16:58
Στο σχολείο, μας ζήτησαν να γράψουμε μια αυτογραφια μετά από 20 χρόνια...
<3 ΝΑ ΤΗ <3
<3 ΝΑ ΤΗ <3
Τι περίεργο
που είναι αυτό το φαινόμενο της ζωής; Στα 36 μου χρόνια μπορώ να καταλάβω...
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Μαρούσι μια από τις πιο «βαριές» ημέρες. 17 Νοέμβρη. Όταν γεννιέται ένας σκορπιός, ένας άλλος άνθρωπος πεθαίνει, λένε.
Τα παιδικά μου χρόνια έχουν στιγματιστεί. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν τεσσάρων. Δεν ήταν και τα πιο γλυκά και αθώα. Έπρεπε να ωριμάσω γρήγορα. Δεν είχα την πολυτέλεια να ζω στον παραμυθένιο κόσμο της φαντασίας. Ζούσα με τη μητέρα μου, τον αδερφό μου και τη γιαγιά μου. Έπεσε πάνω μου όλο το φορτίο... Έπρεπε να είμαι η καλή μαθήτρια, το καλό παιδί... Πήγα ένα χρόνο γρηγορότερα στο Δημοτικό. Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω πως... έτρεχα.
Τα χρόνια πέρασαν. Βρήκα τον εαυτό μου στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Ήταν η τάξη που άλλαξε... τα πάντα. Πήρα μέρος, θυμάμαι, σε έναν Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Όχι γιατί με ενδιέφεραι τότε... έτσι, για την πλάκα. Μπορώ να πω πως τα σημαντικότερα γεγονότα γίνονται στην πλάκα... Δεν περίμενα τίποτα η αλήθεια είναι. Όταν όμως, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα και είχα καταφέρει να βρεθώ σε μια υψηλή θέση... εε, αποφάσισα τι ήθελα να γίνω. Πάντα το ήθελα, υποθέτω. Απλά ήταν καλά κρυμμένο. Το όνειρό μου από τότε ήταν να γράφω... ό,τι να ‘ναι... Σοβαρά. Απλά να γράφω. Μάλλον γιατι όταν γράφω... βρίσκομαι σε έναν άλλο χωροχρόνο. Κάπου καλύτερα.
Ήρθε το Λύκειο. Θεωρητική, φυσικά. Για εμένα ήταν η πιο εύκολη απόφαση. Δεν είχε τεθεί ούτε ζήτημα... Με τις ώρες τα λατινικά, τα αρχαία, η έκθεση... ό,τι καλύτερο. Και χωρίς μάθημα σε φροντηστήρια και τα σχετικά της παραπαιδίας. Ήμουν και είμαι κατά. Βέβαια, για να λέω και αλήθεια...η Ιστορία ήταν αυτό που ήθελα να ακολουθήσω, μιας και δεν υπήρχε σχολή Δημιουργικής Γραφής στην Αθήνα και δεν είχα την δυνατότητα να φύγω. Στη Β’ Λυκείου είχα ήδη, τελειώσει τέσσερα βιβλία... Δικά μου, τα οποία μόνο οι φίλοι μου διάβαζαν, γιατί ντρεπόμουν πάρα πολύ...Έτσι... στα γεννέθλιά μου το 2013 έφτιαξα ένα μπλόγκ. Άρωμα Έρωτα... Ναι, ήταν το πρώτο βήμα μου... Το μπλογκ γινόταν όλο και πιο δημοφιλές...Ένιωθα... ευλογημένη. Αλήθεια. Τότε, έμαθα πως για να εκδώσεις ένα βιβλίο, το πρώτο, πρέπει να πληρώσεις εσύ... Και όλες οι ελπίδες μου γκρεμίστηκαν. Θυμάμαι, βγήκα από το σπίτι και...ούτε εγώ ξέρω πως, βρέθηκα στην Ακρόπολη. Μου άρεσε να περνάω χρόνο στα μνημεία. Το ξέχασα, μετά από λίγο καιρό...
Πανελλήνιες... Πέρασαν σε μια θολούρα...Μέχρι που έμαθα πως πέρασα Αθήνα. Δικαιώθηκα... Είχα περάσει μια χρονιά και... διαβάζοντας. Ιστορικό- Αρχαιολογικό.
Τα φοιτητιτηκα χρόνια ήταν τα καλύτερα... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε... Κάποιος είχε ενδιαφερθεί για τα βιβλία μου...
Και η ζωή μου άρχισε. Μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή στην Κέρκυρα... μαζί με την οικογένειά μου. Ταξίδια, εξερευνήσεις... όσα ήθελα. Αγαπημένα; Βενετία και Αίγυπτος...Διεθνής αναγνώριση... Κάποτε έβλεπα τα ονόματα των αγαπημένων μου συγγραφεων στις λίστες των best-seller και τώρα ονειρευόμουν το δικό μου...
Χρόνια... Πώς πέρασαν έτσι; Τώρα έχω ένα πανέμορφο κοριτσάκι, τη Βάλια μου, μια πανευτυχή οικογένεια... μαζί με τη μητέρα μου, βέβαια. Τελικά, στη ζωή όλα είναι θέμα τύχης... Ναι, κι όμως. Και εγώ όταν ήμουν 16 έλεγα πως μπορώ να φτιάξω τη μοίρα μου. Τώρα βλέπω πως υπάρχει κάτι προδιαγεγραμένο για όλους...
Η μεγαλύτερη ευτυχία... να ακούω να με φωνάζει «μαμά» και να με τραβάει από το μανίκι για να σταματήσω να γράφω και να παίξουμε με τις κούκλες! Το σπίτι είναι γεμάτο βιβλία, μουσική, αγάπη.
Έμαθα πως μερικά πράγματα δεν θέλουν πολύ σκέψη. Απλά παίρνεις το ρίσκο και τολμάς. Και έτσι όλη η μέχρι τώρα ζωή μου μπορεί να περιοριστεί σε μία και μόνο αλήθεια... ειπομένη χιλιάδες χρόνια πριν... «Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο γι’αυτόν που θα προσπαθήσει».
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στο Μαρούσι μια από τις πιο «βαριές» ημέρες. 17 Νοέμβρη. Όταν γεννιέται ένας σκορπιός, ένας άλλος άνθρωπος πεθαίνει, λένε.
Τα παιδικά μου χρόνια έχουν στιγματιστεί. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν τεσσάρων. Δεν ήταν και τα πιο γλυκά και αθώα. Έπρεπε να ωριμάσω γρήγορα. Δεν είχα την πολυτέλεια να ζω στον παραμυθένιο κόσμο της φαντασίας. Ζούσα με τη μητέρα μου, τον αδερφό μου και τη γιαγιά μου. Έπεσε πάνω μου όλο το φορτίο... Έπρεπε να είμαι η καλή μαθήτρια, το καλό παιδί... Πήγα ένα χρόνο γρηγορότερα στο Δημοτικό. Κοιτώντας πίσω, καταλαβαίνω πως... έτρεχα.
Τα χρόνια πέρασαν. Βρήκα τον εαυτό μου στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Ήταν η τάξη που άλλαξε... τα πάντα. Πήρα μέρος, θυμάμαι, σε έναν Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Όχι γιατί με ενδιέφεραι τότε... έτσι, για την πλάκα. Μπορώ να πω πως τα σημαντικότερα γεγονότα γίνονται στην πλάκα... Δεν περίμενα τίποτα η αλήθεια είναι. Όταν όμως, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα και είχα καταφέρει να βρεθώ σε μια υψηλή θέση... εε, αποφάσισα τι ήθελα να γίνω. Πάντα το ήθελα, υποθέτω. Απλά ήταν καλά κρυμμένο. Το όνειρό μου από τότε ήταν να γράφω... ό,τι να ‘ναι... Σοβαρά. Απλά να γράφω. Μάλλον γιατι όταν γράφω... βρίσκομαι σε έναν άλλο χωροχρόνο. Κάπου καλύτερα.
