Θεσσαλονική.
Δεκέμβρης 2014.
Γ Λυκείου.
Πενταήμερη.


Τις αναμνήσεις που μπορεί να ξυπνήσει μια φωτογραφία...
Έψαχνα για μια εικόνα, άσχετη, στα αρχεία μου και έπεσα πάνω σε αυτή. Και με έκανε να αναρωτηθώ.. Πόσο διαφορετικά ήταν τότε; Πόσο πιο εύκολα; Πόσο πιο... όχι έτσι.
Ήμασταν πιο μικροί... με όλες τις έννοιες. Πιο αγαθοί. Πιο όμορφοι. Πιο... χάσαμε αυτό το πιο. Γίναμε μεγάλοι. Και δεν έχει επιστροφή. Είναι παγίδα.
Η Θεσσαλονίκη, είναι, από τις ομορφότερες πόλεις. Και από τις πιο άσχημες. Γιατί; Γιατί σε αφήνει με τις αναμνήσεις που έφτιαξες εκεί, να παιδεύεσαι. Και να προσπαθείς να ξαναπάς εκεί, τότε, με όσους.
Να αλλάξεις λίγο τα πράγματα. Πολλές υποσχέσεις. Καμία πραγματοποιήσιμη.
Αλλάξαμε. Και θα αλλάξουμε κιάλλο. Και δεν θα γνωριζόμαστε πια. Και δεν θα μιλάμε. Και... θα γίνουμε... Ξένοι.

Το κακό δεν είναι στην πρόοδο και στην εξέλιξη, ούτε στην αλλαγή. Το κακό είναι στην μετάλλαξη. Να γίνεσαι κάτι που δεν ήθελες, γιατί οι καταστάσεις σε αναγκάζουν; Μαλακίες. Οι καταστάσεις δεν σε αναγκάζουν να γίνεις μισάνθρωπος και ψυχρός και διπρόσωπος. Εσύ το διαλέγεις.
Και να μπορούσα να πάω ξανά εκεί. Θα άλλαζα..
Όχι, δεν θα άλλαζα κανέναν. Ούτε εμένα. Ίσως να έπρεπε να χάσω και να χαθώ. Ίσως να έπρεπε να ξεχάσω και να ξεχαστώ.

Θεσσαλονίκη.
Σκέψη, Σεπτέμβρης 2015
Φοιτήτρια
Μακριά.

To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved