Fleur et Miel

Εχω νιωσει τη χαρα την τοσο μεγαλη και δυνατη που δε χωραει μεσα σου, που σε συνεπαιρνει και δεν εκφραζεται με λογια, και σε κανει απλα να χοροπηδας..
Εχω νιωσει ερωτα, τον ερωτα που σε κατακτα σε καθε παραμικρο χιλιοστο του εαυτου σου μεχρι που γινεσαι ολοκληρη ερωτας, χωρις να εχεις τιποτε αλλο πια δικο σου, και εισαι σιγουρη οτι εχεις βρει το αλλο σου μισο, οτι εδω εισαι και τιποτε αλλο πια δε θες.
Εχω νιωσει πονο. Πολυ πονο. Τον πονο που σε κανει να πεφτεις στο πατωμα, να νιωθεις οτι κατι ξεριζωνεται εκεινη τη στιγμη απο μεσα σου, οτι σου τραβανε τα σπλαχνα και τα βγαζουν εξω, τοσο πονο που δεν μπορεις ουτε να κλαψεις. Που για να καταφερεις να ερθεις σε επαφη με τον κοσμο χαραζεις το σωμα σου, για να *νιωσεις* κατι αλλο εκτος απο τον πονο.
Και προδοσια εχω νιωσει, και ξεφτιλα. Πεσμενη στο δρομο, να κρατας αγκαλια ενα ποδι, σε σενα λατρεμενο, για να μη φυγει μακρια σου, κι εκεινο να σε κλωτσαει, και να σε χτυπαει με μπουκαλια.
Εχω νιωσει ματαιοτητα. Ενα βραδυ που βγηκα στο μπαλκονι μου και κοιταξα το συμπαν στα ματια, κι εκεινο γυρισε και μου ειπε ποσο μικρη ειμαι. Και κρατηθηκα απο το καγκελο και απο ενα τηλεφωνο να μην πεσω.
Εχω νιωσει την καρδια μου να σπαει.
Εχω νιωσει τον τρομο του σκοταδιου, τον τρομο της καταθλιψης και του απολυτου τιποτα.
Εχω νιωσει μαλακας, μεγαλος· πώς ειναι οταν ο αλλος απεναντι σου εχει κακο σχεδιο και σε παιζει. Το τεραστιο “γιατι” που ακολουθει, οταν το παιρνεις ειδηση, αλλα δεν το κατανοεις – ΓΙΑΤΙ; Δεν εχασα την πιστη μου στους ανθρωπους, ακομα…
Εχω νιωσει αγαπη, ποσο μεγαλη αγαπη… απο αυτην που δε χωραει στο στηθος σου και κοντευει να το σπασει, που σε αφηνει να κοιτας στον ουρανο με ενα μεγαλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα ματια σου.
Αυτη θελω. Αυτη θελω στη ζωη μου, αυτη θελω να κρατησω.
Ο ερωτας; Τον εχω αποδομησει και απομυθοποιησει τον ερωτα. Τον εκλογικευσα. Ξερω πια οτι ειναι μια κατασταση που μονοι μας δημιουργουμε μεσα στα κεφαλια μας. Δυστυχως.
Μακαρι να μπορουσα να τον νιωσω, μαναρακι μου. Μακαρι.
Αλλα δεν ξερω αν μπορω πια. Στερεψα. Ερημο, ανυδρο τοπιο, καμενη γη.
Ποιος το περιμενε, εγω..; Που ήθελα ενα πραγμα, πάντα να ειμαι ερωτευμενη.Αλλά Ultimately, it is the desire, not the desired, that we love.
Ε, τοση φωτια στο τελος με εκαψε.
Δε θελω το ιδιο για σενα, καρδουλα μου… μακαρι να μην ερθεις εδω… Να θες να νιωσεις, και να μην μπορεις. Να θες να δοθεις ολοκληρωτικα στο κυμα που σε παρασερνει, σε σηκωνει ψηλα και σε πεταει με δυναμη στην αμμο, να μπαινεις μεσα στη φουρτουνιασμενη θαλασσα και να μη θυμασαι πώς γινεται.
Δεν ξερω αν μπορω να ξαναερωτευτω πια. Πανε πολλα χρονια. Τον περιφρονω πια αυτον τον φτερωτο κυριο με τα βελη.
Και δεν ξερω αν θελω…
Αλλα αυτο, τωρα, ειναι οσο πιο κοντα εχω φτασει.

