο. Και η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μου απάντησε κανείς.
Με πονάει να βλέπω ανθρώπους που αγαπώ να κλαίνε, να λυπούνται. Χίλιες φορές να κουβαλούσα εγώ τον πόνο τους και κάτι παραπάνω , χίλιες φορές ! Η καρδιά μου είναι μαθημένη να πονάει , μακάρι τον πόνο τους να τον περνούσα εγώ ..
Είναι μερικοί άνθρωποι τόσο κακοί που δεν τους αξίζει τίποτα , κι όμως έχουνε τα πάντα.
Προτιμώ να είμαι μόνη μου, παρά να έχω ψεύτικους φίλους. Διπρόσωπους, ψεύτες και υποκριτές. Καλύτερα μόνος και να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο, παρά να περιμένεις πότε θα σου έρθει η πουστιά πισώπλατα.
Κρίμα τόσος χρόνος πήγε χαμένος. Ξέρεις σε τόσο χρόνο που καθόμουν και σε βοηθούσα θα έκανα κάτι που θα με ωφελούσε. Δεν σε κατηγορώ. Ήθελα και βοηθούσα. Αλλά δείξει ότι το εκτιμάς. Παντού αχαριστία
Ξέρεις κάτι όμως; Δεν πειράζει. Καλή καρδιά.
Και κάτι ακόμα... δεν χαθήκαμε. Με έχασες.

Τα φιλιά μου :*

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα”. Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved