Είχα καιρό να νιώσω έτσι ξέρεις… Κι ας σε γνώρισα πριν λίγες μέρες. Κι ας σε ξέρω τόσο λίγο. Ήταν αρκετή εκείνη η μία στιγμή. Εκείνη η μία στιγμή που σήκωσα το κεφάλι μου και σε είδα απέναντί μου. Εκείνη η μία στιγμή που με κοίταξες κι εσύ. Εκείνη η μία στιγμή που ήρθες και μου μίλησες. Και μιλήσαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, κι ας είχα μόλις μάθει το όνομά σου. Και έτσι απλά μου έφτιαξες τη μέρα. Έτσι απλά μου έφτιαξες τη βδομάδα. Η πιο ωραία γνωριμία που έχω κάνει. Και ήταν και εκείνο το φιλί. Στη μέση του δρόμου, τόσο ξαφνικό και τόσο υπέροχο.  Ίσως έφταιγε κ η ζαλάδα του κρασιού. Αλλά θα την ζούσα ξανά και ξανά αυτή τη ζαλάδα αν ήταν να με φιλάς έτσι κάθε φορά. Θα πήγαινα ξανά και ξανά στο ίδιο μαγαζί, εκείνο που μέχρι προχτές μισούσα, αρκεί να ήσουν κ εσύ εκεί μαζί μου, στην ίδια γωνία, να με κρατάς αγκαλιά και να με φιλάς συνέχεια. αυτές οι πεταλούδες που νιώθω στο στομάχι μου την τελευταία βδομάδα δεν λένε να φύγουν. Αυτό το τσίμπημα στην  καρδιά όποτε σε βλέπω.  Αυτή η εικόνα σου και η αίσθησή σου που δεν φεύγει από το μυαλό μου. Αυτό το άγχος για το αν θα σε δω, αν θα μιλήσουμε, αν θα μου στείλεις μήνυμα, αν θα μου πεις να βγούμε, αν θα με φιλήσεις την επόμενη φορά που θα με δεις. Είχα τόσο καιρό να το νιώσω αυτό το άγχος. Είχα ξεχάσει πώς είναι. Κι αυτός ο φόβος. Φόβος ότι θα είσαι κι εσύ ένα τυχαίο όνομα. Ή, μάλλον, ότι εγώ θα είμαι για σένα ένα τυχαίο όνομα. Αλλά μετά ήρθες ξανά, και όλα έγιναν αληθινά... Σωστά. Υπέροχα. Είμαι ευτυχισμένη!