..Ήμουν τόσο γεμάτη από μια απουσία κι ένα επώδυνο θέλω να σε δω, που ακόμα κι αν κατάφερνα να σπρώξω ένα δάκρυ προς τα έξω, θα ήταν το πιο ανώφελο δάκρυ στην ιστορία της θλίψης.

Match Point (2005)
Το 2005 ο σημαντικός σκηνοθέτης Γούντι Άλεν κλείνει ακριβώς τα 70 του χρόνια ζωής. Παράλληλα ανοίγει ένα νέο κύκλο στην καριέρα του όπου έπειτα από μια σειρά από απλά ενδιαφέρουσες ταινίες, όπως το σατιρικό ''Παίζοντας στα τυφλά'' αλλά και το ''Έρωτας και τίποτα άλλο'' προσπαθεί και πάλι να γυρίσει μια δραματική ταινία. Στο συγκεκριμένο είδος είχε δοκιμαστεί και στο παρελθόν, δίχως όμως την ανάλογη καλλιτεχνική και κυρίως εμπορική επιτυχία. Το ''Match Point'' αγαπιέται αμέσως από εκατοντάδες σινεφίλ που το τοποθετούν στις πρώτες θέσεις στη λίστα τους με τις αγαπημένες ταινίες του διοπτροφόρου δημιουργού. Ο Γούντι Άλεν καταφέρνει παρά την ηλικία του να μας απασχολήσει και πάλι με ζητήματα ηθικής μέσα από μια οπερατική ταινία γεμάτη σασπένς και συγκρούσεις, μια ταινία που ξεχειλίζει με πάθος. Δεν ξεχνά παράλληλα να χτίσει το ενδιαφέρον του θεατή για την εξέλιξη της πλοκής με τον τρόπο που συνήθιζε ο Χίτσκοκ ή να χρησιμοποιήσει την κάμερα όπως ο αγαπημένος του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Πάντως, το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό-καμία σχέση με φόρο τιμής στους παραπάνω κορυφαίους σκηνοθέτες-καθώς πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι ο Άλεν έχει τελειοποιήσει τα εκφραστικά του μέσα και στο δράμα.

Κεντρικό πρόσωπο του φιλμ ο Κρις Γουίλτον, ένας νεαρός δάσκαλος του τένις που καταφέρνει να εισέλθει στους κύκλους μιας εύπορης οικογένειας του Λονδίνου αφού παντρεύεται την κόρη της οικογένειας. Εκεί θα γνωριστεί με τη μνηστή του αδελφού της γυναίκας του και θα ξεκινήσει μεταξύ τους μια παθιασμένη σχέση που σύντομα θα οδηγήσει τα πράγματα σε αδιέξοδο και ένα τραγικό φινάλε. Ένα φινάλε από εκείνα που δεν ξεχνάς εύκολα αλλά και που θέλεις να βλέπεις ξανά και ξανά και για όσες φορές και αν έχεις δει την ταινία.