Ήρθε το Λύκειο. Θεωρητική, φυσικά. Για εμένα ήταν η πιο εύκολη απόφαση. Δεν είχε τεθεί ούτε ζήτημα... Με τις ώρες τα λατινικά, τα αρχαία, η έκθεση... ό,τι καλύτερο. Και χωρίς μάθημα σε φροντηστήρια και τα σχετικά της παραπαιδίας. Ήμουν και είμαι κατά. Βέβαια, για να λέω και αλήθεια...η Ιστορία ήταν αυτό που ήθελα να ακολουθήσω, μιας και δεν υπήρχε σχολή Δημιουργικής Γραφής στην Αθήνα και δεν είχα την δυνατότητα να φύγω. Στη Β’ Λυκείου είχα ήδη, τελειώσει τέσσερα βιβλία... Δικά μου, τα οποία μόνο οι φίλοι μου διάβαζαν, γιατί ντρεπόμουν πάρα πολύ...Έτσι... στα γεννέθλιά μου το 2013 έφτιαξα ένα μπλόγκ. Άρωμα Έρωτα... Ναι, ήταν το πρώτο βήμα μου... Το μπλογκ γινόταν όλο και πιο δημοφιλές...Ένιωθα... ευλογημένη. Αλήθεια. Τότε, έμαθα πως για να εκδώσεις ένα βιβλίο, το πρώτο, πρέπει να πληρώσεις εσύ... Και όλες οι ελπίδες μου γκρεμίστηκαν. Θυμάμαι, βγήκα από το σπίτι και...ούτε εγώ ξέρω πως, βρέθηκα στην Ακρόπολη. Μου άρεσε να περνάω χρόνο στα μνημεία. Το ξέχασα, μετά από λίγο καιρό...
Πανελλήνιες... Πέρασαν σε μια θολούρα...Μέχρι που έμαθα πως πέρασα Αθήνα. Δικαιώθηκα... Είχα περάσει μια χρονιά και... διαβάζοντας. Ιστορικό- Αρχαιολογικό.
Τα φοιτητιτηκα χρόνια ήταν τα καλύτερα... Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε... Κάποιος είχε ενδιαφερθεί για τα βιβλία μου...
Και η ζωή μου άρχισε. Μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή στην Κέρκυρα... μαζί με την οικογένειά μου. Ταξίδια, εξερευνήσεις... όσα ήθελα. Αγαπημένα; Βενετία και Αίγυπτος...Διεθνής αναγνώριση... Κάποτε έβλεπα τα ονόματα των αγαπημένων μου συγγραφεων στις λίστες των best-seller και τώρα ονειρευόμουν το δικό μου...
Χρόνια... Πώς πέρασαν έτσι; Τώρα έχω ένα πανέμορφο κοριτσάκι, τη Βάλια μου, μια πανευτυχή οικογένεια... μαζί με τη μητέρα μου, βέβαια. Τελικά, στη ζωή όλα είναι θέμα τύχης... Ναι, κι όμως. Και εγώ όταν ήμουν 16 έλεγα πως μπορώ να φτιάξω τη μοίρα μου. Τώρα βλέπω πως υπάρχει κάτι προδιαγεγραμένο για όλους...
Η μεγαλύτερη ευτυχία... να ακούω να με φωνάζει «μαμά» και να με τραβάει από το μανίκι για να σταματήσω να γράφω και να παίξουμε με τις κούκλες! Το σπίτι είναι γεμάτο βιβλία, μουσική, αγάπη.
Έμαθα πως μερικά πράγματα δεν θέλουν πολύ σκέψη. Απλά παίρνεις το ρίσκο και τολμάς. Και έτσι όλη η μέχρι τώρα ζωή μου μπορεί να περιοριστεί σε μία και μόνο αλήθεια... ειπομένη χιλιάδες χρόνια πριν... «Δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο γι’αυτόν που θα προσπαθήσει».
To άρθρο αυτό είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog “Άρωμα Έρωτα” . Απαγορεύεται η αντιγραφή, η δημοσίευση, η αναπαραγωγή ή η
μετάδοση του, από οποιονδήποτε και με οποιοδήποτε μέσο χωρίς την
αναγραφή της πηγής. Copyright Άρωμα Έρωτα® All rights
reserved
2 comments
Χαχα πλυ ωραιο!! Κ κτ ακομα.. σορρυ αν χαλαω τ εργο σ αλλα η θεωρητικη ετσι γραφεται χδ
ReplyDeleteΣε ευχαριστώωω :) Γιατι, εγώ πως το έχω γράψει??
ReplyDelete