Ποτέ δεν πίστευα ό,τι θα νιώθω πως έχω μια τέτοια ανάγκη..
Κάποιες φορές νιώθω πως έχω την ανάγκη κάτι να με κάνει να ξεχάσω πως είμαι εδώ, να ξεχάσω ποια είμαι, να ξεχάσω πως νιώθω…
Να ξεχάσω ό,τι είμαι.. να προσποιηθώ ασυνείδητα κάτι άλλο που ίσως να δεν μπορώ να γίνω..
Να φύγω, να ταξιδευτώ αλλού μαζί του..
Σε άλλα μέρη, άλλους δρόμους..
Εκεί που η λύπη δεν θα “φτουράει”.. ίσως να μοιάζουν λίγο πιο φωτεινά..
Μέρα με την μέρα..ώρα με την ώρα..λεπτό με το λεπτό.. νιώθω πως όλο και πιο πολύ δεν χωράω εδώ.. όχι λόγω “μεγέθους”¨.. απλά θαρρώ πως δεν “εφαρμόζω” και τόσο σωστά..κατι με κάνει να διαφέρω και δε μου αρέσει..
Κάτι που οι άλλοι ίσως βλέπουν σε εμένα και ίσως ασυνείδητα το μεταφέρουν, κάνοντας με να νιώθω σαν ένα μαύρο πρόβατο σε ένα λευκό κοπάδι..
Λές..και μια παράδοξη σκάλα με χωρίζει από τους ανθρώπους και με κοιτούν πάντοτε από ψηλά…
..και δεν θέλω πάλι να μετρήσω πόσα σκαλοπάτια..