Στο ρόλο του Κρις Γουίλτον συναντάμε τον εξαιρετικό Τζόναθαν Ρις Μέγιερς που χτίζει σιγά-σιγά, σκηνή τη σκηνή έναν τραγικό ήρωα, σαν βγαλμένο από κάποια όπερα του Βέρντι. Εξάλλου, ο ηθοποιός έχει αποδείξει το ταλέντο του στο δράμα και μέσα από την ιστορική σειρά ''The Tudors'' την οποία λανθασμένα θυμόμαστε μονάχα για τις τολμηρές ερωτικές σκηνές της. Στο ρόλο της γυναίκας με την οποία διατηρεί παράλληλο δεσμό ο χαρακτήρας του Μέγιερς συναντάμε την πανέμορφη Σκάρλετ Γιόχανσον σε μια ακόμη ευτυχή στιγμή για την καριέρα της. Όπως δηλώνει και ο ίδιος ο Γούντι Άλεν, η Γιόχανσον εδώ εκπέμπει στυλ, ερωτισμό, θηλυκότητα, σεξουαλικότητα. Δεν νομίζω να υπάρχει άνδρας που να μην ''κόλλησε'' μαζί της σε αυτή την ταινία. H υπέροχη ερμηνεία της στο ''Match point'' είχε ως συνέπεια η Γιόχανσον να συνεργαστεί ξανά με τον Γούντι Άλεν σε δύο ακόμα ταινίες, την κωμωδία μυστηρίου ''Scoop'' όπου συμπρωταγωνίστησε μαζί του και στην πικάντικη ''Vicky, Cristina, Barcelona''.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει να ασχοληθούμε και λίγο με το ηθικό κομμάτι της ταινίας. Πολλοί, παρακολουθώντας το φινάλε που δίνει ο Γούντι Άλεν στην τραγωδία του (καθώς σίγουρα εμπνέεται από την αρχαία τραγωδία), διατύπωσαν την άποψη ότι αυτός είναι αμοραλιστής αφού σε ένα έγκλημα που συντελείται δεν δίνεται τιμωρία. Και όμως, αυτός που συντελεί το έγκλημα είναι ήδη νεκρός μέσα του και έχει καταδικαστεί να ζει μια συνηθισμένη αν και ασφαλή ζωή, ποτέ δεν θα μάθει αν θα είχε την ευκαιρία να ζήσει μια διαφορετική, με περισσότερο ενδιαφέρον ζωή. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα ζούσε κάτι το πιο περιπετειώδες. Γενικότερα όλοι οι ήρωες του ''Match point'', ακόμα και εκείνοι που αποτελούν δευτερεύοντες χαρακτήρες, μοιάζουν εγκλωβισμένοι και καταπιεσμένοι. Οι πάντες είναι κωμικοτραγικά, οπερατικά πρόσωπα εδώ, ακόμη και οι ήρωες των ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων που τόσο ωραία ειρωνεύεται με κομψό τρόπο μέσα στην ταινία ο Άλεν. Ο σκηνοθέτης ήθελε να τονίσει πολύ μέσα από το φιλμ και το ρόλο της τύχης στη ζωή των ανθρώπων αφού όπως υποστηρίζει και ο ήρωας του στα πρώτα λεπτά της ταινίας ''Είναι καλύτερο να είσαι τυχερός παρά καλός'', χωρίς βέβαια να απαρνείται εντελώς και το ρόλο του ίδιου του Ατόμου όσον αφορά το επίπεδο ζωής του. Ακόμη, η ίδια η τέχνη φαίνεται ότι εμπνέει τον Γούντι Άλεν αφού δεν μπορεί να μην κάνει μια αναφορά στο Σοφοκλή, την αρχαιοελληνική ομορφιά, το Ντοστογιέφσκι και την κλασική μουσική-ας μη ξεχνάμε ότι μοναδικό soundtrack της ταινίας αποτελούν αποσπάσματα από όπερες του Βέρντι. Και όλα αυτά-όπως και τα ζητήματα ηθικής, προδοσίας και πάθους- με έναν τρόπο που σε καμία περίπτωση δεν θυμίζουν δήθεν αναφορές για να ενθουσιαστεί το απλό κοινό αλλά με έναν απλό και συνάμα μεγαλειώδη τρόπο.

