Fleur et Miel

Αρνούμαι την ύπαρξη του
Προσποιούμαι πως δεν είναι εδώ
Δεν το ονομάζω
Του φέρομαι σαν να είναι κάτι άλλο
Όχι ως συναίσθημα
Αλλά σαν αιτία δημιουργίας
Δεν το ονομάζω
Κάνω πως δεν το ξέρω
Δεν γνωρίζω καν τι είναι
Δεν το ονομάζω
Σηκώνω του ώμους σαν να μη με νοιάζει
Σηκώνω τα χέρια και παραδίνομαι
Δεν το ονομάζω
Πετάω την ευθύνη από πάνω μου
Και την ρίχνω στο αθώο «θα δείξει»
Δεν το ονομάζω
Γιατί την στιγμή που θα το κάνω
Θα πάρει σάρκα και οστά
Θα πάψει να είναι υποψία
Θα πάψει να αμφιταλαντεύεται
Δεν το ονομάζω
Γιατί την στιγμή που θα το κάνω
Θα γίνει πραγματικότητα
Και πόσο δεν θέλω
Πόσο φοβάμαι, πόσο τρέμω
Και ελπίζω
Τι; Τι αλήθεια;
Ελπίζω κάποια στιγμή η πείρα να έρθει...
Θα μάθουμε κάποια στιγμή
Δεν μπορεί
Η πείρα θα μας μαλώσει
Θα μας πάρει απ το αυτί
Μακριά απ την παρόρμηση
Δε θα μας επιτρέψει
Να κάνουμε παρέα με την απερισκεψία
Δεν μπορεί
Θα μας βάλει τιμωρία
Να μην ξανακάνουμε το ίδιο λάθος
Να μην μπλέξουμε ξανά
Με κακές παρέες
Με παρέες που δένουν
Τα μάτια στο συναίσθημα
Και παίζουν τυφλόμυγα μαζί του
Δεν μπορεί
Η πείρα ξέρει
Θα έπρεπε να μας επιβλέπει
Κάθε στιγμή
Να μην ξεφεύγουμε
Να μην παρεκκλίνουμε
Η πείρα ξέρει
Μας τα μαθαίνει κάθε μέρα
Και εμείς κακοί μαθητές
Κάνουμε κοπάνα
..και παρέα με την παρόρμηση
Ζούμε τα λάθη που η πείρα ξέρει,
Τα έχει ζήσει ξανά
Δεν μπορεί
Θα τελειώσει η εφηβεία,
Θα τελειώσει το σχολείο
Δεν μπορεί
Θα γίνουμε εμείς η πείρα

Είχα καιρό να νιώσω έτσι ξέρεις… Κι ας σε γνώρισα πριν λίγες μέρες. Κι ας σε ξέρω τόσο λίγο. Ήταν αρκετή εκείνη η μία στιγμή. Εκείνη η μία στιγμή που σήκωσα το κεφάλι μου και σε είδα απέναντί μου. Εκείνη η μία στιγμή που με κοίταξες κι εσύ. Εκείνη η μία στιγμή που ήρθες και μου μίλησες. Και μιλήσαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, κι ας είχα μόλις μάθει το όνομά σου. Και έτσι απλά μου έφτιαξες τη μέρα. Έτσι απλά μου έφτιαξες τη βδομάδα. Η πιο ωραία γνωριμία που έχω κάνει. Και ήταν και εκείνο το φιλί. Στη μέση του δρόμου, τόσο ξαφνικό και τόσο υπέροχο.  Ίσως έφταιγε κ η ζαλάδα του κρασιού. Αλλά θα την ζούσα ξανά και ξανά αυτή τη ζαλάδα αν ήταν να με φιλάς έτσι κάθε φορά. Θα πήγαινα ξανά και ξανά στο ίδιο μαγαζί, εκείνο που μέχρι προχτές μισούσα, αρκεί να ήσουν κ εσύ εκεί μαζί μου, στην ίδια γωνία, να με κρατάς αγκαλιά και να με φιλάς συνέχεια. αυτές οι πεταλούδες που νιώθω στο στομάχι μου την τελευταία βδομάδα δεν λένε να φύγουν. Αυτό το τσίμπημα στην  καρδιά όποτε σε βλέπω.  Αυτή η εικόνα σου και η αίσθησή σου που δεν φεύγει από το μυαλό μου. Αυτό το άγχος για το αν θα σε δω, αν θα μιλήσουμε, αν θα μου στείλεις μήνυμα, αν θα μου πεις να βγούμε, αν θα με φιλήσεις την επόμενη φορά που θα με δεις. Είχα τόσο καιρό να το νιώσω αυτό το άγχος. Είχα ξεχάσει πώς είναι. Κι αυτός ο φόβος. Φόβος ότι θα είσαι κι εσύ ένα τυχαίο όνομα. Ή, μάλλον, ότι εγώ θα είμαι για σένα ένα τυχαίο όνομα. Αλλά μετά ήρθες ξανά, και όλα έγιναν αληθινά... Σωστά. Υπέροχα. Είμαι ευτυχισμένη!