Πέραν του γεγονότος ότι μας δίνεται για άλλη μια φορά η ευκαιρία να γνωρίσουμε τις απόψεις του Γούντι Άλεν για την ηθική, τη φιλοσοφία και τη θρησκεία (όπως και σε κάθε ταινία του άλλωστε), το ''Match point'' αποτελεί ίσως μια από τις λίγες ταινίες που πραγματικά ευχαριστήθηκε ο ίδιος ο δημιουργός της. Ο Άλεν, που πολύ συχνά δηλώνει ότι στις περισσότερες ταινίες του το αποτέλεσμα δεν είναι όπως θα το περίμενε, δηλώνει για τη συγκεκριμένη ταινία ότι όλα λειτούργησαν όπως θα τα ήθελε στο πλατό και αισθάνθηκε άνετα όταν το έγραφε και γενικότερα ευλογημένος για τις ερμηνείες των ηθοποιών, ακόμα και για τις καιρικές συνθήκες που απαιτούσε το σενάριο για να γυρίσει τις σκηνές του.


Την ταινία αυτή, ή καλύτερα τα μη ακατάλληλα αποσπάσματα παρακολουθήσαμε στο πλαίσιο του μαθήματος "Αρχές Φιλοσοφίας". Καταπληκτική! Και εννοείται, ο Τζόναθαν Ρις Μέγιερ είναι άπαιχτος :) Όπως πάντα <3

Αν το βλέμμα σου ανεβάζει τους σφυγμούς μου στα ύψη... φαντάσου τι θα κάνει το φιλί σου...

I've never stopped loving you... At some point, I just stopped showing it.

Σε είδα ξανά σήμερα. Σε είδα, όπως δεν σε είχα δει ποτέ. Και έπιασα τον εαυτό μου να σε σκέφτεται. Να θυμάται. Και να εύχεται να ήσουν κοντά. Δίπλα.

Είναι κάποιες νύχτες...
Που θέλω να γυρίσω πίσω, τόσο πολύ...
Θέλω να βρω μια μηχανή του χρόνου και να ταξιδέψω στο παρελθόν.
Στις νότες που μου θύμιζαν το πρόσωπό σου.
Στις λέξεις που μου θύμιζαν τη φωνή σου.
Στις μυρωδιές που μου θύμιζαν την αγκαλιά σου.
Στις γραμμές ενός τρένου που δεν ξεκίνησε ποτέ το ταξίδι του και ξεχάστηκε από όλους.

Να πάω πίσω...

Τότε που ήξερα τι θα πει αγάπη.
Τότε που τα συναισθήματα επηρέαζαν τη ζωή μου και τα άφηνα να με πετούν από τα ψηλά στα χαμηλά.
Τότε που ερωτεύτηκα για πρώτη φορά.
Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια, αλλά άξιζε.
Ήμουν γεμάτη από συναισθήματα.
Ένα μπουκάλι γεμάτο από χιλιάδες γεύσεις.
Γλυκές, πικρές.
Από το μέλι στο δηλητήριο.
Ξεχώριζα τις γεύσεις.
Μα τώρα ακόμα και οι γεύσεις υποκρίνονται, σαν τους ανθρώπους.
Γλυκό το δηλητήριο.
Πικροί οι χυμοί των συναισθημάτων...

Ένα μπουκάλι. Γεμάτο. Μέχρι πάνω.

Όχι όπως τώρα.
Άδειο από συναισθήματα.
Πικρή γεύση έχει μείνει μέσα.
Αρνούμαι να ερωτευτώ ξανά.
Αρνούμαι να αγαπήσω όπως αγάπησα εσένα.



Γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε, ψυχή μου.
Ξεχνάνε και φεύγουν μακριά.
Οι άνθρωποι πληγώνουν.

Θέλω να γυρίσω πίσω, έστω για μια στιγμή.
Να θυμηθώ πώς είναι να αγαπάς, να χαίρεσαι με τον έρωτα, να ακούς τη φωνή σαν τραγούδι, να δακρύζεις από το γέλιο...
Συναισθήματα αληθινά, ανθρώπινα για πρώτη φορά στη ζωή μου.
Μακριά από την κακία του κόσμου.
Παιδικά, πλατωνικά συναισθήματα.
Όμορφα, ειλικρινή.
Δε μπόρεσα να τα εκφράσω ποτέ μου με λόγια.

Έφυγα.
Πληγώθηκα. Από άλλους.
Και ίσως να έχω άδικο, αλλά πιστεύω πως είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που με έναν λόγο του μόνο, μπορεί να με κάνει να πιστέψω ξανά στους ανθρώπους.
Ή ίσως με κάνεις να πιστέψω πάλι σε σένα.

Είναι κάτι τέτοιες νύχτες που σε θυμάμαι. Και πώς να σε ξεχάσω δηλαδή...

Εσύ.
Το είναι μου. Ο κόσμος μου.
Και όνειρα... Πολλά όνειρα...
Δεν το ξέρεις.
Δεν έχεις ιδέα ότι κάθομαι και σε σκέφτομαι τόσο έντονα αυτή τη στιγμή...
Είσαι τόσο κοντά μου κι όμως τόσο μακριά μου.
Κι ας ξέρω ότι ποτέ δε νοιάστηκες για μένα όπως εγώ για σένα...
Κι ας με πονάει η αδιαφορία...

Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει.
Κι εγώ ακόμα σ' αγαπώ.
Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.
Κι αν δεν ήσουν εσύ, δε θα ήμουν εγώ.
Τόσο απλό.
Μια ζωή νόημα...
Πού να το φανταστώ τότε...

Ό,τι θυμάσαι, δε βουλιάζει... 
Μη με ξεχνάς που σ' αγαπώ.

Αν η ζωή μου ήταν ένα τρένο, θα ήσουν ίσως ο πιο σημαντικός συνεπιβάτης μου.


Είναι πολλά που δεν τα ξέρεις
Κι ήθελα τόσο να στα πω
Όμως δε θέλω να υποφέρεις
Γιατί ακόμα σ' αγαπώ...

Και γυρίζει και σπάει και γυρίζει.. πονάει.. πονάει γαμώτο.. και όχι δεν φταις εσύ. Λες στον εαυτό σου δεν φταις κι ας πονάει. Δεν είσαι εσύ. Κανείς δεν είναι. Τίποτα δεν είναι. Δεν είναι ο εγωισμός και δεν φταις. Κι άμα φταις? Όχι.. όχι εσύ.. όχι. Κι αν φταις το κουκουλώνεις. Το αρνείσαι. Πονάς και σου αρέσει. Μάλλον σου αρέσει που όλα γυρνάνε και ούτε πρόλαβες να γεμίσεις το ποτήρι αλκοόλ. Δεν χρειάζεσαι. Τρελαίνεσαι μόνη. Και μετά ψυχοσωματικά. Και μετά ζαλάδα. Και μετά οι τοίχοι πάνω σου σαν παραισθήσεις. Και ζητάς απεγνωσμένα το σπίτι. Και το φτάνεις. Μα ούτε μέσα στο δικό σου δωμάτιο είσαι εσύ. Τα βλέπεις όλα απο μακριά κι όλα ματώνουν. Και το κενό. Και η σιωπή. Και τι κέρδισες πάλι που έκανες πως δεν κοιτάς? Αφού κοιτούσες.. Κι όχι δεν σε ένοιαζε, μα σε ένοιαζε γιατί στο τέλος εσύ ανόητη μιλάς στο άδειο σπίτι. Εσύ πίνεις και γράφεις. Εσύ δείλιασες μα έπεσες ύστερα και τώρα πάλι στα ίδια να παρακαλάς για να μην ρίξεις τον εγωισμό μα δεν θα γίνει τώρα. Πέσε κοιμήσου και αύριο πάλι θα συνεχίσεις. Να αγνοείς. και να παρακαλάς. και να προσποιείσαι τη σκληρή ενώ δεν είσαι. Και πονάει η απόλυτη στάση σου. Πιο πολύ απο καθετι πονάει εσένα. Και μετά εκείνον. Κι εκείνος πάλι σε πονά. Και οι δυο με ανόητες κινήσεις καταστρέφεστε και ύστερα σα να μην συμβαίνει τίποτα γελάτε και ξεχνάτε.. μα δεν ξεχνάτε. Απλό θέατρο. Για εκείνον εύκολο. Για σένα όχι. Ίσως και για εσένα εύκολο ενώ για εκείνον όχι. Μπορεί σε λίγο να μάθεις. Τελικά το κεφάλι δεν σπάει ποτέ. απλά κουρελιάζεται το μέσα. Περνάει όμως. Θα δεις, θα περάσει προτού διαλυθείς.. Όχι μικρή.. Δεν θα έρθει σήμερα. Έχει κι αυτός εγωισμό. Πάνω σε τι βάσεις τα έστησες όλα τελικά, ανόητη? Κανείς δεν θα κερδίσει ακούς? Είσαι χάλια.