                                                                  Και στην απόσταση..

Είχαμε μια ερώτηση στην ιστορία... -να'ναι καλά- που με δυσκόλεψε... Βασικά, γιατί εμείς,Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ, δεν έχει δει κάτι τέτοιο... Αυτό που βλέπουμε είναι παρακμή... Και βασικά.... από την ερώτηση, ε, το αντίθετο.. 

                                                                        ΙΣΩΣ

Ίσως σε μια άλλη εποχή. Ίσως σε κάποια άλλη ζωή. Γιατί δεν μπορώ να περιμένω μια ζωή για ένα όνειρο... Γιατί αυτό είσαι. Ένα όνειρο. Και μόνο στον ύπνο μου μπορώ να σε αγγίζω. Να σε κοιτάω, χωρίς να φοβάμαι αν με δεις... αν με δουν οι φίλοι σου. Απλά... ναι, είσαι όλα όσα θέλω... αλλά κάποιες φορές, πρέπει να μαθαίνουμε να ζούμε χωρίς αυτά που θέλουμε.... Πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε... Μάλλον...όχι. Πρέπει να πάψουμε να νιώθουμε. Να πονέσουμε μια φορά και μετά τέλος.Να μην νοιστούμε ξανά για κάτι που ποτέ δεν θα είναι δικό μας.... Όσα βλέμματα, όσα αγγίγματα και να κλέψουμε... Δεν θα γίνει δικό μας ποτε...
Αλλά όλα αυτά τα ίσως ξέρεις τι λένε σε εμένα; Θα παρατούσα όλα τα σίγουρα στη ζωή μου, για ένα δικό σου "ΙΣΩΣ"...


To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog  “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την αναγραφή της πηγής. Copyright  Άρωμα Έρωτα® All rights reserved

Δεν πάει άλλο. Κουράστηκα. Βαρέθηκα. Τέλος. Για όλους και για όλα. Όποιος ενδιαφέρεται θα βρει τρόπο. Αλλά όχι, αλλο... Σοβαρά. Τι είμαι εγώ δηλαδή; Να περιμένω και να κάνω υπομονή; Δεν μπορώ άλλο.Όλοι έχουμε τα όριά μας. Εγώ τα ξεπέρασα... Φτάνει, λοιπόν.
Ουφ.
 Και τώρα, που όλοι άκουσαν και είδαν... και έφυγα... τα δάκρυα βγαίνουν να δώσουν μια παράσταση, ξέροντας πως δεν θα ειναι η τελευταία. Γιατί, ναι, τα είπα. Τα εννοούσα. Τώρα όμως; Τα εννοώ; Μπορώ; Πρέπει. Μπορώ; Γαμώτο...
Είσαι όσα θέλω, όσα έχω ανάγκη.
 Πονάω. Πέφτω. Σηκώνομαι. Αναπνέω. Ανοίγω τα μάτια μου...
Τέλος.

Μαλακία.

Εσύ εκεί και ο νους σου αλλού.. Τα μάτια στραμμένα στο κενό και το μυαλό να χάνεται, να μπλέκεται σε άλλους χρόνους και τόπους, σε αναμνήσεις μακρινές. Μαλακία.
Να αγαπάς,να νοιάζεσαι, να ξεχνάς, να θυμάσαι, να πονάς, να κλαις, να γελάς. Μια ανάσα καρδιά μου, πάρε μια ανάσα..Σ'αγαπώ..Ναι ψυχή μου, σ'αγαπώ. Μην στεναχωριέσαι, είμαι εδώ. Μονάχα να'ξερες..Αχ μόνο να 'ξερες..Μπερδεμένες σκέψεις κι αισθήματα. Γιατί και πώς. Πρέπει και θέλω. Όλα ανακατεμένα με λίγη δόση παραισθήσεων. Ψιθυρίζει ο άνεμος, τραγουδάει η θάλασσα, γλυκομιλάει η βροχή,κραυγάζει η ψυχή. Την ακούς;;
Δυο άδειες καρέκλες σε μια παραλία. Φωνάζουν εκείνους που έφυγαν..Τις ακούς;

Robert frost

Ποτέ δεν πίστευα ό,τι θα νιώθω πως έχω μια τέτοια ανάγκη..
Κάποιες φορές νιώθω πως έχω την ανάγκη κάτι να με κάνει να ξεχάσω πως είμαι εδώ, να ξεχάσω ποια είμαι, να ξεχάσω πως νιώθω…
Να ξεχάσω ό,τι είμαι.. να προσποιηθώ ασυνείδητα κάτι άλλο που ίσως να δεν μπορώ να γίνω..
Να φύγω, να ταξιδευτώ αλλού μαζί του..
Σε άλλα μέρη, άλλους δρόμους..
Εκεί που η λύπη δεν θα “φτουράει”.. ίσως να μοιάζουν λίγο πιο φωτεινά..
Μέρα με την μέρα..ώρα με την ώρα..λεπτό με το λεπτό.. νιώθω πως όλο και πιο πολύ δεν χωράω εδώ.. όχι λόγω “μεγέθους”¨.. απλά θαρρώ πως δεν “εφαρμόζω” και τόσο σωστά..κατι με κάνει να διαφέρω και δε μου αρέσει..
Κάτι που οι άλλοι ίσως βλέπουν σε εμένα και ίσως ασυνείδητα το μεταφέρουν, κάνοντας με να νιώθω σαν ένα μαύρο πρόβατο σε ένα λευκό κοπάδι..
Λές..και μια παράδοξη σκάλα με χωρίζει από τους ανθρώπους και με κοιτούν πάντοτε από ψηλά…
..και δεν θέλω πάλι να μετρήσω πόσα σκαλοπάτια..

Δεν ξέρω.. μα φοβάμαι.. φοβάμαι πως έχω αρχίσει να παρατηρώ κάτι.. και ανησυχώ για αυτό..
Κάποτε.. κάποτε πίστευα πως σήμαινες πολλά, πάρα πολλά για μένα.. τώρα νιώθω πως είσαι τα πάντα.. ο λόγος που ξυπνώ κάθε πρωί.. και ο λόγος που κοιμάμαι.. πέφτοντας για ύπνο με την ελπίδα πως θα σε δω το άλλο πρωινό ή τύχει και σε ονειρευτώ.. Ίσως να το έχεις καταλάβει και αυτό να σε τρομάζει.. ίσως βέβαια και όχι.. δεν ξέρω.. Τώρα που νιώθω πως είσαι τα πάντα για μένα νομίζω πως αρχίζω και σε χάνω..
Δεν ξέρω.. δεν ξέρω αν ήμουν ποτέ σημαντική για εσένα..  αν είμαι ή αν θα γίνω.. αλλά αν ποτέ ήμουν νιώθω πως τώρα δεν είμαι πια…  Νιώθω πως δεν είμαι κάτι για σένα πλέον.. είμαι πάντα η τελευταία που μαθαίνει τα νέα σου και αυτό γιατί σε ρωτάω εγώ.. ενώ παλαιότερα έτρεχες να μου τα πεις.. Δεν μου μιλάς αν δεν σου μιλήσω πρώτα εγώ.. σε παρακαλώ για μέρες μέχρι να δεχτείς να σε δω.. και όταν σε βλέπω σε παρακαλώ για να κάτσεις λίγα λεπτά παραπάνω..
Νιώθω πως ποτέ δεν ήμουν κάτι για σένα.. ήμουν απλά κάποια που.. ή μάλλον μια ξένη που.. που σου στάθηκε σε κάποιες δύσκολες στιγμές.. απλά ένα άτομο που έπρεπε να μιλήσεις γιατί ίσως να μην ήταν κάποιος άλλος εκείνη την στιγμή.. ίσως τώρα πια να μην με χρειάζεσαι.. ίσως τώρα να μην με έχεις ανάγκη.. Ίσως να μην είναι και έτσι.. ίσως να είναι η φύση μου τέτοια που να βλέπω να πάντα γύρω μου να με εγκαταλείπουν.. ίσως αν διαβάσεις αυτά τα λόγια κάποια στιγμή να χαμογελάσεις.. να απορήσεις.. ή να αδιαφορήσεις..
Όταν μοιράστηκες ένα κομμάτι σου με μένα, ένιωσα πως πιστεύεις ότι είμαι άξια της εμπιστοσύνης σου.. έτσι σου άνοιξα και γω την καρδιά μου.. ένιωσα μοναδική και περήφανη που μου εμπιστεύθηκες τις πιο κρυφές σου σκέψεις και γεγονότα.. Μα τώρα πια δεν είναι έτσι..
Κάποιες στιγμές νιώθω πως όλα ήταν παιχνίδια του φτωχού μυαλού μου και πως ήσουν μόνο για έμενα σημαντικός.. πως είχαμε μοναχά μια σχέση επικοινωνίας.. απλής επικοινωνίας.. νιώθω πως η λέξη “φίλος” φαντάζει τόσο λίγη στα όσα μοιραστήκαμε.. αλλά μάλλον αυτά τα πίστευα μονάχα εγώ..
Νιώθω πως μόνο εγώ πλέον προσπαθώ να κρατήσω επαφή.. εάν δεν σε πάρω δεν θα με πάρεις.. εάν δεν θα σου μιλήσω δεν θα μου μιλήσεις.. εάν δεν… μα τι κάθομαι και λέω..
Ίσως μόνο εγώ να νιώθω την απουσία σου τόσο έντονη μέρα με την μέρα.. για αυτό να σκέφτομαι αυτά.. ενώ εσύ.. ενώ εσύ…

 
Σ’ αγαπώ. Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτή η σκέψη. Με την ανάγκη δηλαδή να εκφράσει η ψυχή μου αυτό το σ’ αγαπώ που κατακλύζει κάθε γωνιά της. Παράλληλα οι σκέψεις μου μπερδεύονταν.

Στο σχολείο, μας ζήτησαν να γράψουμε μια αυτογραφια μετά από 20 χρόνια...
<3 ΝΑ ΤΗ <3

 

The world was on fire and no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
I'd never dreamed that I'd meet somebody like you
I'd never dreamed that I'd lose somebody like you

No I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you
With you (this girl is only gonna break your heart)

What a wicked game you played to make me feel this way
what a wicked thing to do to let me dream of you
what a wicked thing to say you never felt this way
what a wicked thing to do to make me dream of you

And I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you

The world was on fire and no one could save me but you
It's strange what desire will make foolish people do
I'd never dreamed that I'd love somebody like you
I'd never dreamed that I'd lose somebody like you

No I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
No I don't want to fall in love (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)
With you (this girl is only gonna break your heart)

Η πριγκίπισσα περίμενε. Για χρόνια. Πολλά χρόνια.
Της είχαν πει πως θα έρθει να τη βρει.
Πάνω σ’ ένα άσπρο άλογο. Ο ένας. Μοναδικά πλασμένος για ‘κείνη.
Και αυτή, προικισμένη με υπομονή ήλπιζε να έρθει γρήγορα το πλήρωμα του χρόνου.
Το ήθελε τόσο που θα μπορούσε για χίλιες ζωές να περιμένει.

Περνούσαν ώρες. Ημέρες. Μήνες. Τίποτα δεν ερχόταν.
Κάθε μέρα ντυνόταν με το καλύτερό της φόρεμα.
Χτενιζόταν. Έβαζε το πιο σαγηνευτικό της άρωμα. Περίμενε.
Γυάλιζε τα ήδη λουστραρισμένα της γοβάκια.
Έφτιαχνε τα ήδη φτιαγμένα της μαλλιά. Και περίμενε.
Κοιτούσε έξω απ’ το παράθυρο. Ξεγελούσε το χρόνο.
Και κάθε βράδυ, προτού κλείσει τα μάτια της έλεγε: «ίσως αύριο..»