Amado mío
Te quiero tanto
No sabes cuanto
Ni lo sabrás

Si te consigo
Amado mío
Siempre conmigo
Te quedarás
Dolor que tengo

Amado mío
A tus pies esta
Para ti será
Para ti lo guardar

Todo lo que tengo
Amado mío

Desde que te ví
No me sirve a mí
Sé muy bien el porque
En tu mirada
A veces veo
Un buen deseo
Y nada más

Amado mío
Te quiero tanto
No sabes cuanto
Ni lo sabrás

Todo lo que tengo
Amado mío
A tus pies esta
Para ti será
Para ti lo guardar
Todo lo que tengo

Amado mío
A tus pies esta
Para ti será
Sé muy bien el porque
En tu mirada
A veces veo
Un buen deseo
Y nada más

Amado mío
Te quiero tanto
No sabes cuanto
Ni lo sabrás

Siempre conmigo
Te quedarás
Siempre conmigo
Te quedarás.

Και το κακό είναι πως αφέθηκα και σε ερωτεύτηκα. Δεν ύψωσα τοίχος και κοίτα τι έγινε... Πάλι κόπηκα. Και ξέρεις το χειρότερο είναι πως, δεν θα μάθεις τίποτα από αυτά και ποτέ σου δεν θα καταλάβεις την δική μου αλήθεια. Την δική μου ζοφερή πραγματικότητα. Ίσως να το έχεις υποψιαστεί. Αλλά, βέβαια, εσύ κοιτάς άλλα. Η ψυχή για εσένα, είναι μια άγνωστη έννοια. Εσύ, χαζεύεις άλλα προσόντα. Ξέχασα. Αγνοείς την ομορφιά της καρδιάς. Κρίμα. Γιατί, αλήθεια, φαινόσουν διαφορετικός. Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Και μετά πονάει. Και εσύ, στον κόσμο σου. Αλλά βέβαια, έτσι είναι. Εγώ πονάω, εσύ καλά περνάς. Αλλά ξέρεις τι λένε; Ο ΈΡΩΤΑΣ ΜΕ ΈΡΩΤΑ ΠΕΡΝΆΕΙ!
 Και όταν θα θυμηθείς να με κοιτάξεις, εγώ θα έχω φύγει. Και τότε θα καταλάβεις τι αξίζει. Η ομορφιά φεύγει, η ψυχή μένει για πάντα.

You know how when you were a little kid and you believed in fairy tales?
That fantasy of what your life would be. White dress, Prince Charming who'd carry you away to a castle on a hill... You'd lie in bed at night and close your eyes and you had complete and utter faith.
Santa Claus, the Tooth Fairy, Prince Charming. They were so close you could taste them.
But eventually you grow up. One day you open your eyes and the fairy tale disappears.
Most people turn to the things and people they can trust.
But the thing is, it's hard to let go of that fairy tale entirely 'cause almost everyone still has that smallest bit of hope, of faith, that one day they'll open their eyes and it will all come true.
At the end of the day, faith is a funny thing. It turns up when you don't really expect it.
It's like one day you realize that the fairy tale might be slightly different than you dreamed.
The castle, well, it may not be a castle.
And it's not so important that it's happy ever after, just that it's happy right now.
See, once in a while, once in a blue moon, people will surprise you.
And once in a while, people may even take your breath away.

                                            ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ- ΕΛΥΤΗΣ

                                   μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II
Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                           III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

                                          V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό

Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι

Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης

Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια

Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                         VI
Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

                                        VII
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Θέλω να κοιμηθώ
Να γίνω ένα παραμύθι
Η ωραία κοιμωμένη
Να κοιμηθώ όσο γίνεται πιο πολύ
Ένα ύπνο βαθύ
Τον ύπνο της άγνοιας
Δε θέλω να παλέψω
άλλο πια με δράκους για το κάστρο μου
Δε θέλω να αντισταθώ
άλλο πια στη δηλητηριασμένη
δαγκωνιά του μήλου
Θέλω να κοιμηθώ
Έναν ύπνο γλυκό
Χωρίς εφιάλτες, ούτε και όνειρα
Απλά να κοιμηθώ
Να μη ξαναφιλήσω
Κανένα βάτραχο
Που δε θα γίνει ποτέ πρίγκιπας
Δε θέλω να χτίσω
Κανένα γερό σπίτι
Που δε θα ρίξει κάτω ο λύκος
με ένα φύσημα του
Θέλω να κοιμηθώ
Χωρίς την ελπίδα
Κάποιου πρίγκιπα
Που θα λύσει τα μάγια
Θέλω να κοιμηθώ
Και όταν ανοίξω τα μάτια ξανά..
Να είναι όλα ανθισμένα
Στο γερό μου κάστρο
Χωρίς δράκους
Χωρίς δηλητηριασμένα μήλα
Χωρίς μαγεμένους βάτραχους
Που δε γίνονται ποτέ πρίγκιπες…

 

Σ' αγαπάω...



....

O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια άδεια λέξη.
Κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω, αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε και εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα
O θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου
Θα' ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν' αντικρίζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.





....

Meet the world in Greece

     Τζουμέρκα! Άγρια Ομορφιά!

 



Κέρκυρα

Μουριά Γορτυνόας, Αρκαδία

Καταρράκτες Νέδα, Μεσσηνία

Γκιόλα, στη Θάσο


Ένα τεράστιο ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑΑΑΑ  στον Άρη Καλογερόπουλο. Είναι τεράστιο το όλοο αυτό :) Δεν υπάρχουν λόγιαα. Μπράβο.

Άλλο ένα απόσπασμα από το βιβλίο μου :) Τα αγαθά κόπης κτώνται...



....

....

....
Και αυτό να μην συνέβαινε... πραγματικά δεν θα ήθελα να με "κλεβουν". Και το να κλέβεις ιδέες... δεν είναι απλά copy paste... είναι απογύμνωση αυτού που τις έχει γράψει. Δεν θα το ήθελα. Δεν είναι σωστό. Και πάνω από όλα δεν είναι δίκαιο. Τα γράφω αυτά, γιατί το έχω πάθει και ένιωσα χειρότερα από ό,τι έχω νιώσει ποτέ. Δεν θα ήθελα ξανά να νιώσω έτσι ποτέ... Ευχαριστώ για την κατανόηση :)