Αυτή η ιστορία δεν είχε τελειωμό. Η παραμυθένια ιστορία της. Ατέλειωτη.
Όλοι οι άλλοι πρίγκιπες είχαν βρεθεί. Μόνο ο δικός της έλειπε.
Οι γύρω της έπαψαν να της λένε λόγια. Στέρεψαν οι δικαιολογίες.
Δεν ήταν πια νωρίς. Δεν ήταν πια μικρή. Δεν είχε άλλες αντοχές να περιμένει.
Ήταν απλό. Θα έγινε κάποιο λάθος.
Μάλλον το παραμύθι της ήταν δανεικό. Ή κλεμμένο. Ή απλά ξένο. Ανύπαρκτο. Ψεύτικο.
Όλη η ζωή της: πίστη σ’ ένα όνειρο που όλοι ήξεραν πως δεν θα έρθει.
Δεν θα έρθει επειδή δεν υπάρχει. Τίποτα τέτοιο δεν υπάρχει.
Κάθε μέρα ετοιμαζόταν και κάθε μέρα περίμενε. Μάταια.
Μα δεν της το έλεγαν για να μην πληγωθεί. Να μην προσγειωθεί. Ακόμα.
Πόσος ουρανός τελικά? Πόσα σύννεφα ροζ? Και όλα αυτά να μας κάνουν πιο τυφλούς..
Ένα πρωί η πριγκίπισσα ξύπνησε απο εκείνο το βαθύ ύπνο. Επιτέλους.
Ποιος της είπε να περιμένει εξαρχής? Γιατί τον άκουσε?
Τόσο καιρό είχε βρει ένα άλλοθι για να επαναπαύεται.
Λες και ο κόσμος αυτός έχει αρτιότητες.Όλοι μισά κομμάτια ψάχνουμε. Ενώνουμε. Μόνο έτσι φτιάχνει κανείς ωραίες εικόνες. Συνθέτοντας.
Κι αν εθελοτυφλούσαμε?Κι αφήναμε πίσω όμορφα πράγματα μόνο και μόνο επειδή περιμέναμε
κάτι παραπάνω? Πάντα κάτι παραπάνω.

Μα αν δίναμε μερικές ευκαιρίες? Μια στο τόσο?
Να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω κάποιους ανθρώπους?
Κι ας μην ακτινοβολούσαν εξαρχής.. Τότε μπορεί αλήθεια να υπήρχε παραμύθι..

Περιμένοντας τον πρίγκιπα, η κοπέλα δεν πρόσεξε αρκετά τον νεαρό που κάθε μέρα της γυάλιζε τα γοβάκια.
Ήταν πάντοτε εκεί. Να συζητά μαζί της. Αληθινός. Καλός.
Να αξίζει όσο δέκα πρίγκιπες μαζί. Μόνο που δεν είχε άλογο.
Ήταν ντυμένος με μια μετριότητα κατάσαρκα.
Μα η μετριότητα αυτή μπροστά στα κατάλληλα μάτια άλλαζε μορφή. Μέρα με τη μέρα γινόταν το τέλειο.
Όλο και πιο κοντά. Τόσο καιρό τον είχε δίπλα της. Υπαρκτό.
Δεν αξίζει μια ευκαιρία λοιπόν? Ποιος μας έμαθε να περιμένουμε τα τέλεια?
Κι αν εμείς τα κάνουμε τέλεια? Με το κατάλληλο βλέμμα. Με τον καιρό. Αν?

Μετά απο αιώνια αναμονή, ένα πράγμα έμαθα:
Δεν αξίζει να αφήνεις, ούτε ν' αφήνεσαι στους καιρούς και τη μοίραΠως μπορώ μετά απ' όλα αυτά να αρνηθώ μια ευκαιρία μονάχα?Όχι τόσο για σένα,αλλά για μένα αυτή τη φορά.
Δεν μπορώ πια να διαλέγω αναμονή αιώνια. Την είδα. Την χόρτασα. Την διώχνω.

Letting go doesn't mean that you don't care about someone anymore. It's just realizing that the only person you really have control over is yourself....
You can spend minutes, hours, days, weeks, or even months over-analyzing a situation; trying to put the pieces together, justifying what could've, would've happened... or you can just leave the pieces on the floor and move the fuck on.
I am done here... I am moving on and I'm happy about it. Because, you see... people change, things change. I changed.
I am free. Free from hiding my feelings. I don't need to, anymore. Cause I don't feel anything for you anymore. You are part of my past and I don't live there. No, I live now, for my friends, my family... But mostly, for ME.
~Just ... so you know. My mind, my heart-whatever it was that i gave you- it doesn't belong to you anymore. It's mine, once more. And I know that it always has to be mine....